เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 974

ตาเฒ่าซูเดินมาข้างหน้าลู่ฝาน เอาสองมือไพล่หลัง มองลู่ฝานด้วยท่าทางเย่อหยิ่ง แล้วพูดว่า “ไอ้หนุ่ม นายก็ได้ยินแล้ว ฉันจะไม่จงใจหาเรื่องนาย แต่ถ้าแม้แต่งานจุกจิก นายยังทำได้ไม่ดี อย่ามาหาว่าคนในเจดีย์ยาอย่างพวกเราไล่นายออกไปก็แล้วกัน ฉันรู้ว่านายเป็นใคร นายไปก่อเรื่องอะไรไว้อีก ถึงมาหลบในเจดีย์ยาของเรา แต่ฉันจะบอกนายไว้ว่า อยู่ที่นี่นายจะเจอปัญหาใหญ่ยิ่งกว่า”

ลู่ฝานยกยิ้มมุมปากแล้วพูดว่า “คุณนี่รู้ทุกอย่างเลยเหรอ”

ตาเฒ่าซูพูดว่า “ฉันต้องรู้สิ ถือโอกาสบอกนายเลยแล้วกัน เว่ยซูจิ้งเป็นหลานสาวฉัน ไอ้หนุ่มนายซวยแล้ว”

ลู่ฝานเข้าใจทันที ที่แท้ก็ความแค้นส่วนตัวนี่เอง!

ตาเฒ่าซูส่งเสียงหึอย่างเย็นชา แล้วเดินออกไปด้านนอก พูดโดยไม่หันหน้ามา “ตามฉันมา”

ลู่ฝานยิ้มแหยแล้วเดินตามไป ส่วนสิบสามกวาดตามองกำแพงสองสามครั้ง แล้วเดินตามออกไป

ตาเฒ่าซูเดินเร็วมาก ราวกับจงใจจะทิ้งลู่ฝานไว้ด้านหลัง

แต่ระหว่างที่สิบสามกับลู่ฝานเดินตามไป ก็ใช้วิชาไปด้วย ถ้าตาเฒ่าซูจะทิ้งเขาไว้ด้านหลัง มันก็ไม่ใช่เรื่องง่าย

เดินตามตาเฒ่าซูมาบนบันไดเมฆอีกครั้ง ทั้งสามคนเดินขึ้นไปด้านบน

เดินประมาณเวลาหนึ่งก้านธูป ในที่สุดตาเฒ่าซูก็หยุดลง

สิ่งที่ปรากฏอยู่ข้างหน้า คือประตูเวิ้งว้าง สีดำขลับลึกลับหมุนวนไปมา

“เข้าไป!”

ตาเฒ่าซูพูดเสียงเย็นชา

ลู่ฝานมองตาเฒ่าซูแวบหนึ่ง แต่ไม่ได้ขยับไปไหน

ตาเฒ่าซูหัวเราะพรืด แล้วพูดว่า “ฉันนึกว่านักบู๊จะกล้ามากเสียอีก คิดไม่ถึงว่าจะมีคนขี้ขลาดด้วย”

ลู่ฝานยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า “จวนอากาศธาตุ ถ้าไม่มีวิธีก็เปิดไม่ได้ ผมกำลังรอให้ผู้อาวุโสซูเปิดประตูอยู่ไงครับ อย่าบอกนะว่าผู้อาวุโสซูแก่จนเปิดประตูไม่เป็นแล้ว”