เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 878

“ฉันได้ยินว่าคนที่ถูกขังในคุกใต้ดิน ต้องโดนทำลายวิทยายุทธ ตอนนี้เขายังมีพลังไหม”

“เจ้าโง่ ไม่เห็นเหรอว่าเขายังแบกกระบี่หนักเล่มนั้นอยู่เลย ถ้าโดนทำลายวิทยายุทธจริง จะแบกไหวได้ยังไง”

......

ทุกคนถกเถียงกันเบาๆ

มีทั้งความตกใจหวาดกลัว มีทั้งความเลื่อมใสศรัทธา มีทั้งความตกตะลึง มีทั้งความอิจฉา

อารมณ์ต่างๆ ปรากฏออกมา ลู่ฝานไม่สนใจสักนิด

ลู่ฝานเดินไปข้างหน้าช้าๆ สุดท้ายเขาหยุดสายตาลงที่ศิษย์พี่ใหญ่และคนอื่น

เมื่อเห็นศิษย์พี่ฉู่สิงบาดเจ็บสาหัส เห็นศิษย์พี่ใหญ่มีเลือดตรงมุมปาก สีหน้าลู่ฝานไม่สู้ดีเล็กน้อย

“ศิษย์พี่ฉู่สิงเป็นอะไรไป”

ฉู่สิงยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่มีอะไร ศิษย์น้องลู่ฝาน ฮ่าๆ ฉันว่าแล้วนายต้องกลับมาแน่นอน คุกใต้ดินเล็กๆ ขังนายไม่ได้หรอก นายกลับมาได้ถูกจังหวะพอดี ถูกจังหวะพอดี!”

ฉู่สิงใช้แรงบีบไหล่ลู่ฝานแล้วเอ่ยขึ้น

ลู่ฝานไม่พูดพร่ำทำเพลง เอายาออกมากำหนึ่ง ยัดให้ศิษย์พี่ฉู่สิง

เมื่อเห็นศิษย์พี่ใหญ่ ลู่ฝานตัดสินใจเอายาออกมาอีกหลายกำ

ยาหนึ่งกำมือ อย่างน้อยก็ประมาณหลายสิบเม็ด เทียบได้กับยาหลายขวดแล้ว คนที่อยู่ในนี้ คงมีเพียงลู่ฝานที่ทำแบบนี้ได้ นับยาแบบเป็นกำมือ

ยาแต่ละเม็ดส่งกลิ่นยาหอมฟุ้งไปทั่ว เป็นประกายเรืองรอง ทำให้คนจิตใจวูบไหว

ยาเป็นกำ ถูกยัดเข้าไปในมือทั้งสองคน ฉู่สิงกับศิษย์พี่ใหญ่มีสีหน้าตกใจมาก

หานเฟิงสูดหายใจเฮือกแล้วพูดว่า “ศิษย์น้องลู่ฝาน นายไปชิงเซียนบำเพ็ญชี่คนไหนมาอีก ไม่ต้องใช้ขวดยาแล้วเหรอ”

ลู่ฝานยิ้มบางๆ เขาไม่บอกพวกเขาหรอกว่าเขาใช้ขวดยาหมดไปแล้ว จึงไม่มีอะไรให้ใส่