เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 469

แสงสว่างแสบตา ถนนทั่วเมืองเจียงหลิน เกิดแสงแสบตายิ่งกว่าดวงอาทิตย์

แสงแสบตาทำให้ทุกคนลืมตาขึ้นมาไม่ได้ คนที่ “เห็น” ได้เพียงแค่คนเดียวคือ ลู่ฝานที่ควบคุมค่ายกลเสวียนเหล็กเจดีย์เก้า

พวกเสวี่ยบาที่ตะโกนคำว่าตายดั่งสะเทือนไปทั่ว ตอนนี้กลับเงียบสนิท

ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่อยากพูด แต่ตอนนี้พวกเขาไม่สามารถพูดได้

พลังอันน่ากลัวกำเริบอยู่ในร่างกายของเขา พวกเขาไม่รู้ว่าพลังประหลาดเหล่านี้มาจากไหน ก็รู้สึกว่าร่างกายเองหนักเหมือนหิน ไม่สามารถขยับได้ ขนาดอ้าปากยังยาก

แสงสว่างหายไป อักษรยันต์สีทองลอยอยู่กลางท้องฟ้า

ตอนที่หานเฟิงและคนอื่นกำลังปรับการมองเห็น เห็นยอดฝีมือสิบสองคนของสำนักโลหิตพิฆาตยืนแข็งทื่ออยู่ตรงนั้น

บนตัวของพวกเขา มีแสงสีทองประหลาดปกคลุมอยู่หนึ่งชั้น นั่นเป็นการกักขังที่ค่ายกลเสวียนเหล็กเจดีย์เก้าเพิ่มให้พวกเขา

สีหน้าทั้งสิบสองคน ดูทรมานเหมือนท้องผูก ใช้แรงทั้งหมดก็ไม่สามารถขยับได้

หานเฟิงหัวเราะแล้วพูดว่า “ให้พวกนายอวดดี ให้พวกนายกำเริบเสิบสานอีก”

ลู่ฝานออกคำสั่งว่า “ลงมือ!”

ทันใดนั้นลู่หาว ลู่เฮ่าหรานและหานเฟิงลงมือพร้อมกัน

ลู่ฝานพุ่งเข้าไปหาเสวี่ยบาทันที

มังกรเหิน!

เสวี่ยบาที่ไม่สามารถหลบได้ ทำได้เพียงปล่อยพลังปราณออกมาฝืนต้านกระบี่ลู่ฝานเอาไว้

ปราณชี่หมุนวนเป็นเกลียว ลู่ฝานแผดเสียงออกมา โจมตีครั้งที่หนึ่ง โจมตีครั้งที่สอง โจมตีครั้งที่สาม.....

ลู่ฝานหัวเราะในใจ “ดีเหมือนกัน ให้ฉันได้เห็นประสิทธิภาพการโจมตีของค่ายกลนี้หน่อย”

เมื่อเกิดความคิด พลังธาตุทองของทั้งบริเวณรอบๆ รวมตัวกันอย่างรวดเร็ว กลายเป็นแสงกระบี่สีทองกลางอากาศ พุ่งเข้าไปโจมตีพวกเสวี่ยบา

พรวด!

ทันใดนั้น ยอดฝีมือของสำนักโลหิตพิฆาตคนหนึ่งโดนกระบี่แทงทะลุอก พลานุภาพของกระบี่นี้ เกินกว่าการโจมตีเดียวด้วยพละกำลังทั้งหมดของยอดฝีมือแดนปราณชีวิต

ลู่ฝานตกใจกับพลานุภาพของกระบี่สีทองนี้ ค่ายกลอันน่ากลัว นี่เป็นค่ายกลที่หลอมมาจากกองเหล็กธรรมดาๆ จริงเหรอ

มีเงาคนสองคนทรุดลงไปอีกแล้ว ภายใต้การโจมตีของค่ายกล ยอดฝีมือของสำนักโลหิตพิฆาต ไม่สามารถต้านทานได้เลย เพียงพริบตาก็ตายไปสามคน!

เสวี่ยบาที่ล้มลงบนพื้นเห็นดังนั้น รีบตะโกนออกมาอย่างน่าสงสาร