เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 623

ความเป็นความตายวนเวียนไม่รู้จบ ความฝันเลือนราง

ในฝันยังคงทุกข์ทรมาน ในแดนมายา ลู่ฝานตายแล้วตายอีก ดิ้นรนแล้วดิ้นรนอีก

ในแดนมายาเวลาผ่านไปเรื่อยๆ สำหรับโลกภายนอก เวลาอาจไม่ถึงครึ่งก้านธูป แต่สำหรับลู่ฝาน ผ่านไปแล้วหนึ่งปี

หนึ่งปีเต็มๆ 365 วัน

เมื่อแรกเริ่มลู่ฝานตายหลายร้อยจนเกือบพันครั้งในทุกวัน

การตายแต่ละครั้งแตกต่างกันออกไป สถานที่ก็ไม่เหมือนกัน มีเพียงความเจ็บปวดแทบขาดใจ ที่ดูสมจริงเป็นอย่างมาก

หลังจากผ่านความตายมานับไม่ถ้วน ลู่ฝานรู้สึกว่าตัวเองชินชาไปแล้ว

ขณะเดียวกัน เวลาที่เขามีชีวิตอยู่ก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

ถึงอยู่ในฝูงสัตว์อสูร เขาก็หาวิธีทำให้ตัวเองรอดได้

ลู่ฝานไม่รู้ว่าแดนมายาจะสิ้นสุดเมื่อไร ถึงขนาดที่เขาเริ่มจำไม่ค่อยได้แล้วว่าโลกความเป็นจริงกับแดนมายามันแตกต่างกันยังไง

สิ่งที่เขาทำได้เพียงอย่างเดียว คือหาทางรอดจากการล้อมโจมตีและการตกอยู่ในสถานการณ์จนตรอกครั้งแล้วครั้งเล่า

การหลบหนีกลายเป็นสัญชาตญาณ การบาดเจ็บก็กลายเป็นเรื่องธรรมชาติ

ลู่ฝานฝึกฝนวิธีการใช้ปราณชี่ของตัวเอง ในแดนมายาซ้ำเล่าซ้ำเล่า

ในการล้อมโจมตีที่น่ากลัว เขาพบว่าสิ่งที่ตัวเองพึ่งพาได้เพียงสิ่งเดียว คือปราณชี่ของเขาที่แตกต่างจากคนอื่น

เดิมทีใช้อย่างไม่ชำนาญ เมื่อฝึกฝนซ้ำแล้วซ้ำเล่าก็ชำนาญ

สุดท้ายลู่ฝานเอาชีวิตรอดได้เป็นเวลาหนึ่งเดือน ท่ามกลางการไล่ฆ่าของฝูงสัตว์อสูรทะเลตงไห่

ลู่ฝานนั่งบนโขดหิน เงยหน้ามองท้องฟ้า

ท้องฟ้าในแดนมายา ก็มีดวงดาวและพระจันทร์สว่างไสว

เมื่อมองลงไปด้านล่าง บนผิวน้ำส่องแสงระยิบระยับ

ทันใดนั้นมีคลื่นยักษ์ปรากฏขึ้นบนผิวน้ำ