เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 78

เห็นลู่ฝานพยักหน้า ลู่เฮ่าหรานยิ้มกว้างเข้าไปอีก "ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง งั้นยาพวกนี้ ตระกูลเก็บไว้ทั้งหมดแล้วกัน ลู่ฝาน นายขอบคุณคุณผู้ชายเถ่เมี่ยนแทนปู่ด้วย ต่อไปถ้าเขาต้องการความช่วยเหลือจากตระกูลลู่ ลูกหลานตระกูลลู่ ไม่มีทางปฏิเสธแน่นอน"

ลู่ฝานพูดช้าๆ ว่า "ผมจะบอกให้ครับ ปู่ พ่อ ลองกินยาดูก่อนสิ คิดว่ามันช่วยปู่กับพ่อได้เหมือนกัน"

ลู่เฮ่าหรานยิ้มแล้วพูดว่า "มีความคิดนี้พอดีเลย"

พูดพลาง หยิบยารวมพลังออกมาหนึ่งเม็ด ใส่เข้าไปในปากอย่างไม่ลังเล

คนอื่นให้ยากับเขา เขายังต้องคิดสักหน่อย ยาที่หลานตัวเองเอามา ยังมีอะไรให้คิดอีก กินไปก็จบแล้ว

ยาเข้าไปในปากแล้วละลาย ลู่เฮ่าหรานหลับตาลง สัมผัสฤทธิ์ยาที่แผ่ซ่านในร่างกาย

มีควันออกมาจากตัวเล็กน้อย ทันใดนั้น ลู่เฮ่าหรานลืมตาขึ้น "ฤทธิ์ยารุนแรงมาก ยาชั้นดี คิดไม่ถึงว่าจะช่วยนักบู๊แดนปราณในชั้นเก้าอย่างฉันได้ ฉันรู้สึกว่าตัวเองจะถึงขั้นปราณนอกได้ทุกเมื่อ"

ลู่หาวได้ยิน รีบกลืนยาลงไปเช่นกัน ทันใดนั้น ตัวเขามีควันออกมาเหมือนกัน

ลู่หาวเอ่ยชมว่า "เป็นยาดีจริงๆ ฉันพูดผิดแล้ว อย่างน้อยคุณผู้ชายเถ่เมี่ยน อย่างน้อยก็เป็นผู้ฝึกชี่ระดับสาม ต้องเป็นระดับสามขึ้นไปแน่นอน"

ลู่ฝานได้ยินคำชมแบบนี้ แอบยินดีอยู่ในใจ

ลู่เฮ่าหรานหยิบยาอีกขวดขึ้นมา "ลู่หาว ลู่ฝาน ฉันว่าช่วงนี้จะต้องเก็บตัวแล้ว คว้าโอกาสเอาไว้ ทะลุแดนปราณนอกให้ได้ ยาพวกนี้ ให้ลู่หาวจัดการทั้งหมด แต่ห้ามใช้หมด ต้องเหลือไว้สำรองใช้สักนิด ลูกหลานสายเลือดโดยตรงของตระกูล สามารถเอาไปได้หนึ่งเม็ด ส่วนคนที่ไม่ใช่ลูกหลานสายเลือดโดยตรง ถ้าผลการฝึกตนไม่เลว พรสวรรค์เป็นเลิศ ก็ให้ได้เหมือนกัน ส่วนโดยรวม นายจัดการเองเลย"

ลู่หาวตอบรับเบาๆ ลู่เฮ่าหรานมองลู่ฝาน แล้วพูดว่า "ลู่ฝาน นายเอาสิ่งนี้ไปก่อน"

ลู่เฮ่าหรานเอาแหวนสีดำขลับ ออกมาจากอก วางไว้ตรงหน้าลู่ฝาน บนนั้นมีตัวอักษรคำว่าลู่ชัดเจน ลู่ฝานเห็นแล้วตกใจเล็กน้อย

"ปู่ นี่คือ..."

ลู่ฝานพูดว่า "ไม่มีวิธีอื่น ที่จะลดความเสี่ยงลงเหรอครับ อย่างเช่น ผมไปขอยาจากคุณผู้ชายเถ่เมี่ยนอีกครั้ง"

ลู่หาวส่ายหน้า แล้วพูดว่า "ไม่จำเป็น เรารบกวนคุณผู้ชายเถ่เมี่ยนครั้งนึงแล้ว ไปหาเขาอีก จะไม่ค่อยเหมาะ อีกอย่างยาที่ลดการแว้งกัด ตอนนักบู๊ผ่านด่าน เกรงว่าคุณผู้ชายเถ่เมี่ยนคงไม่สามารถกลั่นออกมาได้ ถึงจะกลั่นได้ สมุนไพรที่ใช้ คงหาไม่ได้ในเมืองเจียงหลิน นายวางใจเถอะ ช้าเร็วนายก็ต้องผ่านด่านนี้เหมือนกัน"

ลู่ฝานกัดฟัน เขารู้ว่าพ่อพูดความจริง ความกังวลบนใบหน้า ยังไม่หายไป เขาหวังเพียงว่าปู่จะทำสำเร็จ ภายในครั้งเดียว

ลู่หาวเก็บยาเอาไว้ แล้วพูดว่า "ไปกันเถอะลู่ฝาน เราเอายาไปให้ลูกหลานที่มีอนาคตในตระกูลกัน คิดว่าผ่านวันนี้ไป ไอ้เด็กตระกูลโม่พวกนั้น คงไม่มีโอกาสมาหาเรื่องตระกูลเราอีก ฉันเอาให้ลู่เทียนกังก่อนดีกว่า ให้เขาไปสู้กับโม่ไห่อีกครั้งเป็นไง นายคิดว่า ถ้าตระกูลโม่รู้ว่า ตระกูลลู่ของเรา มีผู้ฝึกชี่คอยช่วยเหลืออยู่เหมือนกัน พวกเขาจะมีปฏิกิริยายังไง"

ลู่ฝานพูดว่า "คงเดือดเป็นฟืนเป็นไฟ นั่งไม่ติดเลยมั้งครับ"

ลู่หาวยิ้มแล้วพูดว่า "ถูกต้อง ฉันอยากเห็นคนตระกูลโม่เป็นแบบนี้ ให้ฉันนับก่อนว่าควรแบ่งยายังไง ลู่หมิงหนึ่งเม็ด ลู่เฟิงหนึ่งเม็ด ลู่เทียนกังหนึ่งเม็ด......"

ลู่ฝานเงยหน้ามองฟ้า นกฝูงหนึ่งบินขึ้นมาจากหลังคา