เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 432

เหมาอีครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ เขารู้สึกว่าคงทำได้แค่นี้แหละ ดังนั้นเขาก็เลยพยักหน้าเบาๆ

การสนทนาของทั้งสองคน โม่หยุนเฟยและคนอื่นๆไม่ได้รับรู้ เพียงแต่รู้สึกว่าพวกเขาสองคนกระซิบอะไรบางอย่างอยู่?

พวกเขากำลังพูดเรื่องไม่ดีเกี่ยวกับตระกูลโม่เหรอ?

ขณะกำลังครุ่นคิดอยู่ ลู่เฮ่าหรานกับคนอื่นๆก็เดินออกมาแล้ว

ข้างๆเขายังมีลู่หาวกับลู่หมิงและคนอื่นๆ ทั้งสองฝ่ายยืนประจันหน้ากัน ใบหน้าเต็มไปด้วยรังสีฆ่าฟัน

โม่เทียนพูดด้วยรอยยิ้ม:"ลู่เฮ่าหราน ฉันคิดว่าคนของตระกูลลู่จะเป็นเต่าหัวหด และให้ลูกหลานหนีออกจากตระกูลลู่ซะอีก แต่คิดไม่ถึงจริงๆ พวกคุณยังมีความกล้ามากกว่าที่ฉันคาดคิดเอาไว้"

ลู่เฮ่าหรานพูดด้วยรอยยิ้มเย็นชา:"หนีออกจากตระกูลเหรอ?ตระกูลลู่ของเราอยู่ที่นี่มาหลายสิบปี พวกเราจะหนีได้ยังไง และมีอีกเรื่องหนึ่ง ถ้าพวกเราหนีออกจากเมืองเจียงหลิน พวกแกก็ไม่ต้องกังวลอะไรอีกแล้ว สามารถฆ่าพวกเราได้ตลอดเวลา"

โม่เทียนพูด:"แกพูดถูกแล้ว ถ้าออกจากเมือง ฉันไม่ไว้ชีวิตลูกหลานของตระกูลลู่แม้แต่คนเดียว"

สายตาของลูกหลานตระกูลลู่ทุกคนแดงก่ำ โม่หยุนเฟยพูดด้วยรอยยิ้ม:"โอเค ประลองบนเวทีได้หรือยัง?ลู่เฮ่าหราน รีบๆบอกให้ไอ้แก่ลู่สวินออกมา วันนี้คือวันตายของเขา"

เขายังไม่ทันได้พูดจบ ลู่สวินก็เดินออกมาแล้ว

เดิมทีลู่สวินมีใบหน้าที่ยิ้มแย้มและร่าเริง ตอนนี้ดูเหมือนเขาแก่ไปสิบกว่าปี สีหน้าของเขาขาวซีด เดินออกมาอย่างโซเซ ดูเหมือนเขาบาดเจ็บสาหัสและยังไม่ได้หายดี

เมื่อมองเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น เมิงซันกับเหมาอียิ้มออกมาทันที

อาการบาดเจ็บของลู่สวิน เป็นฝีมือของพวกเขาสองคน เมื่อมองจากตอนนี้ อาการบาดเจ็บของลู่สวินไม่ได้หายดีทั้งหมด พวกเขาไม่ต้องลงมือต่อสู้แล้ว แค่อาศัยเฟ่ยซิงและคนอื่นๆที่เป็นนักบู๊แดนปราณนอกขั้นต้นก็สามารถจัดการคนพวกนี้ได้แล้ว

"โม่เทียน ขึ้นไปประลองบนเวที ฉันคิดว่ามันไม่จำเป็นต้องประลองแล้ว พวกแกอยากจะฆ่าล้างตระกูลลู่ของเราไม่ใช่เหรอ?ไม่จำเป็นต้องเสียเวลาแล้ว มาสู้ตายกันดีกว่า!"

สายตาของโม่เทียนมีแต่ความเย็นชาและพูด:"หึ แกอยากจะขยายการต่อสู้ไปยังที่อยู่ของประชาชนทั่วไปใช่ไหม?อยากจะพาฉันซวยไปด้วยใช่ไหม?แกฝันไปเถอะ วันนี้ฉันได้เชิญท่านจางจากจวนผู้เฝ้าเมืองมาดูการประลองที่นี่ ฉันทำตามกฎระเบียบทุกอย่างของจวนผู้เฝ้าเมือง ถึงแม้ฉันฆ่าล้างตระกูลลู่ของพวกแก ฉันก็ทำตามกฎระเบียบทุกอย่าง"

เมื่อพูดจบ โม่เทียนมองไปด้านหลัง มีชายชราหลังค่อมคนหนึ่งเดินออกมาและพูดด้วยรอยยิ้ม:"ฉันรับผิดชอบแค่จดบันทึกเท่านั้น ทุกอย่างให้ทำตามกฎระเบียบของจวนผู้เฝ้าเมือง"