เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 792

“คึกคักจริงๆ!”

นักปราชญ์ยิ้มแล้วเอ่ยขึ้น

เขาดูเหมือนอายุประมาณสามสิบปี ดวงตาและคิ้วดูเข้ากัน หน้าตาธรรมดา รอยยิ้มสะอาดสดใส แววตาใสเป็นประกายแวววาว

ชุดบนตัวเป็นผ้าทอแสนธรรมดา มีม้วนหนังสือสีเหลืองแขวนอยู่ตรงเอว เท้าเปล่า ลอยอยู่กลางอากาศ

กวาดตามองทั่วเมืองหยุนไห่ สุดท้ายนักปราชญ์หยุดสายตาลงที่พวกฉางเจี๋ยหน้าผี

“พวกนายอีกแล้ว ทำไมคนที่ฝึกฝนชั่วร้ายแบบพวกนาย ถึงฆ่าไม่หมดสักที”

นักปราชญ์สะบัดมือเบาๆ ดวงแสงหนึ่งร่วงลงมาจากง่ามนิ้วของเขา

ต่อมา วิญญาณตายทั้งเมืองหยุนไห่ ส่งเสียงร้องโหยหวนออกมา มีควันสีเขียวลอยขึ้นมาทั้งตัว

บนตัวมารทั้งสี่ ก็เหมือนโดนน้ำร้อนราด มีควันลอยขึ้นมา

ฉางเจี๋ยหน้าผีมองนักปราชญ์ กัดฟันแล้วพูดว่า “พวกเลวของหน่วยองครักษ์เสิ่นหวา”

นักปราชญ์ขมวดคิ้วขึ้นมา พูดอย่างราบเรียบว่า “คนใกล้ตายจะพูดความจริงจากใจและจิตใจดี เห็นแก่ที่นายกำลังจะตาย ฉันจะให้นายด่าเยอะหน่อย อีกเดี๋ยวถ้ากลายเป็นเถ้า จะพูดไม่ได้อีกแล้ว”

ฉางเจี๋ยหน้าผีพูดว่า “นายน่ะเหรอจะฆ่าฉัน เอาลูกพี่ของพวกนายมายังพอสูสี”

นักปราชญ์ส่ายหน้าพูด “ลูกพี่เรากำลังยุ่งอยู่กับการกิน ไม่มีเวลาสนใจนาย ในเมื่อนายไม่ยอมด่า งั้นฉันลงมือเลยแล้วกัน”

พูดจบ นักปราชญ์ยกมือขึ้น แล้วกดลงด้านล่าง

ลู่ฝานรู้สึกว่ามีลมพัดลงมาจากฟ้า แต่พวกฉางเจี๋ยหน้าผีทั้งสี่คน เหมือนโดนหินยักษ์กระแทก บนตัวยุบลงไป จากวิทยายุทธของพวกเขาสี่คน ถึงภูเขาทั้งลูกกระแทกลงบนตัว ก็ไม่มีทางเป็นแบบนี้ เห็นได้ชัดว่าวิทยายุทธของนักปราชญ์คนนี้ดุดันขนาดไหน

เมื่อเพ่งมองอย่างตั้งใจ หากเอารอยยุบบนตัวทั้งสี่คนมารวมกัน จะกลายเป็นรอยฝ่ามือขนาดใหญ่พอดี