เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 787

พลั่ก! พลั่ก! พลั่ก!

มีของหล่นลงมาจากเมฆสีดำอย่างต่อเนื่องราวกับฝนตก

แค่เม็ดฝนเหล่านี้เม็ดใหญ่เกินไป กระแทกห้องจนแตก กระแทกกระเบื้องจนพังเสียหาย

ลู่ฝานเพ่งมองอย่างตั้งใจ เห็นว่าของที่หล่นลงมาล้วนเป็นคน คนที่ตายไปแล้ว

ร่างกายแห้งเหี่ยว ไม่มีเลือดเนื้อ เหลือเพียงหนังหุ้มกระดูก สภาพการตายโหดเหี้ยมน่ากลัว

แสงสิบแสงร่วงลงมาจากเมฆดำ เหมือนอุกกาบาตลงมาจากฟ้า กระแทกลงในเมืองหยุนไห่ แสงหนึ่งในนั้นร่วงลงมาตรงหน้าลู่ฝาน

เสียงระเบิดดังขึ้น ฝุ่นตลบอบอวล

ลู่ฝานเพ่งมอง สิ่งที่ร่วงลงมาตรงหน้าเขาคือคุณสุ่ยเชียนโหรว

หน้าซีดเผือด หายใจผิดปกติ ชุดกระโปรงของสุ่ยเชียนโหรวขาดไปหมด ไหล่ซ้ายโผล่ออกมาข้างนอก เปื้อนเลือดเป็นทาง

ลู่ฝานรีบเข้าไปรับเธอ ฝ่ามือบีบยาเอาไว้หนึ่งเม็ด

แต่เข้าเพิ่งเดินไปด้านหน้า สุ่ยเชียนโหรวกลับพลิกมือจู่โจมด้วยกระบี่ แสงกระบี่เกือบทำให้แก้มของลู่ฝานเป็นแผล

ลู่ฝานชะงักฝีเท้าลง “คุณหนูสุ่ย ผมแค่จะช่วยเธอ”

ลู่ฝานยกมือขึ้น ให้สุ่ยเชียนโหรวเห็นยาในมือเขา

แต่คิดไม่ถึงว่าสุ่ยเชียนโหรวจะมีท่าทีโกรธ ยกกระบี่ขวางด้านหน้าแล้วพูดว่า “พวกสวะ ใครต้องการยาของนาย”

ลู่ฝานและคนอื่นขมวดคิ้ว สุ่ยเชียนโหรวเอายาขวดหนึ่งออกมากิน มองฟ้าด้วยแววตาอาฆาต

คนที่เหลือที่ร่วงลงมาจากฟ้า ล้วนเป็นยอดฝีมือที่สู้กับมารทั้งสี่

แต่สีหน้าของพวกเขาเคร่งขรึมมาก ยอดฝีมือเยอะขนาดนี้ แทบจะไม่ได้อะไรจากมารทั้งสี่เลย กลับกันดูเหมือนพวกเขาจะฝืนไม่ไหวแล้ว ทุกคนโงนเงนไปมา

ในเมฆดำ เงาของมารทั้งสี่ปรากฏออกมา

นี่คือคนที่ฝึกฝนชั่วร้าย!

ลู่ฝานครุ่นคิดในใจ จำได้ว่าตอนอยู่บนเกาะ อู่คงหลิงเคยพูดกับเขาว่า มนุษย์สามารถกินมนุษย์ด้วยกันได้

ลู่ฝานเคยเห็นในแดนมายาของเจดีย์เสวียนเก้ามังกรครั้งหนึ่ง แต่มันไม่ได้เหมือนจริงมากขนาดนั้น

แต่ภาพที่อยู่ตรงหน้าวันนี้ ทำให้เขาได้เห็นอีกด้านที่โหดเหี้ยมที่สุดบนโลกนี้

ถึงเป็นผู้แข็งแกร่งอย่างเซียนอวี่ซาน สุดท้ายก็กลายเป็นอาหารของมัน

มารทั้งสี่ยืนอย่างเย่อหยิ่งกลางอากาศ เหมือนสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งสี่ก้มมองสิ่งมีชีวิต

มารกระบี่กวาดตามองเมืองหยุนไห่ แล้วพูดว่า “เมื่อกี้ฉันรู้สึกว่ามีสหายจิตใจเต๋าสำนักมารอยู่ที่นี่ บอกฉันได้ไหมว่าเป็นใคร อีกเดี๋ยวถ้าฆ่าผิดคนจะแย่นะ”

เพียงประโยคเดียว ทำให้ลู่ฝานขมวดคิ้วขึ้นมา