เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 4

ลู่ฝานหัวเราะขึ้นมา แต่รอยยิ้มของเขานั้นดูเศร้าเล็กน้อย

"สอบผ่านงั้นเหรอ? ฉันไม่ได้คาดหวังกับสิ่งนี้อีกต่อไปแล้ว"

ลุงเฒ่าหวูกล่าวว่า "ถ้าอย่างนั้นคุณจะไม่ฝึกบู๊อีกแล้วหรือ?"

ในเวลานี้สายตาของลู่ฝานก็แหลมคมขึ้นทันใด และกล่าวว่า "ฉันจะฝึกฝนต่ออย่างแน่นอน วิชาบู๊คือทุกสิ่งสำหรับฉัน แม้ว่าทั้งชีวิตของฉันอาจจะไม่สามารถรวบรวมตัวกลายเป็นพลังปราณได้ ฉันก็ภูมิใจในตัวเองในฐานะที่เป็นนักบู๊"

การแสดงออกของลุงเฒ่าหวูเปลี่ยนไปเล็กน้อย ราวกับว่าเขาไม่คาดคิดว่าลู่ฝานยังจะสามารถพูดคำที่น่าภาคภูมิใจเช่นนี้ออกมาในเวลานี้ได้

ลุงเฒ่าหวูคร่ำครวญเบาๆ

"สายลมหนาวเย็น พระจันทร์ไม่เต็มดวง ป่านนี้ ฝนตกหนัก หิมะก็ดูน่าเศร้า เมื่อไหร่คลื่นชีวิตอันขมขื่นจะสงบลง คนเมาจะคลายความโศกเศร้านับพันๆ เมื่อนึกถึงเส้นทางการฝึกวิชาบู๊นับสิบปี น้ำตาก็ไหลลงเข้าในถ้วย บรรดาผู้ที่มีฟ้าอยู่ในใจจะไปก่อน ใครจะไปเข้าใจ และใครจะอยู่ด้วย"

ลู่ฝานฟังบทกวีของลุงเฒ่าหวู ด้วยความเศร้าในดวงตาของเขา ยกขวดเหล้าขึ้นมาแล้วเริ่มดื่มอย่างบ้าคลั่ง

ลุงเฒ่าหวูท่องสองประโยคสุดท้ายอย่างเบาๆ ยืนขึ้น และเดินกลับไปที่เคาน์เตอร์

ค่อยๆ นำขวดเหล้าเล็กๆ ออกจากใต้เคาน์เตอร์ด้วยมือของเขา

"มาเถอะ ลู่ฝาน ดื่มขวดนี้ของฉัน เหล้าขวดนี้ ฉันเก็บไว้มาเป็นยี่สิบปีแล้ว ในวันนี้เรามาเมากันให้เต็มที่ไปเลย"

ลุงเฒ่าหวูวางขวดเหล้าขวดเล็กนี้ไว้บนโต๊ะ

เปิดฝา กลิ่นหอมอบอวลไปทั่วทั้งห้อง ลู่ฝานมองดูลุงเฒ่าหวูเทเหล้าให้เขาหนึ่งถ้วยด้วยสายตาคลุมเครือเพราะความมึนเมา และพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ทำไมเหล้านี้ถึงเป็นสีเขียว"

ใบหน้าของลุงเฒ่าหวูสงบ และไม่ได้มีอาการเมาเลยแม้แต่น้อย เขาพูดเบาๆ ว่า "คุณดื่มมากเกินไปแล้ว"

ลู่ฝานยิ้มและพูดว่า "ใช่ ฉันดื่มมากเกินไปแล้ว ฉันขอลิ้มรสเหล้าถ้วยนี้ของคุณว่ามีอะไรแตกต่างกันหรือไม่"

ลู่ฝานเงยศีรษะขึ้นและเทเหล้าเข้าปากทั้งถ้วย ลู่ฝานรู้สึกเพียงเริ่มจากคอของเขา ราวกับว่ามีไฟพุ่งตรงเข้าไปในอกและท้องของเขา ใบหน้าทั้งหมดของลู่ฝานเปลี่ยนเป็นสีแดง

ลุงเฒ่าหวูเทเหล้าให้ลู่ฝานอีกถ้วย และกล่าวว่า "ดื่มต่อไป เหล้านี้แรงพอไหม"