เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า นิยาย บท 305

ตอนที่ 305 เลือกไปเป็นพระชายารอง?

ได้ยินคำพูดนี้ สมุหนายกวัยกลางคนก็หัวเราะ “ท่านแม่ทัพเฟิ่งจะโกรธเคืองไปทำไมเล่า? ท่านรู้ไว้ นี่เป็นเรื่องที่หลายคนคาดหวังแต่กลับไม่ได้รับ แคว้นเหินเวหานี้เป็นแคว้นระดับหก ได้ไต่เต้าขึ้นไปเกี่ยวดองกับพวกเขานับเป็นความโชคดีที่ชั่วชีวิตบางคนไม่อาจบันดาลมาได้”

“ยิ่งไปกว่านั้น ท่านที่ส่งคนมาสู่ขอยังเป็นสมเด็จรัชทายาทแห่งแคว้นเหินเวหา ว่าที่ผู้ครองแคว้นในอนาคต แม้เป็นเพียงพระชายารองก็เป็นเกียรติอันสูงสุดแล้ว”

“เจ้าพูดจาไร้สาระ! มุกงามในมือเฟิ่งเซียวจะไปเป็นชายารอง? เกียรติยศสูงสุด? ในเมื่อเป็นเรื่องดีดั่งพรจากสวรรค์ทำไมเจ้าไม่ส่งลูกสาวไปล่ะ?”

เฟิ่งเซียวเดือดดาล พอปริปากก็พ่นคำสบถทันที เพราะยืนอยู่เบื้องหน้าสมุหนายกน้ำลายจึงกระเซ็นโดนหน้าสมุหนายกคนนั้น ทำให้สีหน้าเขาเปลี่ยนไปเดี๋ยวดำเดี๋ยวแดง

สมุหนายกคนนั้นลูบหน้าเช็ดน้ำลายที่สาดมา แอบด่าว่า ‘เฟิ่งเซียวคนนี้ช่างบ้าบิ่นตั้งแต่หัวจรดเท้า!’

ในใจแอบเคืองแต่ยังจดจำภารกิจในการเดินทางครั้งนี้ได้ ดังนั้นจึงกล่าวอย่างจริงจัง “การหมั้นหมายนี้ไม่ใช่แค่เรื่องของตระกูลเฟิ่งเจ้า แต่เกี่ยวโยงถึงความสัมพันธ์สองแคว้น เจ้าต้องรู้ไว้ว่าแคว้นเหินเวหาเป็นแคว้นใหญ่ขั้นกลางระดับหก ไพร่พลและกำลังต่อให้เป็นสิบแคว้นแสงสุริยันก็เทียบพวกเขาไม่ได้ หากการหมั้นหมายนี้เกิดเหตุร้ายอะไรขึ้น เจ้ารู้หรือไม่ว่าแคว้นแสงสุริยันอาจตกอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่อาจฟื้นคืนตลอดไป?”

“นั่นก็ไม่มีเหตุผลที่จะเลือกลูกสาวข้าไปเป็นพระชายารอง! ยิ่งไปกว่านั้น ข้าให้สัญญาไว้แล้วว่าจะให้นางตัดสินใจเรื่องแต่งงานเอง ใครก็ก้าวก่ายไม่ได้!”

เห็นเขาเริ่มพูดจาไม่เหมาะสมก็คุยกันไม่รู้เรื่องโดยสิ้นเชิง สมุหนายกพิจารณาว่าตนล้วนพูดคำดีๆ ไปหมดแล้ว แต่คุยกับเฟิ่งเซียวคนนี้ก็เหมือนสีซอให้ความฟัง ตอนนี้จึงไม่สนใจ กล่าวว่า “ในเมื่อลูกสาวท่านไม่อยู่บ้าน งั้นท่านรับราชโองการไว้ก็เหมือนๆ กัน”

พูดจบก็เปิดราชโองการออกจะอ่านออกเสียง ใครจะคาดคิดว่าการกระทำนี้ทำให้เฟิ่งเซียวยิ่งขุ่นเคืองเสียจนเข้าไปดึงคอเสื้อเขายกขึ้นมาโดยไม่บอกไม่กล่าว

“เฟิ่งเซียว! นี่เจ้าทำอะไร? ปล่อยข้าลงเร็วเข้า!”

กำลังเขาสู้เฟิ่งเซียวไม่ได้ ยามนี้ร่างกายถูกดึงคอเสื้อยกขึ้นอย่างกะทันหัน สองขาลอยพื้นลำคอโดนคอเสื้อรัดเสียจนหายใจไม่ค่อยออกสีหน้าก็แดงก่ำตามมา สองแขนปัดป่ายขัดขืนแต่กลับตีไม่ถึงตัว

“ข้าบอกแล้วว่าไม่รับราชโองการนี้ เจ้ายังกล้าประกาศอีก?”

เฟิ่งเซียวด่าทออย่างโมโหเดือดดาล ดึงคอเสื้อหิ้วเขาก้าวยาวเดินไปข้างนอกแล้วโยนออกประตูใหญ่จวน “ไสหัวกลับไปซะ! หากกลับมาอีกข้าจะหักขาเจ้า!”

พอสิ้นเสียงประตูใหญ่จวนก็ปิดลงดังปัง เหลือไว้เพียงเหล่าผู้ติดตามที่ถูกไล่ออกมาและยังตกตะลึง

“เฟิ่งเซียว! เจ้า เจ้าคนบ้าบิ่น! ข้าจะรายงานเรื่องเจ้าต่อหน้าผู้ครองแคว้นแน่!”

สมุหนายกที่ทรุดนั่งอยู่บนพื้นเสื้อคลุมล้วนถูกดึงเสียจนยับยู่ยี่ดูแล้วน่าอับอายไม่สิ้นสุด เห็นประตูใหญ่จวนตระกูลเฟิ่งปิดลงจึงด่ากราดอย่างขุ่นข้องใจด้วยสีหน้าแดงก่ำ หลังลุกขึ้นมาจัดการเสื้อคลุมก็เดินโกรธปึงปังไปยังราชวัง

ผู้คนที่แอบสังเกตการเคลื่อนไหวจวนตระกูลเฟิ่งแอบสะดุ้งในใจ นี่เฟิ่งเซียวจะกบฏงั้นรึ? นึกไม่ถึงว่าจะกล้าโยนท่านสมุหนายกออกมา หรือว่าเขาคิดจะปฏิเสธไม่ทำตามราชโองการ?

อันที่จริงในสายตาพวกเขาการได้เป็นที่โปรดปรานของสมเด็จองค์รัชทายาทแห่งแคว้นเหินเวหานับเป็นเรื่องที่ดียิ่ง ถึงอย่างไรแคว้นเหินเวหาก็ไม่ใช่แคว้นธรรมดา ต่อให้เป็นพระชายารองตำแหน่งนั้นก็แตกต่างไปอย่างแน่นอน

แต่พวกเขาไม่เข้าใจ สมเด็จองค์รัชทายาทแห่งแคว้นเหินเวหาผู้เกรียงไกรต้องการผู้หญิงแบบไหนก็ได้ แต่ทำไมถึงส่งคนมาสู่ขอพร้อมชี้เฉพาะชื่อแซ่เป็นเฟิ่งชิงเกอด้วย?

…………………………………………

ตอนที่ 306 พินาศหรือยอมตาม?