เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า นิยาย บท 311

ตอนที่ 311 การต่อสู้ด้วยความโกรธและกระหายเลือด!

นัยย์ตาพยัคฆ์ที่มีเปลวไฟเร่าร้อนปะทุอยู่มองไปทางหัวหน้าชุดดำคนนั้น กล่าวเสียงโกรธเกรี้ยว “จะฆ่าข้า? ไม่งั้นเพียงนั้นหรอก!”

สิ้นเสียงดาบใหญ่ในมือก็ตวัดไป พลังดาบรุนแรงโจมตีไปทางคนชุดดำรอบข้างพร้อมกับไอสังหารทรงพลังส่งเสียงโหยหวนพุ่งผ่านกลางอากาศฟันพวกคนชุดดำที่ไม่ทันได้หลบจนบาดเจ็บ ทำลายซึ่งรูปขบวนวงล้อมป้องกัน

โดนบรรพชนนักรบขั้นสูงสุดทำร้ายเสียจนบาดเจ็บยังลุกขึ้นมาได้อีก?

ชายสวมหน้ากากคนหัวหน้ามองภาพตรงหน้านี้พร้อมเบิกสองตาเล็กน้อย นึกถึงของสิ่งนั้นที่เขาดื่มไปเมื่อครู่ หรือจะเป็นยา?

คิดถึงตรงนี้หัวใจก็สั่นสะท้าน เขาถึงกับไม่มีเวลาไปคิดว่ายานั่นมาจากไหน แต่กดเสียงต่ำตะโกนดังลั่นตั้งแต่วินาทีแรกเพื่อออกคำสั่งสังหารอย่างกระหายเลือด!

“ฆ่าเขาซะ! อย่าให้เขามีชีวิตรอดกลับไป!”

พอพูดจบคนชุดดำรอบๆ ก็ล้อมเข้าโจมตีอย่างรวดเร็ว เพราะบนตัวพวกเขามีกลิ่นอายพลังเร้นลับพลุ่งพล่าน พลังกระบี่และไอสังหารเกี่ยวพันกันก่อตัวเป็นคลื่นกระแสลมเย็นอยู่กลางเวหา

“ฆ่า!”

“ฆ่า! ฆ่า! ฆ่า!”

เสียงตะโกนลั่นแต่ละเสียงต่างแฝงด้วยจิตสังหารไร้ขีดจำกัด น้ำเสียงนั้นสะเทือนเสียจนแมกไม้ส่ายไปมาเล็กน้อย เสียงดังกึกก้องอยู่ในอากาศ ไอสังหารแต่ละสายล้วนพุ่งไปทางเฟิ่งเซียวที่ถูกล้อมอยู่ตรงกลาง กระแสลมดุดันพัดกระโชกกรีดเสื้อบนตัวเป็นรอยเล็กๆ หลายสาย กลิ่นคาวเลือดจางๆ จึงกระจายออกไปในอากาศ…

“ฮ่าๆๆๆ!”

ฝีเท้าพยัคฆ์ของเฟิ่งเซียวก้าวออก เอวแกร่งดังหมีตั้งตรง มือหนึ่งถือดาบใหญ่อีกมือกำหมัดผินหน้าขึ้นฟ้าส่งเสียงหัวเราะลั่น

แรงกดดันของบรรพชนนักรบจากเสียงหัวเราะเขากลายเป็นกระแสลมปานลายน้ำที่เห็นได้ด้วยตาเปล่าแกว่งออกไปโดยรอบ คนชุดดำพวกนั้นต่างกุมศรีษะส่งเสียงกรีดร้องอยู่ภายใต้แรงกดดันที่เขาปล่อยออกมา บางคนกระบี่ยาวในมือพลันหล่นร่วงพื้น บางคนกลิ้งไปบนพื้นด้วยความเจ็บปวด และบางคนก็ทนรับการกดขี่จากแรงกดดันนั้นไม่ไหวจึงมีเลือดไหลออกตาออกจมูก

“อ๊าก! อ๊า…”

เสียงร้องลั่นสะเทือนเสียจนอยากหูหนวก วาดผ่านท้องฟ้าทำให้คนหวาดกลัว!

เสียงหัวเราะแข็งแกร่งบาดหูหยุดลงกะทันหัน ดวงตาพยัคฆ์ฉายประกายคมกริบ ทั่วร่างมีจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ที่ทั้งทรงพลังและหนาวเย็นปะทุออกมา และดาบใหญ่ในมือก็ตัดลงไปบนพื้นพร้อมกับกลิ่นอายพลังเร้นลับในร่างอย่างโหดเหี้ยม น้ำเสียงทุ้มเข้มแข็งกร้าวตะโกนลั่นออกมาอย่างมีความโกรธเคือง

“ข้าจะทำให้พวกเจ้าเห็นว่าเฟิ่งเซียวเป็นใคร! ให้พวกเจ้าเห็นว่าอะไรคือหนึ่งชายเฝ้าด่านหมื่นชายยากต้าน!”

“ฟิ้ว! ผัวะ! ผัวะๆ!”

หนึ่งดาบที่ฟาดลงบนพื้นราวกับตัดทำลายชั้นฟ้า เกิดเป็นเสียงกระแสลมรุนแรง เมื่อฟันลงบนพื้นกระแสลมกับผืนดินก็ชนกันส่งเสียงกระแสลมดังสนั่นพร้อมทิ้งรอยดายบาดลึกไว้

กระแสลมสายนั้นฟันออกไปข้างหน้าอยู่เรื่อยๆ ฟาดคนชุดดำข้างกายกระเด็นไปเป็นสองส่วนทีละคนๆ ทันใดนั้น กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งก็กระจายออกไปในอากาศ…

ทว่าไม่รอพวกเขาตอบโต้ มือเขาก็ยกดาบใหญ่ขึ้นโต้กลับ ทั่วร่างมีไอสังหารที่ไร้ความขลาดกลัวกระจายอยู่ นั่นคือความโหดเหี้ยมกระหายเลือดที่สั่งสมเรื่อยมาจากในสนามรบ และเป็นไอสังหารน่าสะพรึงที่ปะทุออกมาจากนักรบกล้าตายที่แท้จริง!

เฟิ่งเซียวในยามนี้ป่าเถื่อนดุร้ายเสียจนคนอกสั่นขวัญแขวน ขยับตวัดดาบใหญ่ในมือคร่าชีวิตคนราวกับพญามาร ขณะที่ดาบใหญ่กวัดแกว่งก็เปล่งเสียงคำรามตามมา แต่สิ่งที่ดังขึ้นจากนั้นกลับเป็นเสียงกรีดร้องรุนแรงของศัตรู…

“อ๊าก…”

หนึ่งศรีษะถูกตัดกระเด็นออกไป เลือดสดกระเซ็นขึ้นจากบริเวณคอราวกับน้ำพุสาดโดนทั้งหัวและหน้าคนชุดดำข้างๆ กัน ภาพนองเลือดนี้ทำพวกเขาเสียขวัญอยู่ลึกๆ จนเกิดความกลัวและสับสนขึ้นในใจ…

…………………………………………

ตอนที่ 312 พญามารอาบเลือด!