เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 480

ลู่ฝานเกือบร้องไห้ออกมา เขากัดฟันพูดว่า “พ่อ ผมมีเงิน ไม่จำเป็นต้องใช้ของตระกูล”

ลู่หาวยิ้มแล้วตบไหล่ลู่ฝาน “เงินของนายคือเงินของนาย ในฐานะคนเป็นพ่อ นี่เป็นเรื่องที่ควรทำ นายมีความรับผิดชอบของนาย ฉันก็มีความรับผิดชอบของฉัน นายมีเรื่องที่ต้องทำ ฉันก็เหมือนกัน ให้นายเก็บไว้ นายก็เก็บไว้เถอะ”

ลู่ฝานสูดหายใจลึก เก็บเหรียญทองเอาไว้

ลู่หาวหรี่ตาลงแล้วพูดว่า “โอเค ไปเถอะ พรุ่งนี้ต้องออกเดินทางเร็ว บาดแผลของนายยังไม่หายดี พักผ่อนเยอะๆ ฉันจะไปดูท่านสวิน นายกลับห้องเถอะ”

ลู่หาวเดินไปทางเรือนเก็บหนังสือ ลู่ฝานยืนนิ่งอยู่ที่เดิม

นี่คือตระกูลลู่ นี่คือบ้านของเขา

ถึงเคยมีเรื่องบาดหมางใจกันมากมาย ถึงเขาเคยเกือบโดนไล่ออกจากตระกูลนี้

แต่ตระกูลก็คือตระกูล ความเสน่หาไม่มีวันสูญหายไป

ลู่ฝานกลั้นน้ำตาเอาไว้ ไม่นาน เขากลับมาเป็นเจ้าบ้านลู่ฝานที่สุขุมคนนั้น

เขายอมใช้ทุกสิ่งมาปกป้องตระกูลนี้

จนกระทั่งฟ้าถล่มดินทลาย จนกระทั่งชีวิตสูญสิ้น

ลู่ฝานเดินกลับมาที่ลานบ้านของตัวเอง

มองเพียงแวบเดียว ลู่ฝานเห็นฉินเอ๋อร์กำลังยุ่งอยู่ในลานบ้าน เธอกำลังรดน้ำดอกไม้อยู่ในลานบ้าน เธอทำอย่างตั้งใจและละเอียด มีรอยยิ้มบางๆ อยู่บนใบหน้า

เมื่อเห็นลู่ฝานกลับมา ฉินเอ๋อร์รีบหยุด แล้วพูดอย่างนอบน้อมว่า “เจ้าบ้านลู่ฝาน”

ลู่ฝานมองเธออย่างราบเรียบแล้วพูดว่า “ฉินเอ๋อร์ เธอมีคนในครอบครัวไหม”

ฉินเอ๋อร์พยักหน้า “เจ้าบ้าน พ่อแม่ฉันตายไปนานแล้ว มีแค่น้องชายคนเดียว”

ลู่ฝานพยักหน้าพูดว่า “มีโอกาสพาน้องชายเธอมาด้วยสิ คนในครอบครัวอยู่ด้วยกันดีที่สุด”