เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 812

แม้เสียงลู่ฝานราบเรียบ แต่มีความอาฆาตอันน่ากลัว

อาจารย์เต้ากวงมองแผ่นหลังลู่ฝาน จู่ๆ เขารู้สึกเหมือนตัวเองไม่รู้จักลู่ฝานไปแล้ว

ความอาฆาตอันน่ากลัว เขาเคยเห็นแค่บนตัวนักบู๊ที่ผ่านการฆ่าฟันแบบนองเลือด

ลู่ฝานผ่านอะไรมากันแน่ ถึงมีความอาฆาตระดับนี้

“ไม่ได้ พวกนายไปไม่ได้ ศิษย์พี่ใหญ่พวกนายยังสู้เขาไม่ได้ พวกนายไปแล้วจะทำอะไรได้”

อาจารย์เต้ากวงไม่เห็นด้วยกับลู่ฝานและหานเฟิง

ในความทรงจำของเขา ลู่ฝานกับหานเฟิง เป็นแค่นักบู๊แดนปราณนอกเท่านั้น

แต่ต่อมา บนตัวหานเฟิงมีพลังห้าธาตุสว่างขึ้นมา

“อาจารย์เต้ากวง เชื่อผมสิ ผมจะจัดการเอี๋ยนชิงให้แบนเลย”

หานเฟิงพูดพลางกำหมัด แล้วกัดฟันพูดออกมา

ตอนนี้ลู่ฝานกำลังรักษาให้ศิษย์พี่ใหญ่ รู้สึกว่าพิษถูกดูดออกไปพอประมาณแล้ว ลู่ฝานลุกขึ้นพูดว่า “ศิษย์พี่หานเฟิง ผมบอกแล้วว่านี่เป็นเรื่องของผมคนเดียว!”

ลู่ฝานหันมา สีหน้าไร้อารมณ์ แต่แววตาเย็นชา

หานเฟิงพูดว่า “โอเค แต่ศิษย์น้องลู่ฝาน ฉันจะตามนายไป ฉันจะดูเอี๋ยนชิงโดนนายจัดการจนแบนด้วยตาตัวเอง”

ลู่ฝานส่ายหน้าพูดว่า “เขาไม่มีทางแบนหรอก เขาจะกลายเป็นศพ!”

เมื่อพูดจบ ลู่ฝานเดินออกไป ขณะเดียวกันก็พูดกับสิบสามและเจ้าดำว่า “พวกนายอยู่นี่”

สิบสามมองลู่ฝานอย่างนอบน้อม ไม่พูดอะไรสักคำ เหมือนเจ้าดำจะกังวล แต่ก็ไม่ได้ตามไป

อาจารย์เต้ากวงอยากรั้ง แต่ไม่รู้จะพูดยังไง

อาจารย์เต้ากวงรีบดึงหานเฟิงแล้วพูดว่า “นายแน่ใจเหรอว่าลู่ฝานสู้ได้”

หานเฟิงพูดว่า “อาจารย์ ศิษย์น้องลู่ฝานแข็งแกร่งกว่าผม”

พูดจบ หานเฟิงยังเห็นสีหน้ากังวลของอาจารย์เต้ากวง จึงพูดอีก

“อย่าลืมสิ เขาเป็นคนที่ได้ป้ายผู้ตรวจการชั้นกลางเชียวนะครับ”

อาจารย์เต้ากวงสีหน้าดีขึ้นเล็กน้อย แม้ยังไม่อยากเชื่อเล็กน้อย แต่เขาปล่อยมือที่จับหานเฟิงแล้ว