เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 482

พวกเขานั่งนกเมฆ ไม่สามารถพาเข้าไปในเมืองได้ ทำได้เพียงฝากเลี้ยงไว้ที่สาขาหอฝึกสัตว์ แต่ก็ไม่เป็นปัญหา เพราะยังไงก็เป็นหอฝึกสัตว์ ไม่มีอะไรนอกจากเสียเหรียญทองเพิ่มขึ้นเท่านั้น

ทั้งสองคนเดินเล่นบนถนนเมืองตงหวา ไม่รู้ว่าเป็นดินแดนแห่งความเพ้อฝันหรือเปล่า ลู่ฝานพบว่าผู้หญิงในเมืองใหญ่ดูดีไม่น้อยเลย

เมื่อมองดูอย่างละเอียด ไม่ใช่เพราะว่าคนหน้าตาดี แต่เครื่องสำอางที่พวกเธอใช้ดีมาก

กลิ่นหอมอ่อนๆ ทำให้คนหลงใหล อีกทั้งทำไมเสื้อผ้าของพวกเธอ ถึงน้อยชิ้นขนาดนี้......

อืม ลู่ฝานรู้สึกว่าตัวเองชอบเมืองตงหวาแล้วล่ะ

“ศิษย์พี่หานเฟิง ต่อไปเราจะไปสอบประเมินแล้วใช่ไหม พี่รู้ไหมว่าสถานที่สอบอยู่ที่ไหน”

ศิษย์พี่หานเฟิงพูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “ฉันจะไปรู้ได้ไงล่ะ ถามคนสิ ศิษย์น้องลู่ฝาน เราหาที่นอนพักผ่อนก่อนดีกว่า นี่เราเดินทางมาหลายวันแล้ว ต้องพักผ่อนสักหน่อย จะได้มีพลังไปเข้าร่วมการสอบประเมิน จะได้มีโอกาสสอบผ่านไง ฉันจะพานายไปที่สุดเจ๋ง ไปกันๆ ไม่ต้องกลัวเสียเงิน ศิษย์พี่เลี้ยงเอง”

ลู่ฝานถามอย่างสงสัย “ศิษย์พี่หานเฟิง พี่มาเมืองตงหวาครั้งแรกไม่ใช่เหรอ พี่รู้ที่สุดเจ๋งได้ยังไง ช่างเถอะ ไปกับพี่ก็ได้ พี่อย่าทำให้เสียเรื่องก็พอ”

ศิษย์พี่หานเฟิงตบอกรับประกัน ไม่เสียเรื่องแน่นอน

เมื่อพูดเช่นนี้ ศิษย์พี่หานเฟิงพาลู่ฝานเดินเลี้ยวไปเลี้ยวมา มองซ้ายมองขวา เหมือนกำลังหาที่ที่มีสัญลักษณ์พิเศษอะไรบางอย่าง

ไม่นาน ศิษย์พี่หานเฟิงเห็นร้านค้าธรรมดาๆ ร้านหนึ่ง

ดูไม่ออกว่าร้านนี้ขายอะไร ไม่เหมือนร้านค้า ไม่เหมือนโรงน้ำชา มีเคาน์เตอร์วางอยู่หน้าประตู ปิดบังด้านในจนหมด อีกทั้งยังอยู่บนถนนที่คึกคักอีกด้วย

หน้าประตูร้าน มีป้ายวางอยู่อันหนึ่ง เขียนว่าตังค์สะเทือนแปดทิศ

ตัวอักษรนี้ดูมีขอบเขต คงเป็นความปรารถนาชั่วชีวิตของคนค้าขายจำนวนไม่น้อย

ชายวัยกลางคนมองหานเฟิงอย่างดูหมิ่นแล้วพูดว่า “ขอโทษด้วย โปรดแสดงบัตรผลึกหิน”

หานเฟิงอึ้งไป “บัตรผลึกหิน บัตรผลึกหินอะไร มีกฎนี้ด้วยเหรอ”

ชายวัยกลางคนยิ่งมีสายตาดูหมิ่น “กฎนี้ยังไม่รู้ มาพักที่นี่ทำไม นายไปพักที่อื่นเถอะ ที่มุมถนนมีห้องพักรวมอยู่ คืนละหนึ่งเหรียญเงิน ฉันคิดว่าเหมาะกับนายมาก”

หานเฟิงอ้าปากค้าง สีหน้ากระอักกระอ่วน

ลู่ฝานที่อยู่ข้างๆ เหมือนคิดอะไรออก แปดทิศ คงใช่สำนักเงินปาฟางใช่ไหม

ลู่ฝานเอาบัตรเหรียญทองของตัวเองออกมา แล้วพูดว่า “นายดูสิ อันนี้ได้ไหม”