เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 800

ที่เมืองหยุนไห่ ดวงจันทร์ลอยอยู่บนฟ้า

แม้มารทั้งสี่หนีไปแล้ว แต่ความเจ็บปวดที่เหลือไว้ให้ประชาชนเมืองหยุนไห่ ยังคงมีอยู่ต่อไป

การต่อสู้ครั้งใหญ่ครั้งนี้ ไม่รู้ว่าส่งผลกระทบกับประชาชนทั่วไปตั้งเท่าไร เพราะคนส่วนใหญ่บนโลกนี้ ไม่ใช่นักบู๊ แล้วก็ไม่ใช่ผู้ฝึกชี่

พวกเขาเป็นแค่ประชาชนที่ใช้ชีวิตอย่างสงบสุข จู่ๆ มีภัยพิบัติ พวกเขาก็จนปัญญา

มองซากปรักหักพังของห้องบริเวณรอบๆ เสียงร้องอย่างเจ็บปวดดังไปทั่วถนน

มีเพียงตรงประตูเมืองที่เงียบหน่อย ไม่ใช่เพราะว่าประตูเมืองเสียหายน้อย ตรงกันข้าม เพราะได้รับความเสียหายมากเกินไป ตายจนสิ้นซาก ดังนั้นสิ่งที่หลงเหลืออยู่ จึงมีเพียงความเงียบเท่านั้น

ลู่ฝานเดินไปมาในเมือง เห็นสถานที่ที่ถูกทำลายเสียหาย เขาก็ให้เงินเล็กน้อย

นี่คือสิ่งเดียวที่เขาสามารถทำได้

ศิษย์พี่หานเฟิงไม่สนใจเรื่องพวกนี้ คิดว่าสิ้นเปลืองเงินทอง ส่วนหลิงเหยากลับไปดูแลคุณย่า จึงเหลือเพียงลู่ฝานเดินท่ามกลางความมืดเพียงคนเดียว

จู่ๆ ลู่ฝานได้ยินเสียงหัวเราะดังขึ้นข้างหน้า

“สาวสวย อย่าส่งเสียง พวกเราแค่ผ่านไม้ผ่านมือเท่านั้น ให้ฉันจับดีดีหน่อย”

“เอามือสกปรกของนายออกไป ไอ้พวกกระจอก พวกนายต้องตายอย่างน่าเวทนา”

“โอ๊ะ โกรธด้วย ถ้าฉันจับ เธอจะทำอะไรฉันได้”

.....

ลู่ฝานรีบเดินเข้าไป เห็นนักเลงสามคนกำลังยืนล้อมลวนลามผู้หญิงคนหนึ่ง ลูบหน้าผู้หญิงเป็นระยะ

เขาอึ้งไปเล็กน้อย ผู้หญิงคนนี้คือสุ่ยเชียนโหรว คิดไม่ถึงว่าเธอยังยืนอยู่ตรงนั้น ที่ผู้อาวุโสอีซูผนึกเอาไว้ ทำให้เธอยืนอยู่ตรงนี้เป็นวัน

ลู่ฝานกระแอมเบาๆ สองครั้ง ทำให้นักเลงสามคนนี้หันมามองตัวเอง

สีหน้าของนักเลงทั้งสามคนเปลี่ยนไปทันที แม้พวกเขาจำไม่ได้ว่าลู่ฝานคือใคร แต่เห็นกระบี่หนักด้านหลังลู่ฝาน ก็รู้ว่าพวกเขาไม่สามารถรับมือคนคนนี้ได้