เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 451

ลู่ฝานกับอาจารย์หวูเฉินคุยกันไปทั้งคืน เช้าวันต่อมา พอแสงตะวันสาดส่องเข้ามาในกระท่อม ลู่ฝานจึงเดินออกจากกระท่อมไปอย่างเคารพนอบน้อม

เวลาหนึ่งคืน ทำให้ลู่ฝานรู้สึกได้รับอะไรไม่น้อยเหมือนกัน

อาจารย์หวูเฉินยืนอยู่ที่ประตู ยิ้มมองลู่ฝาน “ช่วงนี้ นายก็ค่อยๆ ทำความเข้าใจวิชาที่ให้อยู่ในบ้านก็แล้วกัน การฝึกพลังปราณก็อย่าให้ขาด พอนายถึงแดนปราณชีวิตค่อยมาที่นี่ อาจารย์จะถ่ายทอดวิชาเพิ่มให้”

ลู่ฝานพูดอย่างเคารพ “ครับ อาจารย์”

หวูเฉินพยักหน้ายิ้ม แล้วก็หันหลังเข้าบ้านปิดประตู

ลู่ฝานหันตัวเดินกลับไป แต่ไม่ได้เห็นว่าพอหวูเฉินปิดประตูกลับเข้าบ้านไปแล้ว หวูเฉินก็กระอักเลือดกองใหญ่ออกมา

เช็ดเลือดไปเบาๆ รอยยิ้มบนใบหน้าของหวูเฉินก็ไม่ได้จางหายไป

หวูเฉินบ่นพึมพำกับตนเองว่า “ฉันเหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว แต่มีศิษย์ดีๆ แบบนี้ ชีวิตนี้ไม่มีอะไรต้องเสียดายแล้ว”

พูดจบ หวูเฉินก็นั่งลงบนเก้าอี้ไม้ริมหน้าต่าง แสงตะวันส่องมาที่ใบหน้าของเขา มือซ้ายวางที่ขอบหน้าต่าง ลวดลายสีดำบนมือก็คือเส้นเลือดที่ตายด้านแล้ว ทำให้ครึ่งฝ่ามือดำเหมือนก้อนถ่าน พอส่องกับแสงแดด ยังมีควันสีดำออกมาด้วย

แต่หวูเฉินไม่ได้สนใจเลย หยิบเหล้าหนึ่งไหจากข้างๆ แล้วก็เงยหน้าดื่มไปหนึ่งอึก

ร้องเพลงคลอเบาๆ “ภูเขาลำน้ำแปดพันลี้กระบี่กับเหล้า นภาเก้าหมื่นลี้ตื่นและฝัน สามจอกพานพบมรรคานำพากัน หนึ่งลิตรพลันรู้ฟ้าดินจินต์ผสาน จอกหยินหยางชวนคนเข้าค้นหา ในสุรามีความรักและสงสาร วันรุ่งขึ้นใยจะรู้ใครจากนาน เขาและฉันหัวเราะกันตอบไปมา.........”

เสียงร้องล่องลอยไปตามลม

……

วันเวลาดั่งสายน้ำ ค่อยๆ ไหลไปนิ่งๆ

หลายวันผ่านไป ที่ตระกูลลู่ สิ่งก่อสร้างถูกสร้างขึ้นมากมาย