เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 734

หานเฟิงมองผู้เฝ้าเมืองซ่งที่โดนพวกเขาโยนออกมาข้างนอกหายไปแล้ว

ลู่ฝานขมวดคิ้วพูดว่า “ดูเหมือนว่าเราต้องระวัง อย่าให้แผนล่ม หลิงเหยา เรากลับบ้านเธอกันก่อนดีกว่า”

หลิงเหยาพูดอย่างตกใจ “ไปบ้านฉันเหรอ พวกนายรู้เหรอว่าบ้านฉันอยู่ไหน”

หานเฟิงหัวเราะแล้วพูดว่า “รู้สิ ศิษย์น้องลู่ฝานยังเอาเสื้อบนหัวเตียงเธอมาดูอยู่นานเลย”

ลู่ฝานจ้องหานเฟิง พูดไร้สาระจริงๆ

หลิงเหยาหน้าแดงทันที มุดหน้ากับอกของลู่ฝาน

“พุ่งไป!”

ลู่ฝานละสายตาออกมา แล้วออกคำสั่ง ทั้งสองใช้วิชากายพุ่งออกจากห้องหนังสือ

ทันใดนั้นประตูห้องหนังสือโดนกระแทกจนแยกเป็นสอง หมอกพิษสีเขียวลอยกระจายอยู่ในสายลม!

“ยิงธนู!”

เสียงร้องด้วยความตกใจ ตอนนี้นอกห้องหนังสือมีคนล้อมอยู่อย่างหนาแน่น ทหารพร้อมอาวุธจำนวนมาก ลูกธนูพุ่งเข้ามาเหมือนฝน

เกราะเกล็ดมังกรปรากฏออกมา!

ทันใดนั้น เกราะหนาปกคลุมตัวลู่ฝานกับหลิงเหยาเอาไว้

ไฟของธาตุทั้งห้ากลายเป็นพายุเพลิงปกคลุมตัวเขา ลูกธนูที่พุ่งเข้ามาด้านหน้าโดนปัดทิ้ง โดนเผาทำลาย เขาใช้มือขวาดึงกระบี่หนักไร้คมออกมากันไว้ข้างหน้า เหมือนลู่ฝานกำลังยกโล่พุ่งออกไป ทุกที่ที่เขาผ่าน คนล้มระเนระนาด

“ลูกธนูเจาะเกราะ”

ศิษย์พี่หานเฟิงก่นด่าออกมาพลางหลบหลังลู่ฝาน โยนสองคนในมือออกไปสุดแรง

เงาคนสองคนลอยออกไป ดึงดูดพลังไฟ ลู่ฝานใช้จังหวะนี้พุ่งเข้าไปอย่างแรง

กลุ่มคนที่โดนลู่ฝานพุ่งเข้าไปฆ่า หานเฟิงซ้ำด้วยกระบี่อีก ทำให้พวกเขาไม่สามารถตอบโต้ได้

ผู้เฝ้าเมืองซ่งใกล้เสียสติแล้ว พูดตะโกนอย่างบ้าคลั่ง

เห็นทหารที่โดนฆ่าศพไม่สวย ไม่มีโอกาสได้สู้กลับ

เป็นครั้งแรกที่ผู้เฝ้าเมืองซ่งรู้สึกว่าตำแหน่งของตัวเองไม่มั่นคงแล้ว

แต่ขณะนั้นหมอกพิษที่ลอยออกมาจากห้องหนังสือ มาถึงข้างตัวเขาอย่างเงียบๆ

ทันใดนั้นผู้เฝ้าเมืองซ่งรู้สึกเป็นอัมพาตไปทั้งตัว

“มีพิษ! มีพิษ!”

เสียงตะโกนครั้งสุดท้าย จากนั้นผู้เฝ้าเมืองซ่งก็ล้มลงบนพื้น

ทหารกลุ่มหนึ่งพุ่งเข้ามา แบกเขาไปอย่างรวดเร็ว