เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 763

ลู่ฝานถอดหน้ากากเงิน ถอดเสื้อคลุม แล้วกลับไปที่หอชั้นดี

ด้านใน หานเฟิงกับหลิงเหยาถือกระจกจำภาพในมือ กำลังดูอะไรสักอย่างอยู่

เจ้าดำนั่งอยู่บนเก้าอี้ ชิมอาหารบนโต๊ะอย่างละเอียด ท่าทางการกินงดงามมาก ลู่ฝานไม่รู้เลยว่าเจ้าดำแสร้งทำได้ถึงขั้นนี้

“ศิษย์น้องลู่ฝานกลับมาแล้วเหรอ รีบมาดูสิ ของเล่นของพวกผู้ฝึกชี่ไม่เลวเลย!”

ลู่ฝานชะโงกหน้ามาดู เห็นในกระจกจำภาพมีของลอยไปลอยมา เหมือนเปลี่ยนฉากอยู่ตลอดเวลา

“นี่มันอะไร”

ลู่ฝานถาม

หลิงเหยาพูดว่า “ผู้ฝึกชี่คนหนึ่งเอาวิวที่ตัวเองไปท่องเที่ยวมาในแต่ละประเทศ แสดงในรูปแบบม้วนภาพ แขวนไว้ในกระจกจำภาพ งดงามมาก นี่คือเมืองหลวงของเป่ยเจียง ดูยิ่งใหญ่มีพลังมาก”

หานเฟิงยิ้มแล้วพูดว่า “ศิษย์น้องลู่ฝาน ของเล่นนี้ไม่ใช่ถูกๆ นะ ต้องแลกด้วยยาเม็ดเลยนะ ยังดีที่ฉันฉลาดซัดเขาไปยกนึง เขาจึงยอมแลกกับฉันในราคาไม่สูง”

ลู่ฝานสีหน้าประหลาด ชกคนอื่นยกนึงงั้นเหรอ

เขามองไปรอบๆ อีกฝ่ายจะไม่เอาคนมาแก้แค้นใช่ไหม

ไม่เห็นพ่อค้าที่โดนต่อย แต่เห็นคนอื่นในร้านมองศิษย์พี่หานเฟิงด้วยสายตาประหลาด

เห็นได้ชัดว่าภาพที่ศิษย์พี่หานเฟิงจัดการพ่อค้า ทำให้พวกเขาตกใจ คนบางส่วนมองเจ้าดำจนตาค้าง

ลู่ฝานโยนเจ้าดำไว้บนโต๊ะ แล้วนั่งลง ยื่นหน้าไปมองอีกสองสามที ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “ผู้ฝึกชี่คนนี้น่าเบื่อจริงๆ คงว่างมากด้วย ทำอะไรแบบนี้ หาเงินจนเป็นรูปแบบ”

หานเฟิงกับหลิงเหยาวางกระจกจำภาพลง เก็บไว้อย่างดี จากนั้นหานเฟิงมองลู่ฝานด้วยสีหน้าอบอุ่น “ได้ยันต์หยกไหม”

ลู่ฝานที่กำลังกินข้าวเกือบพ่นอาหารออกมา

สิ่งที่รวดเร็วสุดบนโลกนี้ ไม่ใช่ลำแสง ไม่ใช่มีดบิน แต่เป็นข่าวซุบซิบ

เขาเพิ่งกลับมา คิดไม่ถึงว่าพวกศิษย์พี่หานเฟิงได้ยินชื่อผู้ฝึกชี่เถ่เมี่ยนแล้ว

“รอฉันกินข้าวเสร็จก่อน อย่าทิ้งขว้างของอร่อย!”

ศิษย์พี่หานเฟิงดึงลู่ฝานขึ้นมา

“กินอะไรกันล่ะ ไปได้แล้ว”

พูดจบ ศิษย์พี่หานเฟิงโยนเหรียญทองไว้บนโต๊ะ ลากลู่ฝานออกไป หลิงเหยารีบตามไป เจ้าดำมองซ้ายมองขวา จู่ๆ มันตัวใหญ่ขึ้น โดยเฉพาะปากของมัน อ้าปากกว้างเป็นสิบเท่า ท่ามกลางสายตาผู้คน อาหารบนโต๊ะถูกมันดูดเข้าไปหมดภายในคำเดียว จากนั้นเจ้าดำเดินสะบัดก้นตามไป เหลือเพียงคนในร้านที่ตกอยู่ในความตะลึง