เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 847

เฮียสงแผดเสียงออกมา “ฝึกฝนชั่วร้าย ที่แท้นายคือคนที่ฝึกฝนชั่วร้าย มิน่าล่ะนายถึงมาที่นี่ นายมันคนที่ฝึกฝนชั่วร้ายที่สมควรตาย”

ลู่ฝานอึ้งไปเล็กน้อย จากนั้นชักนิ้วกลับมา

เฮียสงล้มลงกับพื้น ชักไม่หยุด

คนที่ฝึกฝนชั่วร้ายงั้นเหรอ

ลู่ฝานนึกขึ้นได้ เคล็ดวิชาบู๊ที่ชิงพลังมาจากคนอื่นได้ อันที่จริงเป็นสัญลักษณ์ของคนที่ฝึกฝนชั่วร้าย

ลู่ฝานยิ้มบางๆ ลูบคางครุ่นคิด

ดูเหมือนกระบวนท่านี้จะใช้บ่อยไม่ได้ แม้เขารู้ว่าตัวเองไม่ใช่คนที่ฝึกฝนชั่วร้าย แต่เมื่อใช้ออกมา จะเป็นการหาเรื่องให้ตัวเอง มันไม่คุ้มค่าที่จะทำไม่ใช่เหรอ

มู่หนี ไอ้ตาแดง ต้าเก้อ ทั้งสามคนมองลู่ฝานเหมือนเห็นผี

โดยเฉพาะตอนที่เฮียสงตะโกนออกมาว่าคนที่ฝึกฝนชั่วร้าย ยิ่งสะเทือนใจพวกเขาเข้าไปใหญ่

ทั้งสามคนเอาอาวุธออกมา แสงสว่างทั้งตัว

ลู่ฝานมองพวกเขาแล้วพูดว่า “พวกนายก็จะสู้กับฉันเหรอ”

มู่หนีกัดฟันพูดว่า “ไม่ต้องกลัวเขา เห็นได้ชัดว่าเขาใช้พลังประหลาดออกมาได้ ก็ต่อเมื่อปะทะกับคน เราโจมตีจากระยะไกล!”

พูดจบ มู่หนีสะบัดมือไม่หยุด รอบๆ ลู่ฝานมีแสงกระบี่สีฟ้าเป็นแถบ

ไอ้ตาแดงกับต้าเก้อลงมือเช่นกัน แสงค่ายกลสีฟ้าปรากฏด้านล่างตัวลู่ฝาน รอบๆ ยังมีแสงปรากฏขึ้นมาเป็นกำแพง

วางกรอบดักศัตรูหรือคนร้าย ฆ่าทิ้งในพริบตา

ลู่ฝานลองสัมผัสแสงสีฟ้าพวกนี้

ไม่ได้การแล้ว พลังที่ใช้ออกมาเหมือนเคล็ดวิชาบู๊ หรือไม่ก็วิชาบ้าคลั่งเกินไป ถ้าดูดซับจะมีความเสี่ยงสูงเกินไป

ลู่ฝานมีแผนในใจ เขาปล่อยปราณชี่ออกมา

แยกกระจาย!

ทันใดนั้น แสงสีฟ้าที่พุ่งมาถึงหน้าเขาโดนดันกลับไปไกลหลายเมตร แม้ไม่ได้ถูกขจัดออกไปในพริบตาเหมือนพลังฟ้าดินอื่นๆ แต่ก็โดนเคลื่อนย้ายออกไป ไม่สามารถโจมตีลู่ฝานได้

พวกมู่หนีมองลู่ฝานเหมือนเสียสติ พวกเขาไม่เคยเจอความแข็งแกร่งระดับนี้มาก่อน