เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 634

เมฆดำทะมึนท่วมเมือง

เมื่อกี้ท้องฟ้ายังแจ่มใสอยู่เลย จู่ๆ ก็มืดลงอย่างกะทันหัน

เสียงฟ้าร้องดังขึ้น ฝนตกลงมาอย่างหนัก

จู่ๆ ฟ้าดินท้องฟ้าเปลี่ยนสี ลู่ฝานและคนอื่นพากันถอยไปข้างหลัง

“สัตว์อสูรเยอะมาก พวกมันกำลังทำอะไร”

ลู่ฝานมองสัตว์อสูรพวกนี้ปรากฏตัวออกมาเป็นแถวอย่างเป็นระเบียบ จากนั้นหมอบลงริมทะเล

ท่าทางนอบน้อมของพวกมัน เหมือนมนุษย์บูชาเทพเจ้า

“นี่สัตว์อสูรระดับต่ำกำลังยอมแพ้ให้กับสัตว์อสูรระดับสูง หรือไม่ก็อุทิศตน”

อู่คงหลิงพูดช้าๆ หางตามีรอยยิ้ม

“อุทิศตนเหรอ”

ลู่ฝานไม่ค่อยเข้าใจ

อู่คงหลิงอธิบายว่า “พวกสัตว์อสูรที่แข็งแกร่ง ตอนพวกมันตื่นขึ้นและต้องการกินอาหาร พวกสัตว์อสูรระดับต่ำจำเป็นต้องรออยู่ตรงนั้น เรียงเป็นแถวให้มันกิน นี่เรียกว่าอุทิศตน ถ้าพวกมันไม่ทำแบบนี้ สัตว์อสูรที่แข็งแกร่งจะทำลายที่อยู่ของพวกมัน ดังนั้นพวกมันจึงอุทิศชีวิตตัวเอง เพื่อให้เผ่าพันธุ์ได้สืบทอดต่อไป นี่เรียกว่าอุทิศตน”

ลู่ฝานพูดอย่างราบเรียบว่า “น่าเศร้า”

อู่คงหลิงพูดว่า “น่าเศร้าจริงๆ แต่นี่คือความเศร้าของผู้อ่อนแอ มนุษย์ก็เหมือนกันไม่ใช่หรือไง”

ลู่ฝานขมวดคิ้วมองอู่คงหลิง “มนุษย์ก็เหมือนกันเหรอ เธอบอกว่ามนุษย์ก็ถวายชีวิตให้คนอื่นกินเหมือนกันเหรอ”

อู่คงหลิงเหมือนคิดอะไรได้ แววตาเปลี่ยนไปเล็กน้อย ลู่ฝานเห็นหางตาของเธอกระตุก

เหมือนนึกถึงเหตุการณ์น่าหวาดผวาขึ้นมาได้