เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 982

ถ้าลู่ฝานเป็นผู้ฝึกชี่ ตอนนี้ตาเฒ่าซูคงเข้าไปจับมือเขาอย่างเป็นกันเอง เชิญให้อยู่ที่เจดีย์ยาต่อเพื่อสอนศิษย์ใหม่

แต่คนข้างหน้าคือลู่ฝาน

ลู่ฝาน นักบู๊อายุน้อยที่แบกกระบี่หนักอยู่ด้านหลัง!

ตาเฒ่าซูรู้สึกว่าตัวเองโดนทำให้อับอายอย่างรุนแรง เขาเตรียมจะออกไปโดยไม่พูดอะไร

แต่ขณะนั้น เฮ่อจงกลับเรียกเขาไว้ “ท่านซู นายจะไปแล้วเหรอ”

กล้ามเนื้อบนหน้าท่านซูกระตุก เขาพูดว่า “ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายตัว จะกลับไปกินยาหน่อย”

เฮ่อจงหัวเราะเสียงดัง แล้วพูดว่า “ไม่ต้องรีบ ฉันมียาอยู่ นายกินก่อนสิ น้องลู่ฝาน ดูเหมือนให้นายทำงานจุกจิกแบบนี้ ใช้คนไม่ถูกกับงานจริงๆ ฉันอยากรู้จริงๆ ว่านายเคยเรียนกลั่นยาไหม หรือไม่ก็มีอาจารย์ที่เป็นผู้ฝึกชี่หรือเปล่า!”

ลู่ฝานหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “เคยเรียนตอนเด็กมาบ้างครับ สมุดภาพเล่มนั้นมีประโยชน์มาก เสริมในส่วนที่ผมยังขาดในด้านสมุนไพรได้เยอะมาก”

เฮ่อจงพยักหน้า ตอนนี้สีหน้าที่มองลู่ฝานไม่มีความรังเกียจอีกแล้ว ล้วนเป็นความชื่นชมจากใจล้วนๆ

เฮ่อจงพูดว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ น้องลู่ฝานไปช่วยเป็นเภสัชกรที่ห้องยาสิ เชื่อว่ามีนายอยู่ ตอนเด็กพวกนั้นกลั่นยา ต้องไม่เลือกยาผิดอีกแน่นอน!”

ผู้ฝึกชี่ทุกคนพยักหน้าตาม มีเภสัชกรที่คุ้นเคยกับสมุนไพรขนาดนี้คอยช่วยเหลือ สามารถลดเวลาการสมุนไพรในการกลั่นยาลงไปได้เยอะจริงๆ!

ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “ได้เลยครับ แต่สิ่งที่ผมอยากถามมาตลอด ทำงานที่เจดีย์ยา ไม่มีรายได้เหรอครับ”

เฮ่อจงหัวเราะแล้วพูดว่า “มีสิ จ่ายเป็นเดือน ไม่เป็นหนี้นายหรอก เอาชื่อน้องลู่ฝานบันทึกลงในรายชื่อพนักงานของเจดีย์ยา ท่านซูสายตาหลักแหลมจริงๆ มองแวบเดียวก็รู้ว่าน้องลู่ฝานมีความสามารถพิเศษทางด้านสมุนไพร นายพาน้องลู่ฝานไปที่ห้องยาสิ!”

เฮ่อจงพูดจบ ก็สะบัดมือทำให้ม่านแสงกระจายไปจนหมด จากนั้นเดินหัวเราะออกไป