เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 618

ค่ำคืนอันเงียบสงบผ่านไปอย่างรวดเร็ว เช้าตรู่วันต่อมา แสงอาทิตย์สาดส่องไปทั่ว

ลู่ฝานกับเจิงหยงแบ่งเวรกันเฝ้าทั้งคืน นอนกันคนละหลายชั่วยาม ตอนนี้กระปรี้กระเปร่ามาก

แต่กลับเป็นอี้ว์เสี้ยวเอ๋อร์ที่นอนเต็มอิ่มทั้งคืน ที่ดูไร้ชีวิตชีวา

ช่วยไม่ได้ นักบู๊สูญเสียพลังปราณไป พลังต่อสู้ พลังต้านทานก็ลดลงไปด้วย

ดูออกเลยว่าช่วงฝึกร่างตอนแรก อี้ว์เสี้ยวเอ๋อร์ไม่ได้สร้างพื้นฐานให้มั่นคง น่าจะอาศัยยาอะไรในการยกระดับขึ้นมา

ดังนั้นเมื่อสูญเสียพลังปราณไป สภาวะของเธอจึงเทียบไม่ได้กับคนทั่วไป

อี้ว์เสี้ยวเอ๋อร์ที่อิดโรยเดินข้างเจ้าดำ กินอาหารที่เจ้าดำให้เธอ พลางพูดว่า “วันนี้เราจะเดินไปเข้าไปต่อใช่ไหม”

ลู่ฝานพูดว่า “เดินต่อ เรามีเวลาแค่ห้าวัน จะเสียเปล่าไม่ได้ ร่างกายของเธอฟื้นฟูเป็นยังไงบ้าง”

อี้ว์เสี้ยวเอ๋อร์พูดว่า “ดีกว่าเมื่อวานนิดหน่อย แต่ไม่มีพลังปราณสักนิด คงจะช่วยอะไรไม่ได้”

ลู่ฝานพยักหน้าพูดว่า “เจ้าดำ ดูแลคุณเสี้ยวเอ๋อร์ให้ดี”

เจ้าดำโบกกรงเล็บไปมาให้ลู่ฝาน แสดงว่าเข้าใจ

จัดแจงเสื้อผ้าครู่หนึ่ง ทั้งสามเตรียมออกเดินทาง

ลู่ฝานเงยหน้ามองฟ้า มีเมฆดำลอยมาจากทิศตะวันออกอีกแล้ว อีกไม่นานฝนคงตกหนัก

ถือโอกาสตอนที่ฝนยังไม่ตก รีบเดินทางดีกว่า ได้แค่ไหนเอาเท่านั้น

ทั้งสามเตรียมออกจากสุสานกระบี่และดาบ แต่ขณะนั้นมีเสียงดังออกมาจากป่าทึบ

หูของลู่ฝานขยับเบาๆ ใช้พลังฟ้าดินปกคลุมไปยังทิศทางของเสียง เพื่อมองว่าเกิดอะไรขึ้นที่นั่น

อี้ว์เสี้ยวเอ๋อร์กับเจิงหยงเห็นลู่ฝานชะงักฝีเท้าลง จึงหยุดลงด้วย

“เกิดอะไรขึ้น”

อี้ว์เสี้ยวเอ๋อร์เอ่ยถาม

จู่ๆ ลู่ฝานหัวเราะขึ้นมา แล้วพูดว่า “มีคนมาแล้ว!”