เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 51

หวูเฉินประคองลู่ฝานขึ้นมาจากพื้น ปัดฝุ่นที่อยู่บนตัวลู่ฝานออก

"ลู่ฝาน ตั้งแต่นี้ไป นายจะต้องเดินบนเส้นทาง ที่ไม่เคยมีใครเดินมาก่อน สิ่งที่ฉันช่วยได้ คือพวกวิชาผู้ฝึกชี่ ส่วนที่เหลือ ขึ้นอยู่กับตัวนายเอง"

ลู่ฝานพยักหน้าเข้าใจ

"โอเค ทุกอย่างก้าวหน้าอย่างราบรื่น เราไปหาอุกกาบาตจิตเย็นกันต่อ นายจะได้ถือโอกาสลองประสิทธิภาพพลังปราณด้วย ต้องแข็งแกร่งกว่าพลังปราณทั่วไป หรือพลังชี่อย่างแน่นอน"

หวูเฉินยิ้มแล้วเอ่ยขึ้น แววตาเต็มไปด้วยความปลาบปลื้ม

ลู่ฝานยิ้มเช่นกัน จากนั้นพูดว่า "ผมก็รอไม่ไหวแล้ว ถ้าตอนนี้ ให้ผมเจอเต่าเกล็ดมังกรอีกครั้ง ผมต้องซัดมันล้มด้วยหมัดเดียวแน่นอน"

ลู่ฝานกำหมัด รู้สึกถึงพลังที่พลุ่งพล่านในตัว พูดอย่างมั่นใจ

แต่ขณะนั้น จู่ๆ สีหน้าหวูเฉินเคร่งขรึม ดึงลู่ฝาน แล้วเด้งตัวขึ้นไปบนกิ่งไม้ข้างๆ หวูเฉินพูดอย่างร้อนใจ "อย่าพูด มีคนมา"

ทันใดนั้น ลู่ฝานรู้สึกว่ารอบๆ ทั้งหมด เปลี่ยนไปเหมือนภาพลวงตา แสงขมุกขมัวในมือหวูเฉิน ใช้วิชาร่างผสานฟ้าดิน และพาลู่ฝานเข้าไปในนั้นด้วย

ลู่ฝานรีบรวบรวมสติ แม้ไม่รู้ว่าทำไมอาจารย์ถึงมีท่าทางเหมือนเจอศึกใหญ่ แต่บอกได้เลยว่าวิชาร่างผสานฟ้าดินมหัศจรรย์จริงๆ เมื่ออยู่ด้านใน ลู่ฝานรู้สึกว่าลมพัดผ่านเข้าไปในตัว เหมือนเขาเป็นวิญญาณตัวหนึ่ง

ต่อมา ลำแสงหนึ่งพาดผ่านมาจากขอบฟ้า ตกลงตรงริมฝั่งทันที

ลำแสงกระจายออก เห็นเป็นผู้อาวุโสคนหนึ่งกับเด็กคนหนึ่ง

ผู้อาวุโสผมและเคราขาว สวมชุดนักบู๊ขาวดำทั้งตัว มีพลานุภาพยิ่งใหญ่สูงส่งแผ่ออกมา

ผู้หญิงอายุเท่าลู่ฝาน ใบหน้าเนียนละเอียด มัดผมหางม้า สวมชุดนักบู๊สีแดงเพลิงทั้งตัว หน้าตาดูมีราศี ในมือมีลำแสงที่กลายเป็นมีดสั้น

ลู่ฝานกลั้นหายใจ เห็นได้ชัดว่าผลการฝึกตนของสองคนนี้ ไม่ธรรมดา

ในทวีปปราณบู๊ คนที่สามารถสวมชุดนักบู๊ขาวดำได้ มีเพียงเซียนบู๊แดนหยินหยางในตำนานเท่านั้น

ตั้งแต่นักบู๊เริ่มฝึกพลังปราณออกมาได้ จะแบ่งเป็น ปราณใน ปราณนอก ปราณชีวิต ปราณดิน ปราณฟ้า ห้าระดับใหญ่ เมื่อผ่านห้าระดับนี้ ถึงจะเป็นแดนหยินหยาง

นักบู๊แดนหยินหยางในตำนาน มีความสามารถขนาดที่ปิดท้องฟ้าด้วยมือเดียว เบิกฟ้าเบิกดิน ตัวกลายเป็นลำแสง ไปได้ไกลร้อยลี้ในพริบตา นี่เป็นหนึ่งในสัญลักษณ์ของนักบู๊แดนหยินหยาง