เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 368

กินข้าวเสร็จ ลู่ฝานก็พาพวกหลิงเหยามาซื้อพวกเครื่องประดับเล็กๆแล้ว นี่ถึงจะแยกย้ายกลับจวน

ก่อนที่จะจากไป หลิงเหยาแอบนัดเวลาและสถานที่ที่จะพบกับลู่ฝานในครั้งหน้าไว้แล้ว

บีบมือของลู่ฝานแล้ว หลิงเหยาพูดเสียงเบาๆว่า : "ลู่ฝาน ฉันรู้จักสถานที่สนุกๆแห่งหนึ่ง อยู่ที่ไม่ไกลจากหลังเขาวิพากษ์ ไว้ครั้งหน้าจะพานายไป"

ลู่ฝานยิ้มพร้อมพยักหน้า มองดูหลิงเหยาเดินจากไปพร้อมพวกหมิงจู

จนกระทั่งเห็นว่าพวกหลิงเหยาเดินไปไกลแล้ว ลู่ฝานถึงได้เก็บเส้นสายตากลับมา

ในเวลานี้ศิษย์พี่หานเฟิงมองซ้ายมองขวา พูดว่า :"ศิษย์พี่ฉู่เทียนไปไหนแล้ว ทำไมเพียงครู่เดียวก็ไม่เห็นคนเขาแล้ว"

ลู่ฝานยิ้มพร้อมพูดว่า : "ไม่เห็นศิษย์พี่หลินเสี่ยวอวิ๋นก็ไม่เห็นแล้วเหรอ?"

หานเฟิงพยักหน้าอย่างเข้าใจทันที พูดติดต่อกันว่า : "ฉันเข้าใจแล้ว ฉันเข้าใจแล้ว"

ทั้งสองคนยิ้มเบาๆพร้อมทั้งเดินกลับไปยังคณะหนึ่งเดียว

ตอนมามากันสี่คน ตอนกลับไปก็เหลือแค่สองคนแล้ว

ศิษย์พี่ฉู่เทียนไม่ต้องพูดมาก กำลังยุ่ง "ธุระสำคัญ"ศิษย์พี่ฉู่สิงก็หนีหายไปยังไร้ร่องรอย มีความเป็นไปได้สูงว่ากลับไปแล้ว

ลู่ฝานและหานเฟิงทั้งสองคนกระจายกําลังวิชากาย กลับไปยังคณะหนึ่งเดียวอย่างรวดเร็ว

หลังจากที่วิทยายุทธของทั้งสองคนแข็งแกร่งขึ้น ความเร็วในการวิ่งของพวกเขาก็เร็วกว่าความเร็วเดิมหนึ่งเท่ากว่าแล้ว

กลับมาถึงคณะหนึ่งเดียว หานเฟิงวิ่งมาเหงื่อไหลเต็มหน้า ปราศจากกังวล

"ศิษย์น้องลู่ฝาน นายยังคิดที่จะสลัดฉันออกไป ช่างไร้เดียงสาเสียจริง คำว่าศิษย์พี่เรียกเสียเปล่าเหรอ เหอะๆ"

ศิษย์พี่หานเฟิงยิ้มอย่างมีความสุข ลู่ฝานก็ยิ้มเล็กน้อย ไม่โต้แย้ง ไม่เห็นเหรอว่าเหงื่อของเขาไม่ไหลออกมาแม้แต่หยดเดียว?นี่ก็เห็นได้ชัดว่า ความเร็วนี้ ยังอยู่ห่างจากขีดจำกัดของเขาอีกไกล