เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 278

อาจารย์อู๋โฉวยิ้มออกมา รอยยิ้มราวกับดอกกล้วยไม้เบ่งบาน

"ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นเราแข่งดนตรีบทเพลงกันไหม"

จู่ๆ สีหน้าอาจารย์อี้ชิงชะงักไป ลู่ฝานและคนอื่นมีสีหน้าตกใจ

คงไม่ได้ให้พวกเขาแข่งดนตรีบทเพลงกับพวกผู้หญิงหรอกใช่ไหม

หานเฟิงหดคอพูดเสียงเบาว่า "ตีฉันให้ตาย ฉันก็ไม่แข่ง ใครจะแข่งก็แข่ง"

ศิษย์พี่ฉู่สิง ศิษย์พี่ฉู่เทียนและศิษย์พี่ใหญ่กลอกตามองบน

ลู่ฝานก็มีสีหน้าประหลาด ถ้าแข่งเรื่องนี้ คณะหนึ่งเดียวคงยอมแพ้ได้ทันที

อาจารย์เต้ากวงหัวเราะเบาๆ อยู่ข้างๆ "อู๋โฉว พวกเธอแข่งเรื่องนี้ งั้นเราคงต้องกลับคณะแล้วล่ะ รวมคณะอื่นในสถาบันสอนวิชาบู๊ ก็ยังสู้คณะสงบใจของพวกเธอไม่ได้เลย"

อู๋โฉวยิ้ม มองอาจารย์อี้ชิงแล้วพูดว่า "อี้ชิง นายบอกว่าแข่งอะไรก็ได้ไม่ใช่เหรอ"

อาจารย์อี้ชิงยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน

อาจารย์อู๋โฉวพูดว่า "ฉันพูดเล่น เอาตามกฎเดิมดีกว่า ชนะ 3 ใน 5"

อี้ชิงยิ้มแล้วพยักหน้า อาจารย์อู๋โฉวปรบมือ นักเรียนด้านล่างรีบยกกระจกทองเหลืองขนาดใหญ่สี่บาน มาวางไว้รอบๆ

กระจกทรงกลมสะท้อนไปทั่วโถงใหญ่

"กระจกจำภาพเหรอ"

ลู่ฝานพูดอย่างตกใจเล็กน้อย อาจารย์อู๋โฉวยิ้มแล้วพูดว่า "คิดไม่ถึงว่าในคณะหนึ่งเดียว มีคนรู้จักเครื่องรางของผู้ฝึกชี่ด้วย นายชื่อลู่ฝานใช่ไหม"

ลู่ฝานพูดอย่างนอบน้อมว่า "ใช่ครับอาจารย์อู๋โฉว"

ลู่ฝานอธิบายว่า "เป็นเครื่องรางชนิดหนึ่งของผู้ฝึกชี่ สามารถบันทึกภาพการต่อสู้เอาไว้ได้ และสามารถปล่อยออกไปได้ แค่มีกระจกจำภาพขนาดใหญ่วางไว้ด้านนอกอีกหนึ่งบาน ภาพการแข่งขันของเราที่นี่ คนนอกสามารถเห็นได้บนกระจกจำภาพ"

หานเฟิงและคนอื่นพยักหน้าเข้าใจ ดูเหมือนสิ่งนี้ใช้การได้จริง

อย่างที่ลู่ฝานพูด ตอนนี้ในคณะสงบใจ มีกระจกจำภาพวางไว้สิบกว่าบาน เพื่อให้นักเรียนในคณะดู

เพราะนักเรียนที่มานั่งในโถงใหญ่ได้ มีจำนวนน้อย ส่วนมากรวมตัวกันอยู่ที่ลานประลองของคณะสงบใจ

พูดขึ้นมา ลานประลองคณะสงบใจ คงเป็นสิ่งก่อสร้างที่ไร้ประโยชน์ที่สุดในสถาบันสอนวิชาบู๊

ปกตินักเรียนคณะสงบใจอยู่กันอย่างสันติ ต่อสู้กันน้อยมาก ถึงมีก็จัดการกันส่วนตัว ไม่เหมือนนักเรียนคณะอื่น ไม่ทันไรก็ไปพนันกันที่ลานประลอง ถึงขนาดที่ว่างๆ ก็ไปสู้กันเล่นๆ

ดังนั้นตอนนี้ลานประลอง มีประโยชน์ให้ทุกคนดูการแข่งขันด้วยกัน