เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 979

วันต่อมา ตาเฒ่าซูตื่นขึ้นมาบนเตียงกว่าหลายสิบเมตร

ดอกไม้สดวางเต็มที่นอน อัญมณีล้ำค่าหรูหราฝังอยู่มากมาย

ที่นี่อยู่ชั้นสูงของเจดีย์ยา มองผ่านหน้าตาที่สร้างจากคริสตัล สามารถมองลงไปยังเมืองหลวงอันกว้างใหญ่

ล้างหน้าหวีผมเสร็จเรียบร้อย ตาเฒ่าซูเปลี่ยนชุดคลุมยาวใหม่เอี่ยม ในเวลาเดียวกันก็เก็บผมขาวของตัวเองให้เรียบร้อย

หัวขาดได้ แต่ทรงผมยุ่งไม่ได้ นี่คือสิ่งที่เขาต้องการ

ยืนเงียบอยู่ตรงหน้าต่างครู่หนึ่ง

ตาเฒ่าซูกำลังคิดเรื่องที่ต้องทำวันนี้

เป็นผู้จัดการดูแลเรื่องประจำวันของเจดีย์ยา เรื่องที่เขาต้องทำเป็นปกติ ก็คือรักษาการเคลื่อนไหวในเจดีย์ยาให้เป็นปกติ

ไม่เพียงแค่การเคลื่อนไหวพลังชี่ของตัวเจดีย์ ผู้ฝึกชี่ทั่วไปข้างใน ก็อยู่ในการดูแลของเขาด้วย ถึงขนาดที่ผู้ฝึกชี่ที่ระดับต่ำกว่าเซียนบำเพ็ญชี่จากภายนอก ก็ต้องฟังคำสั่งของเขา อำนาจนี้พูดตามตรงว่ายิ่งใหญ่มาก

ตาเฒ่าซูต้องไปเพลิดเพลินกับอาหารเช้าสุดประณีตของตัวเองเหมือนปกติก่อน

อาหารในเจดีย์ยา ล้วนเป็นฝีมือของเชฟเผ่าเหยาซาน เป็นเผ่าที่มีชื่อเสียงโด่งดังด้านอาหารเลิศรสไปทั่วประเทศอู่อาน เผ่าเหยาซานมีทักษะในการทำอาหาร ที่เป็นเอกลักษณ์ของพวกเขา

อาหารเลิศรสที่พวกเขาทำออกมา สไตล์เป็นเอกลักษณ์อีกทั้งยังอร่อยสุดยอด สิ่งสำคัญคือเผ่าเหยาซาน ก็เป็นเผ่าผู้ฝึกชี่ที่มีชื่อเสียงเหมือนกัน คนเผ่าเหยาซานแทบทุกคน อย่างน้อยก็มีพรสวรรค์ในการเป็นผู้ฝึกชี่ เชฟใหญ่ของพวกเขา คือผู้ฝึกชี่ที่เจดีย์ยายอมรับอย่างเป็นทางการ

การที่ได้ทานอาหารฝีมือผู้ฝึกชี่ที่สูงส่ง สิทธิพิเศษระดับนี้ มองจากมุมใดมุมหนึ่งแล้ว ไม่ต่างกับเชื้อสายราชวงศ์สักเท่าไร

ทุกครั้งที่คิดถึงจุดนี้ ตาเฒ่าซูรู้สึกว่าตัวเองสูงส่งล้ำค่ามาก แตกต่างจากคนอื่นมาก เหนือกว่าคนอื่นขั้นหนึ่ง

เขากินอาหารจานเล็กตรงหน้าอย่างสง่างาม ตะเกียบงาช้างถูกวางไว้ข้างๆ ถือมีดและส้อมที่ทำจากมิธริล จากนั้นก็หั่นเบาๆ

นี่คือระดับของคนอย่างหนึ่ง เขาคิดว่าวิธีการกินของตัวเองสูงสง่าที่สุด

หลู่เล่อรีบพูดอย่างนอบน้อมว่า “ครับอาจารย์ ศิษย์มีเรื่องรายงานครับ”

“ว่ามา!”

ท่านซูพูดอย่างสุขุม

หลู่เล่อคิ้วกระตุกไม่หยุด จากนั้นพูดว่า “ในโกดังยา คนมาใหม่ที่ชื่อลู่ฝาน แยกประเภทสมุนไพรทั้งหมดเสร็จภายในสี่วัน ไม่พลาดเลยสักนิด เรื่องนี้เรียกความฮือฮา ผู้ฝึกชี่ทั้งหมดพากันไปมุงดูแล้วครับ!”

เคร้ง!

ส้อมและมีดในมือตาเฒ่าซูหล่นลงบนพื้น

ตาเฒ่าซูมองหลู่เล่ออย่างตะลึง จากนั้นลุกขึ้นยืนพูดเสียงดังว่า “นายว่าอะไรนะ”