เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 306

แสงดาบสาดลงพื้น แสงดาบที่ปรากฏในสายตา ทะลักออกไปเป็นแถบ โจมตีลงบนตัวผางไห่

เห็นพลังปราณบนตัวผางไห่แตกออก ถอยไปข้างหลังไม่หยุด

ทันใดนั้น ผางไห่โดนแสงดาบกดลงกับพื้น

ประกายในแววตาแดงก่ำวูบไหว ผางไห่เจอการโจมตีแบบนี้ ไม่สามารถโจมตีกลับได้เลย

พลังที่สาดลงไป ทำให้นักเรียนคณะกำแหงที่ดูอยู่ ตัวแข็งทื่อ พวกที่พละกำลังแย่หน่อย โงหัวกันไม่ขึ้นเลย

ทันใดนั้น แสงดาบหายไป

ฉู่เทียนเก็บดาบอย่างสุขุม ความเกรี้ยวกราดบนตัวหายไป เขากลับมาเป็นคนธรรมดาเหมือนเดิม

ทั้งเวทีประลองโดนแสงดาบของเขาปาดไปหนึ่งชั้น ผางไห่ที่ล้มลงบนพื้นสลบไปแล้ว เสียงลมหายใจดูเบา บนตัวมีรอยดาบอันน่ากลัวเต็มไปหมด

แต่ไม่ว่าอย่างไร ผางไห่ยังคงมีชีวิตอยู่ นี่เป็นการบอกอ้อมๆ ว่า ตอนฉู่เทียนใช้เคล็ดวิชาบู๊อันน่ากลัว เขายังยับยั้งชั่งใจเอาไว้

อาจารย์ทุกท่านมองออก ผางไห่ดูมีแผลเต็มตัว อันที่จริงเป็นแผลภายนอกที่ไม่ถึงเอ็นและกระดูก ฉู่เทียนไม่ได้ลงมือรุนแรง

อาจารย์เซินถูสีหน้าไม่พอใจ "ทำไมคนฝีมือดีล้วนไปคณะหนึ่งเดียว ดาบเทียนควบ ได้ยินมาว่ามือซ้ายมีแรงสุด ไอ้เด็กนี่ใช้แค่มือขวา"

คำพูดของอาจารย์เซินถู ทำให้เฉียวเซวียนอดหน้าเปลี่ยนสีไม่ได้

เห็นได้ชัดว่า อาจารย์เซินถูคิดว่าถ้าฉู่เทียนใช้มือซ้ายลงมือ ต้องมีพลานุภาพมากกว่านี้

อาจารย์คนอื่นต่างมีสีหน้าต่างๆ นานา โดยเฉพาะอาจารย์เสวียนเจินมองฉู่เทียน เหมือนคนเห็นแก่เงินเห็นตุ๊กตาทองคำที่เปล่งประกาย

"เกรี้ยวกราด เกรี้ยวกราดจริงๆ ถ้าเด็กคนนี้เข้าคณะกระบี่ ต้องฝึกเพลงกระบี่คลั่งเทียมฟ้าของคณะกระบี่ได้แน่นอน น่าเสียดายที่เขาใช้ดาบ"

เสวียนเฟิงที่อยู่ข้างเขาก็ตาเป็นประกาย