เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 327

แต่ลู่ฝานกลับตั้งกระบี่หนักอย่างสุขุม ต้านทานกระแสลมของพลังสีเทาเอาไว้

กระบี่หนักไม่คมมีแสงขึ้นอีกครั้ง ดูดพลังเข้ามา เพราะสิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่บำรุงมันได้เป็นอย่างดี มีเท่าไรก็เอามาเลย กระบี่หนักไม่คมไม่ถือสาอยู่แล้ว

จางเยว่หานมีแววตาตกตะลึง ที่แท้เมื่อกี้ลู่ฝานกำลังหลอกเธอ ตั้งแต่ต้นจนจบ ลู่ฝานไม่ได้ฟังสักประโยค

ลู่ฝานพลิกมือใช้กระบี่ ตบลงไปบนหน้าอีกด้านหนึ่งของจางเยว่หาน

พลังมหาศาลตบจางเยว่หานจนปลิวไปเก้าเมตร เลือดสาดกลางอากาศ

เสียงดังพลั่ก จางเยว่หานตกลงมาบนพื้น

โดนลู่ฝานตบหัวในระยะใกล้ขนาดนี้ จางเยว่หานยังไม่สลบ

จางเยว่หานเงยหน้าขึ้น มองลู่ฝานด้วยใบหน้าโหดเหี้ยม "ลู่ฝาน มีปัญญาก็ฆ่าฉันสิ ฆ่าฉันสิ!"

ลู่ฝานเดินเข้ามา ไม่พูดอะไรสักคำ

จางเยว่หานตะโกนแทบขาดใจ

"ลู่ฝาน คนอื่นไม่รู้จักนาย ฉันรู้จักนายเป็นอย่างดี นายเป็นคนไม่เอาไหนมาตลอด อย่าคิดว่านายได้อาวุธวิเศษแล้วจะเปลี่ยนแปลงอะไรได้ หึ อัจฉริยะอะไร ผลการฝึกตนบ้าบออะไร นักเรียนที่แข็งแกร่งที่สุดในคณะหนึ่งเดียวอะไรกัน นายก็เหมือนฉัน ล้วนอาศัยพลังภายนอกทำให้โดดเด่น เมื่อไม่มีอาวุธวิเศษ นายก็ยังเป็นคนไม่เอาไหนอยู่วันยังค่ำ เป็นคนไม่เอาไหนตลอดไป มีปัญญาก็วางกระบี่ในมือ แล้วมาสู้กับฉัน"

ลู่ฝานมองจางเยว่หานอย่างสงสาร เก็บกระบี่เอาไว้ด้านหลัง

"เธอน่าสงสารมาก"

ลู่ฝานพูดเบาๆ

จางเยว่หานกำไข่มุกในมือแน่น กระแสลมสีเทาปกคลุมร่างกายเอาไว้อีกครั้ง

เสียงของเจดีย์เสวียนเก้ามังกรดังขึ้น

"เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ ฮ่าๆ มุกปีศาจ ในมือเธอมีมุกปีศาจ รีบแย่งมุกปีศาจมาเร็วๆ เป็นของบำรุงชั้นดี ของบำรุงชั้นดีอย่างแท้จริง!"

กระบี่หนักด้านหลังมีแสงกะพริบ เห็นได้ชัดว่าโหยหามุกปีศาจมาก