เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 357

การกลับออกไปของอาจารย์ฮั่วซาน หลัวตานก็เห็น

ตั้งแต่เข้ามาในคณะฟ้าร้องก็เป็นอัจฉริยะแห่งยุค ตอนนี้เริ่มใจสับสนแล้ว

อาจารย์หมดหวังกับเขาแล้วอย่างนั้นหรือ?

"เป็นไปไม่ได้ ไม่มีทางแน่นอน ยืมพลังของผาเหลยถิงมาแล้ว แถมยังมีกระบี่เงาม่วงอีก เขาจะแพ้ได้อย่างไร ใช่แล้ว กระบี่เงาม่วง"

เงยหน้าขึ้น หลัวตานจ้องมองไปยังแผ่นหลังของลู่ฝาน

เมื่อครู่นี้เขาได้เอากระบี่เงาม่วงแทงเข้าไปในหลังของลู่ฝานแล้ว ตอนนี้ลู่ฝานก็น่าจะได้รับบาดเจ็บหนักแล้วล่ะ

น่าเสีย วินาทีต่อมา ลู่ฝานก็ได้เคลื่อนไหวอะไรบางอย่างที่ทำให้เขาแทบจะสิ้นหวัง

ลู่ฝานค่อยๆ เอากระบี่เงาม่วงออกมา โดยที่คิ้วไม่ขมวดเลยแม้แต่น้อย

รอยแผลที่หลังของลู่ฝาน ก็ยิ่งอยู่ในสายตาของหลัวตาน แผลมันสมานเร็วมาก ไม่นาน ก็ฟื้นฟูกลับมาเป็นปกติแล้ว

หลัวตานแทบจะตาเหลือกออกมา นี่ยังเป็นคนอีกหรือนี่? พลังฟื้นฟูกายที่น่ากลัวแบบนี้ เป็นสัตว์อสูรชัดๆ

ลู่ฝานมองหลัวตานนิ่งๆ พลังการตอบ ของหลัวตานเมื่อครู่นี้ ทำให้ลู่ฝานแอบพยักหน้าให้เหมือนกัน เป็นคู่ต่อสู้ที่ไม่เลวเลยทีเดียว

สะบัดมือ ลู่ฝานโยนกระบี่เงาม่วงคืนให้กับหลัวตาน

จากนั้น พลังปราณก็มาปกคลุมตัวอีกครั้ง ลู่ฝานยืดเส้นยืดสาย รู้สึกว่าตนเองน่าจะใช้โอกาสนี้ฝึกพลังปราณของตนเองไว้ใช้

คู่ต่อสู้แบบนี้หายาก ต้องคว้าโอกาสนี้ไว้

เสียงดัง ติ๊ง กระบี่เงาม่วงปักลงที่ตรงหน้าของหลัวตาน ใบกระบี่ส่ายไปมาเบาๆ

หลัวตานไม่พูดอะไร ชักกระบี่เงาม่วงออกมา แล้วก็พยายามเก็บอาการบาดเจ็บของตนเองลงไป

ตอนนี้ลู่ฝานก็เอากระบี่หนักของตนเองใส่กลับหลังลงไปเหมือนเดิม เสื้อปราณทั่วกายก็เปลี่ยนเป็นพลังที่ไหลดั่งสายน้ำ ไหลไปทั่วร่างกาย