เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 948

ลู่ฝานได้ยินคำพูดของเธอ กลับรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาดื้อๆ

ทำไมถึงคุ้นคำพูดนี้ขนาดนี้ มีความทรงจำบางส่วนผุดขึ้นมาในหัวเขา

ลู่ฝานนึกออกแล้ว ตอนเขายังเป็นชายหนุ่มที่ยังไม่ค่อยเข้าใจอะไร จางเยว่หานเคยพูดกับเขาแบบนี้ เหมือนกันไม่มีผิด แทบไม่มีอะไรต่างกันเลย

ทันใดนั้นสีหน้าลู่ฝานอึมครึมไม่น้อย

เขาดันมืออู่คงหลิงออกเบาๆ แล้วพูดว่า “ไม่ให้ฉันพูด เพราะกลัวฉันขัดขวางการอยู่ด้วยกันของเธอกับหานหยวนหนิงเหรอ”

สีหน้าอู่คงหลิงเปลี่ยนไปเล็กน้อย เธอดึงมือกลับมาแล้วพูดว่า “ถ้านายจะคิดแบบนี้ก็ไม่ผิด”

ลู่ฝานรู้สึกว่าไฟโกรธในอกเพิ่มขึ้นอีก เขาพูดว่า “วางใจเถอะ ฉันไม่พูดอะไรทั้งนั้น รวมถึงเรื่องที่เธอเป็นผู้ฝึกชั่วร้ายด้วย ฉันก็จะไม่พูดเหมือนกัน ส่วนเธอกับฉัน เหมือนอย่างที่เธอพูด หวังว่าต่อไปเราจะไม่เจอกันอีก”

สีหน้าอู่คงหลิงดูไม่สู้ดีขึ้นมา แม้เป็นเช่นนี้ แต่ใบหน้าเธอยังดูงดงามเหมือนเดิม

อู่คงหลิงค่อยๆ สวมผ้าปิดหน้าบางบนหน้าตัวเองอีกครั้ง มองลู่ฝานแล้วพูดว่า “แบบนี้จะดีมาก ลู่ฝาน ฉันมีเรื่องของฉัน นายก็มีเรื่องของนาย หวังว่านายจะไม่ขัดขวางเรื่องของฉัน”

ลู่ฝานไม่พูดอะไรสักคำ ผายมือขวาเป็นการบอกให้อู่คงหลิงออกไปได้แล้ว

เหมือนอู่คงหลิงโกรธเล็กน้อย เธอกระทืบเท้าหนึ่งที แล้วเดินไปทางประตู

ตอนกำลังจะเดินออกจากประตู อู่คงหลิงหันมาพูดกับลู่ฝานว่า “เจอหน้ากันเทียบไม่ได้กับคิดถึงกัน”

ลู่ฝานพูดอย่างเฉยเมยว่า “คิดถึงกันไม่จำเป็นต้องเจอกันอีก!”

อู่คงหลิงเดินออกไป สิบสามที่อยู่หน้าประตูเห็นอู่คงหลิงออกมา เขาเอาฝ่ามือจับบนกระบี่ทันที

อู่คงหลิงปรายตามองสิบสามแล้วพูดว่า “นายเหมือนเจ้านายไม่มีผิด เหมือนหินก้อนหนึ่ง ก้อนหินในส้วม ทั้งเหม็นทั้งแข็งทื่อ!”

พูดจบ อู่คงหลิงสะบัดฝ่ามือ สิบสามโดนตบจนปลิว กระแทกลงบนพื้นอย่างแรง

อู่คงหลิงส่งเสียงหึอย่างเย็นชา แล้วหายไปอย่างไร้ร่องรอย

ลู่ฝานรีบเดินออกมาจากประตู พูดเสียงขรึมว่า “ผู้หญิงชั่วร้าย!”

กว่าสิบสามจะลุกขึ้นมาได้ ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยความหดหู่