เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 887

มีงานให้ทำก็มีจนยาวเหยียด พอไม่มีงานก็แค่นิดหน่อย

ลู่ฝานหลบอยู่ในคณะหนึ่งเดียวอย่างสงบสุขไปอีกหนึ่งเดือน

เวลาผ่านไปรวดเร็วเหมือนดีดนิ้ว หายไปอย่างไร้ร่องรอย

วันนี้ลู่ฝานต้องออกจากสถาบันสอนวิชาบู๊ เดินทางไปยังเมืองหลวงเพียงคนเดียว

ตีนเขาอวิ๋น ทุกคนกำลังส่งลู่ฝานออกเดินทาง

เป็นภาพที่โศกเศร้า กระตุ้นต่อมน้ำตา

“ศิษย์น้องลู่ฝาน อย่าลืมเอาของอร่อยกลับมาเยอะๆ นะ ฉันได้ยินว่าขนมกุ้ยฮวาที่เมืองหลวงสุดยอดมาก ส่งกลับมาให้ฉันสักสองกล่อง”

“ศิษย์น้องลู่ฝาน สาวงามที่เมืองหลวงเยอะ ได้ยินว่าสิบนางโลมของประเทศอู่อาน มีเจ็ดคนอยู่ที่เมืองหลวง นายเอากระจกจำภาพบันทึกไว้สิ ถ้าไม่ได้จริงๆ เอาเป็นภาพก็ได้ ต้องเอากลับมาให้ได้นะ ให้ฉันได้เห็นหน่อย”

“ศิษย์น้องลู่ฝาน ดูแลร่างกายด้วย อย่าโดนสาวงามเมืองหลวงเอาไปหมดตัว โอ๊ย ศิษย์น้องหลิงเหยา ฉันพูดผิด เธออย่าถีบฉัน”

“ศิษย์น้องลู่ฝาน ศิษย์พี่ใหญ่ไม่มีอะไรต้องกำชับนายแล้ว สรุปว่ามีอะไรอร่อย มีอะไรสนุก อย่าลืมเอากลับมาให้ศิษย์พี่ใหญ่ก็พอ”

“ลู่ฝาน นายไปก่อน ฉันก็จะไปเที่ยวที่นั่นเหมือนกัน ถ้านายเจออาจารย์อับโชคของฉัน ฝากทักทายเขาด้วย บอกเขาว่าฉันใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ไม่เลวเลย บอกเขาว่าไม่ต้องกังวลใจ”

......

ภายใต้การกำชับอย่างเอาใจใส่ของพวกศิษย์พี่ ลู่ฝานกอดหลิงเหยาอย่างอ่อนโยน และเดินออกจากประตูคณะหนึ่งเดียวทันที

เจ้าดำยืนบนไหล่ของเขา โบกมือให้ทุกคน ดูเหมือนมีความวูบไหวอยู่ในตา สิบสามสะพายย่ามอันเล็ก เขาไม่มีสิ่งของอากาศธาตุ ย่ามเล็กๆ ใบนี้ เป็นข้าวของทั้งหมดของเขา

สุดท้ายลู่ฝานโบกมือให้พวกอาจารย์ หลังจากนั้นก็เดินออกไป เร่งฝีเท้าเร็วขึ้น

“สิบสาม รีบไป ถ้ายังไม่ไป สองสามคนนี้ต้องให้ฉันพาผู้หญิงกลับมาให้พวกเขาแน่ๆ”

สิบสามพยักหน้าแรงๆ รีบเดินตามลู่ฝานไป

เร่งฝีเท้าขึ้น วิชากายเหมือนสายลม