เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 937

“รังแกคนอื่นเกินไปแล้ว!”

พวกนักเรียนสถาบันบู๊องอาจ ที่โดนไล่กลับไปเพราะกระบี่เดียวของสิบสาม ต่างมีสีหน้าโมโห

ความอับอายที่พวกเขาได้รับครั้งนี้ ทำให้พวกเขาไม่มีวันลืมตลอดชีวิต

โดยเฉพาะเว่ยซูจิ้งที่โดนกระบี่แทงตรงเอว จนถึงตอนนี้ยังพูดอะไรไม่ออกสักคำ

เลือดตรงแผลที่เอวหยุดตั้งนานแล้ว เป็นลูกหลานของตระกูลใหญ่ ยังไงก็ต้องเตรียมยาช่วยชีวิตติดตัวไว้

ยาเม็ดหนึ่งลงสู่ท้อง อาการบาดเจ็บก็ไม่เป็นปัญหาอะไรแล้ว

แต่ความโมโหในใจเธอ จะมียาอะไรที่ช่วยให้สงบได้บ้าง ฟันที่เธอกัดจนเลือดออก มีใครเอากลับคืนมาได้บ้าง

“กลับสถาบัน!”

เว่ยซูจิ้งพูดลอดไรฟัน

นักเรียนคนอื่นต่างมองเธอ ไม่กล้าพูดอะไรสักคำ

นักเรียนหญิงคนหนึ่งเข้ามาใกล้แล้วพูดว่า “พี่จิ้ง อย่าบอกนะว่าพี่จะบอกครู”

จู่ๆ เว่ยซูจิ้งพูดเสียงสูงว่า “โง่ บอกครูให้ทั้งสถาบันรู้เหรอว่าเราไม่เอาไหน ฉันจะไปบอกศิษย์พี่เทียนตู้ ให้เขามาธำรงความยุติธรรมให้เรา อย่าคิดว่ารังแกนักเรียนของสถาบันบู๊องอาจ แล้วจะทำเหมือนไม่มีอะไรได้ พวกเขาต้องชดใช้!”

ได้ยินชื่อศิษย์พี่เทียนตู้ แววตาของนักเรียนพวกนี้เป็นประกาย

“ใช่ ถ้าศิษย์พี่เทียนตู้ยอมช่วย อย่างน้อยพวกหานสง ต้องขาหักทั้งสองข้าง!”

“หึ ฉันว่าแค่ศิษย์พี่เทียนตู้ยืนตรงหน้าพวกเขา พวกเขาคงถึงกับคุกเข่าอ้อนวอน”

“แต่ศิษย์พี่เทียนตู้จะช่วยเราไหม”

เพิ่งพูดจบ ทุกคนพากันมองเว่ยซูจิ้ง

คำว่าจวนตระกูลหานธรรมดาๆ ไม่มีการชุบทองเคลือบเงา ไม่มีลวดลายซับซ้อน เป็นประตูโบราณเรียบง่าย ดูผ่านระยะเวลามาพอสมควร เมื่อเทียบกันแล้ว ประตูตระกูลลู่ที่เมืองตงหวาดูหรูหรากว่า

ดูแค่ประตู บ้านหลังนี้เหมือนบ้านเก่าที่บ้านเกิดพวกเขา

ลู่ฝานรู้สึกเหมือนได้กลับบ้าน พยักหน้าให้สิบสามที่อยู่ด้านหลัง จากนั้นจึงเดินเข้าไป

“หลีกไป เด็กบ้าพวกนี้ ไปสู้กันที่อื่น พวกนายสู้กันจนลานด้านหน้าเละหมดแล้ว!”

หานสงเดินพลางตะโกนพลาง สิ่งที่ปรากฏในสายตาลู่ฝานคือ เด็กกลุ่มหนึ่งที่กำลังฝึกฝนกันอยู่ อายุประมาณ 12-13 ปี มีพลังปราณทะลักอยู่บนตัวด้วย

พูดว่าฝึกฝน อันที่จริงกำลังเล่นโวยวายกันอยู่ วิ่งไล่ตีกันไปมา เล่นกันอย่างสนุกสนาน ปากก็เอาแต่พูดชื่อวิชาต่างๆ ออกมา

หานสงผลักเด็กที่ซนและเกเรเป็นพิเศษออกไป แล้วเดินไปด้านใน

เด็กสองสามคนเห็นคนมาจากที่อื่น ก็มองลู่ฝานกับสิบสามด้วยแววตาสงสัย จากนั้นเด็กคนหนึ่งพูดเสียงดังว่า “คนแปลกหน้าจากไหนกัน รับหมัดฉันไปซะ!”