เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2146

น้ำเสียงที่นั่งเฉยเต็มไปด้วยการดูถูกคนเหล่านี้ และพวกเขาทั้งสี่คนก็ลงมือพร้อมกันทันที

พลังปราณที่เต็มเปี่ยมและแข็งแกร่ง พลังความสามารถอยู่เหนือแดนปราณดินทุกคน ถ้าอยู่ที่ประเทศอู่อาน ก็นับว่าเป็นผู้เก่งกล้าที่ไม่ธรรมดาแล้ว

ข้างนอก หลายคนจ้องมองฉากตรงหน้าโดยไม่กะพริบตา

สำหรับลูกศิษย์สายเลือดเสินหวงนั้น เรื่องเล่าเกี่ยวกับสายเลือดจิ่วเซียว พวกเขาจะได้ยินและรู้จักมาตั้งแต่เด็ก เพียงแต่ไม่เคยมีโอกาสได้เห็นลูกหลานของสายเลือดจิ่วเสียว ซึ่งวันนี้ไม่ง่ายเลยที่พวกเขาก็ได้เจอสักที

แน่นอนว่าพวกเขาต้องมองให้ดีๆ ทำไมสายเลือดจิ่วเซียวถึงได้เป็นเจ้าสำนัก และพวกเขาสายเลือดเสินหวงถึงเป็นไม่ได้

พลังปราณของทั้งสี่คนตกอยู่ในร่างของลู่ฝานพร้อมกันในเวลาเดียวกัน แต่พลังระดับนี้ สำหรับลู่ฝานยังอ่อนเกินไป

ลู่ฝานเพิกเฉยไม่สนใจ และเขาไม่แม้แต่หยุดการดื่มชาเลย

พลังปราณของคนทั้งสี่คนเหมือนทุกมัดปล่อยเข้าไปหลุมดำ จมหายเข้าไปในทะเลทรายอย่างไร้ร่องรอย

เสื้อของลู่ฝานสั่นสะเทือนเพียงเล็กน้อย ทั้งสี่ก็กระเด็นออกไปแล้ว

เลือดมากมายพ่นออกกลางอากาศ

แม้ว่าลู่ฝานจะไม่สามารถใช้ปราณชี่ของเขาได้ แต่พึ่งพาแค่ร่างกายที่ทรงพลังและแข็งแรงของเขาก็เพียงพอแล้ว มันไม่ใช่สิ่งที่นักบู๊อย่างพวกเขาจะจินตนาการถึง

แค่เพียงร่างกายสั่นสะเทือนเองเล็กน้อย คนเหล่านี้ก็จะรู้สึกว่าร่างกายของพวกเขากำลังจะพังทลาย

ในเสี้ยววินาทีนั้น พวกเขาสามารถรู้สึกได้ถึงพลังของลู่ฝานเป็นเหมือนการปะทุของภูเขาไฟ

ความแตกต่างระหว่างนี้ จะทำให้พวกเขาหวาดกลัวไปทั้งชีวิต

ลู่ฝานจิบน้ำชาไม่หยุด หันไปถามเจ้าของร้านน้ำชาที่หลบซ่อนอยู่ใต้โต๊ะ

“นี่คือชาที่ดีที่สุดของที่นี่แล้วเหรอ ใช้ไม่ได้เลยนะ ฝีมือจำเป็นต้องพัฒนาอีกเยอะ ชาไม่ได้ชงแบบนี้!”

วางแก้วน้ำชา ลู่ฝานได้ยินเสียงฝีเท้าที่เร่งความเร็วอยู่ข้างหลัง

มีเสียงหนึ่งเกิดขึ้นอย่างพร้อมเพรียงกัน และได้ยินเสียงหนักทื่อของชุดเกราะ ไม่ต้องสงสัย ลู่ฝานก็สามารถเดาได้ว่ามันคืออะไร

คิดไม่ถึงว่าสายเลือดเสินหวงจะเหมือนเป็นประเทศธรรมดาประเทศหนึ่ง ที่มีทหาร เป็นสิ่งที่ไม่ง่ายจริงๆ

ลู่ฝานหันกลับไปมอง และเห็นกลุ่มทหารปรากฏขึ้นในสายตาของเขาทันที

ชุดเกราะสีขาวดำปืนยาว และมีดปืนขนาดใหญ่ อาวุธครบชุด

พวกเขาเพิ่งปรากฏตัวขึ้น และกงเฉินที่ถูกลู่ฝานโจมตีกระเด็นในตอนแรกตะโกนเสียงดัง “พี่ จับตัวมันไว้ ไอ้เด็กสายเลือดจิ่วเซียวนี่มันน่ากลัวมากมันเกือบจะฆ่าฉัน!”

หัวหน้าทหารได้ยินคำว่าสายเลือดจิ่วเซียว สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

มองดูสถานการณ์ตรงหน้า และกงเฉินที่มีเลือดออกทั่วร่างกาย หัวหน้าทหารหันไปบอกลู่ฝาน “ในสถานที่ลี้ภัย ห้ามมีการต่อสู้กันอย่างเคร่งครัด กฎแค่นี้นายไม่รู้เหรอ”

ลู่ฝานยกคิ้วขึ้นเล็กน้อยแล้วหัวเราะ “ขอโทษจริงๆ ฉันมาจากนอกแดน ฉันไม่รู้จริงๆ ว่ามีกฎนี้อยู่ ดูจากสีหน้าที่เต็มไปด้วยแรงแค้นของพวกเขา ฉันคิดว่าที่นี่ต่อสู้ได้ซะอีก”

หัวหน้าทหารเดินขึ้นหน้าเล็กน้อย หยิบโซ่ออกมาแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “ไม่ต้องอธิบายอะไรเยอะ ไปกับฉันเถอะ ดูท่าทางหยิ่งยโสของนายทำร้ายคนแล้วยังมีหน้ามายิ้มอีก จะต้องเป็นคนที่โหดร้ายฆ่าคนไปทั่วจนติดนิสัยแน่ๆ เตรียมเข้าไปอยู่ในคุกตลอดชีวิตได้เลย”

ลู่ฝานถอนหายใจ แล้วเอ่ยพูดขึ้น “เห้อ ตอนแรกก็กะจะถอมตัวอยู่หรอก แต่เหมือนตอนนี้น่าจะถ่อมตัวไม่ได้แล้ว ต้องขอโทษด้วย ฉันไม่ได้กะจะไปกับนาย!”