เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 962

ลู่ฝานรู้สึกเพียงว่าสับสนวุ่นวายไปกันหมด

อะไรกันที่ว่าความคิดที่ฉาบฉวย ลงมือรวดเร็ว

ฟังดูแล้ว ทำไมมันถึงผิดแปลกยังไงชอบกล

บุ่มบ่ามอะไร ร่วมสาบานอะไร องค์ชายรองท่านนี้คงจะไม่ได้ชื่นชอบเพศเดียวกันหรอกนะ!

ลู่ฝานสีหน้าแปลกประหลาด แล้วก็เห็นองครักษ์เกราะทองคนหนึ่งเดินถืออาหารสองจาน ตรงเข้ามาที่นี่

จานแรกคือหัวไก่ อีกจานหนึ่งคือซุปเลือดไก่ ที่ส่งกลิ่นหอมฟุ้งกระจาย

ชัดเจนเลยว่าได้มีการจัดเตรียมเอาไว้ล่วงหน้าก่อนแล้ว ด้านในคงจะไม่มียาพิษหรอกนะ หรือว่าจะเป็นยาปลุกอารมณ์ก็ไม่แน่!

ฉินฝานยิ้มและพูดว่า: “มา มา น้องลู่ฝาน กินกัน กินกัน ฉันคนนี้ไม่ชอบความยุ่งยากนัก และมึนเลือดอีกด้วย ดังนั้นจึงได้สั่งให้คนจัดเตรียมเอาไว้ก่อนแล้ว เพื่อไม่ต้องให้พวกเราลงมือทำเอง จนเสื้อผ้าเลอะเปรอะเปื้อนไปหมด มากินกันเร็ว! เมื่อกินเสร็จ พวกเราก็เป็นพี่น้องกันแล้ว”

ลู่ฝานไอเบา ๆ และตะโกนเรียกในใจตลอด เพื่อให้ไอ้เก้าออกมา

“ไอ้เก้า ช่วยฉันดูหน่อยสิ หากว่ามีพลังยาอะไรเล็กน้อย ไม่ว่าจะเป็นพลังยาอะไรก็ตาม รีบจัดการให้สูญสิ้นไปเดี๋ยวนี้เลย ได้ยินไหม? ”

ไอ้เก้ารีบตอบรับทันที

ลู่ฝานจึงถือตะเกียบขึ้น แล้วค่อย ๆ คีบหัวไก่ชิ้นหนึ่ง

ฉินฝานกินคำโต เคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย โดยที่ไม่มีความสุภาพของผู้สูงศักดิ์แม้แต่น้อยเลย ถึงขนาดที่ลู่ฝานเกิดความสงสัยว่าเขาเป็นองค์ชายจริงหรือไม่

ส่วนเขากลับตรงกันข้าม เพราะความไม่ไว้ใจ จึงกินคำเล็ก ๆ ซึ่งดูเหมือนจะเป็นผู้สูงศักดิ์

ต้องพูดเลยว่า พ่อครัวในพระราชวังนั้นมีฝีมือเยี่ยมยอดอย่างมาก ขนาดหัวไก่ยังทำรสชาติได้อร่อยขนาดนี้ ซึ่งกว่าจะกินหมดไปหนึ่งชิ้น ลู่ฝานก็วางตะเกียบลงและพูดขึ้นว่า: “พระองค์ ฉันกินอิ่มแล้ว”

ฉินฝานพูดว่า: “แค่ชิ้นเดียวก็อิ่มแล้วเหรอ? น้องลู่ฝาน ปริมาณการกินอาหารของนายนี้มันน้อยจริง ๆ เลย! นายกินอิ่มแล้วจริง ๆ ใช่ไหม? หรือว่ารสชาติไม่ถูกปาก? ”

ลู่ฝานพูดขึ้นว่า: “กินอิ่มแล้วจริง ๆ ก่อนที่มาก็ได้กินมาไม่น้อยแล้ว ตอนนี้กินไม่ลงแล้วจริง ๆ”

ฉินฝานตักซุปเลือดไก่ให้ตนเองถ้วยใหญ่ และพูดขึ้นว่า: “น่าเสียดายจริง ๆ อาหารดีขนาดนี้ มาเลย ซุปเลือดไก่ ยังไงก็ต้องดื่มสักหน่อยสิ ที่พูดกันว่าตัดหัวไก่ดื่มเลือดไก่ ไม่ดื่มไม่ได้นะ! ”

ลู่ฝานไม่เคยพบเห็นคนที่สามารถพูดเองขำเองแบบนี้มาก่อนเลย

ลู่ฝานลุกยืนขึ้นเพื่ออำลา และเดินออกไปด้านนอก พวกองครักษ์เกราะทอง ต่างก็ไม่มีใครที่จะมาขัดขวางเขาเลย

เดินออกมาจากรถม้าแล้ว ลู่ฝานก็เห็นว่ารถม้านั้นได้มาจอดอยู่ภายในตัวเมืองตั้งนานแล้ว

และก็มีเสียงของฉินฝานดังขึ้นมาจากด้านหลัง

“พ้นจากประตูไปก็คือตระกูลหาน น้องลู่ฝาน ขอกำชับครั้งสุดท้ายว่า แม้ว่าเมืองหลวงจะดี แต่ก็ต้องระมัดระวังตัวเอาไว้ด้วย”

ลู่ฝานชะงักฝีเท้าลง จากนั้นก็เดินออกมาจากรถม้า

หลังจากที่เขาก้าวออกมาจากรถม้าแล้วทันใดนั้น รถม้าก็กลายร่างเป็นลำแสงหายสูญไปอย่างไร้ร่องรอย

ลู่ฝานมองไปยังทิศทางที่รถม้าหายสูญไป โดยที่ไม่พูดอะไรอยู่เป็นเวลานาน

เขาพลันพบว่า ตนเองนั้นไม่เข้าใจจริง ๆ ว่า องค์ชายรองฉินฝานท่านนี้ตกลงเป็นคนอย่างไรกันแน่!