เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 427

เสียงดีใจและเสียงผิดหวังดังขึ้นพร้อมกัน ความสุขและความทุกข์ก็ปะปนกันไป

คืนนี้ในสถาบันสอนวิชาบู๊มีคนดีใจและมีคนเสียใจเช่นกัน ในสถาบันสอนวิชาบู๊มีแต่คนสนทนาเรื่องที่คณะหนึ่งเดียวเอาชนะคณะหยินหยางได้ ดูเหมือนเรื่องนี้คงจะสนทนาไปอีกหลายวัน

ตอนบ่ายของวันนั้น อาจารย์อี้ชิงก็ไปเอาหอเก็บวิชาจากคณะหยินหยางแล้ว

ใช่ เขาเอาไปแล้ว

อาจารย์อี้ชิงกับอาจารย์เต้ากวงร่วมมือกัน พวกเขาดึงหอเก็บวิชาของคณะหยินหยางออกจากพื้นดิน ต่อหน้าทุกคน พวกเขาสองคนแบกหอเก็บวิชาและบินจากไป ทำให้พื้นดินกลายเป็นหลุมขนาดใหญ่

เรื่องที่เกิดขึ้น ทำให้ลูกศิษย์จำนวนมากของคณะหยินหยางร้องไห้ออกมา และมีลูกศิษย์จำนวนไม่น้อยของคณะหยินหยางรู้สึกโศกเศร้า

ยังไงซะ วันนี้ก็คือวันที่อัปยศที่สุดของคณะหยินหยาง

หลังจากการประลองแล้ว อาจารย์ซิงยวนพาเอี๋ยนชิงเก็บตัวฝึกฝนทันที

พวกเขาเก็บตัวฝึกฝนที่ไหน เรื่องนี้ไม่มีใครรู้อยู่แล้ว

ด้านในคณะหยินหยาง เต็มไปด้วยเสียงคร่ำครวญและโศกเศร้า หลังจากการประลองของลู่ฝานกับเอี๋ยนชิงแล้ว ทำให้บ้านพักโดนทำลายไปเยอะมากๆ

คณะหยินหยางในเวลานี้ มองดูแล้วเหมือนพึ่งผ่านภัยพิบัติธรรมชาติมาเลย

ลูกศิษย์จำนวนมากของคณะหยินหยางร้องไห้ออกมาทันที

"ค่ายกลหยินหยางโดนทำลาย หอเก็บวิชาโดนแย่งไป การดำรงอยู่ของคณะหยินหยางยังมีความหมายอีกเหรอ"

"คณะหนึ่งเดียวรังแกพวกเรามากเกินไปแล้ว พวกเราไปสู้ตายกับคณะหนึ่งเดียวเลย"

"ช่างมันเถอะ คณะหนึ่งเดียวชนะอย่างเปิดเผยและใสสะอาด พวกเราจะเอาเหตุผลอะไรไปสู้ตายกับพวกเขา"

ฮ่วนเย่ว์มองบริเวณรอบๆและพยักหน้าไม่หยุด

เจ้าดำนอนอยู่หน้าประตูห้องพักของลู่ฝาน เมื่อมันมองเห็นฮ่วนเย่ว์ สีหน้าของมันเต็มไปด้วยความสงสัย

ลู่ฝานและคนอื่นๆไม่ได้สนใจฮ่วนเย่ว์เลย พวกเขานั่งล้อมวงอยู่บนโต๊ะ และฟังลู่ฝานเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้อย่างเงียบๆ

สถานการณ์ไม่ได้เหมือนอย่างที่คนอื่นๆคาดเดา หลังจากลู่ฝานและคนอื่นๆกลับมาถึงคณะหนึ่งเดียวแล้ว สีหน้าของพวกเขาไม่ได้แสดงความดีใจออกมาเลย ในทางตรงกันข้าม สีหน้าของพวกเขามีแต่ความโกรธ

หอเก็บวิชาที่เอากลับมานั้น โดนโยนทิ้งไว้หลังห้องพักราวกับมันเป็นเศษขยะ หอเก็บวิชาเอียงไปเอียงมาและอาดจะพังทลายได้ทุกเวลา

แต่เรื่องนี้ ไม่มีใครสนใจเลย พวกเขากำลังฟังลู่ฝานเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่

"……ซิงยวนใช้ชีวิตทุกคนในตระกูลมาข่มขู่ฉัน ฉันจนปัญหาจริงๆ ฉันก็เลยต้องไว้ชีวิตเอี๋ยนชิง อาจารย์ ฉันอยากจะลาหยุดสักพัก คืนนี้ฉันจะกลับไปที่ตระกูล ฉันหวังว่าอาจารย์จะอนุญาต"