เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 661

เพียงประโยคเดียว ทำให้อู่คงหลิงหน้าเปลี่ยนสี ถอยหลังไปสองก้าวอย่างไม่รู้ตัว

อริยปราชญ์สวรรค์บันดาลยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า “วางใจเถอะ ฉันเป็นแค่คนแก่ที่ตายแล้ว อืม ฉันหมายถึงตายจริงๆ นะ ทำอันตรายอะไรเธอไม่ได้หรอก ผู้ฝึกวิชาชั่วร้ายก็ดี หรือคนที่ฝึกอย่างถูกต้องก็ดี ล้วนเป็นมนุษย์ไม่ใช่เหรอ ฉันเคยเจอขอทานที่สูงส่ง แล้วก็เคยเจอราชาที่ต่ำต้อย ตัวตนมันก็แค่ชื่อเรียกเท่านั้น”

อริยปราชญ์สวรรค์บันดาลยิ้มอย่างเป็นธรรมชาติ แต่กลับจับใจลู่ฝานเล็กน้อย

อู่คงหลงทำความเคารพอริยปราชญ์สวรรค์บันดาลอย่างนอบน้อม “อริยปราชญ์สวรรค์บันดาลใจกว้าง ฉันเลื่อมใสจากใจจริง”

อริยปราชญ์สวรรค์บันดาลพูดว่า “หลังกลับไปเธอพยายามซ่อนตัวดีกว่า ผู้ฝึกวิชาชั่วร้ายเดินไปไหนมาไหนแบบโจ่งแจ้ง ไม่ใช่เรื่องดี จำคำฉันไว้ให้ดี คนที่เดิมทีซ่อนตัวอยู่ในความมืด ทำไมต้องแสวงหาแสงสว่าง”

สีหน้าของอู่คงหลิงเปลี่ยนไป เหมือนกำลังครุ่นคิดคำพูดของอริยปราชญ์สวรรค์บันดาล

อริยปราชญ์สวรรค์บันดาลเดินมาข้างหน้า โครงกระดูกสั่นไหว เหมือนจะแยกส่วนได้ทุกเมื่อ

อริยปราชญ์สวรรค์บันดาลยืนห่างจากลู่ฝานประมาณเก้าเมตร มองลู่ฝานอย่างละเอียดตั้งแต่หัวจรดเท้า

“ใครคืออาจารย์ของนาย”

อริยปราชญ์สวรรค์บันดาลถามขึ้น

ลู่ฝานส่ายหน้าแล้วตอบว่า “ขอโทษด้วยครับ อาจารย์สั่งว่าห้ามพูดข้างนอก”

อริยปราชญ์สวรรค์บันดาลถามต่อ “เรียนวิชาที่ไหน”

ลู่ฝานตอบว่า “สถาบันสอนวิชาบู๊เขตตงหวาครับ”

อริยปราชญ์สวรรค์บันดาลส่ายหน้า “สถาบันสอนวิชาบู๊ของเทียนหยาจื่อเหรอ”

ลู่ฝานอึ้งไปครู่หนึ่ง จึงนึกขึ้นได้ว่าเทียนหยาจื่อคือท่านผอ.ของพวกเขา

ลู่ฝานพยักหน้า “ใช่ครับ!”

อริยปราชญ์สวรรค์บันดาลพูดว่า “เจ้าหนุ่ม นายไม่ซื่อสัตย์ เคล็ดวิชาบู๊ของนาย ไม่ใช่สิ่งที่สถาบันสอนวิชาบู๊จะสอนได้ โดยเฉพาะกระบวนท่าเมื่อกี้”