เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 672

“ฉันว่าเราไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้ว ถ้านายกลืนกินจิตในการรับรู้ของฉันไม่ได้ งั้นฉันก็อยู่กับนายไม่ได้แล้ว”

พูดจบ จิตใจของลู่ฝานหายไป

เสียงคำรามของมังกรยักษ์ดังขึ้น “เจ้าโง่ ปฏิเสธราชามังกรอย่างฉัน นายจะไม่ได้พลังจากมุกมังกรอีก”

เสียงไกลออกไป ลู่ฝานลืมตาขึ้น

เสียงของเจดีย์เสวียนเก้ามังกรดังออกมาจากในตัว

“วางใจเถอะเจ้านาย ในเมื่อครั้งแรกมันทำอะไรเจ้านายไม่ได้ ต่อไปเราก็สั่งสอนมันให้เข็ด แค่มีฉันอยู่ หึหึ จิตวิญญาณที่มังกรตัวเล็กๆ เหลือไว้ บำรุงฉันได้พอดี”

ลู่ฝานยิ้มบางๆ ในเมื่อไม่มีปัญหาก็ดี

อู่คงหลิงมองลู่ฝานลืมตาขึ้นอีกครั้ง เธอพรูลมหายใจออกมา “ฉันคิดว่านายตายไปอีกแล้ว”

ลู่ฝานยิ้มมุมปาก “ไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก ชีวิตฉันแข็งแกร่งมาก”

เจ้าดำเลียหน้าลู่ฝาน ด้วยสีหน้าดีใจ

ลู่ฝานฝืนยืนขึ้นมา ถือโอกาสดึงอู่คงหลิงขึ้นมาด้วย

ตอนลุกขึ้นยืน ลู่ฝานสัมผัสได้ว่ามุกมังกรในตัวเคลื่อนไหว แต่ก็โดนมุกเทพควบคุมไว้อย่างรวดเร็ว

ลู่ฝานตบพุงตัวเอง ถ้าย่อยมุกมังกรหมดก็ดีสิ

ส่วนวิชามังกรทำลายล้าง เขาก็ชอบมาก

พลานุภาพนี้แข็งแกร่งจริงๆ

ถ้าฝึกสำเร็จ กลับไปเขาจะได้ระเบิดตระกูลอี่ว์

หวังว่าไอ้เก้าจะกลั่นวิญญาณมังกรออกไปได้เร็วๆ

ลู่ฝานเดินมาข้างศพกุยวัว ยื่นมือไปดึงกระบี่หนักไร้คมบนคอกุยวัวออกมา

เมื่อดึงออกมา เลือดของกุยวัวสาดโดนเต็มตัวลู่ฝาน

แต่ทำไมเลือดที่ออกมาจากตรงนี้เป็นสีม่วงล่ะ

ทันใดนั้น ลู่ฝานรู้สึกเหมือนร่างกายตัวเองโดนไฟเผา บาดแผลภายในร่างกายและปราณชี่ฟื้นฟูอย่างรวดเร็ว ขณะเดียวกันลู่ฝานรู้สึกว่าตัวเองไวต่อพลังสายฟ้ามากขึ้น เขารู้สึกในใจว่าแค่เขาคิด ก็สามารถฝึกวิชาสายฟ้าฟาดห้าธาตุถึงขั้นที่รวมห้าสายฟ้าได้แล้ว