เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า นิยาย บท 201

ตอนที่ 201 รู้สึกเช่นไร?

นายท่านเหยียนกวาดมองเขาแวบหนึ่ง ก่อนจะอุ้มเฟิ่งจิ่วมานั่งลงข้างโต๊ะ สั่งว่า “หยิบยามา”

เห็นเช่นนี้ อิ่งอีจึงจำใจพาหญิงสาวทั้งสองออกไป ขณะเดียวกันก็หยิบยาทาแผลเข้ามาวางลงบนโต๊ะ เห็นนายท่านกอดเด็กหนุ่มนั่งไว้บนตักเช่นนั้น ก็อ้าปากค้าง อยากปริปาก แต่ไม่รู้จะพูดยังไง

เฟิ่งจิ่วตัวแข็งทื่อ ความรู้สึกที่นั่งอยู่บนตักนายท่านเหยียนร่างกายช่างอึดอัดราวนั่งบนกระดานเข็ม แต่กลับกลายเป็นว่าเขาคล้ายจะไม่รู้สึกถึงความผิดปกติอะไรเลย ยังคงทำตามใจตัวเอง และไม่รู้สึกถึงอะไรที่ไม่เหมาะสมโดยสิ้นเชิง

“นายท่านเหยียน นี่ บาดแผลแค่นี้ข้าไม่เป็นอะไร ไม่ต้องรบกวนให้ท่านช่วยทายาหรอก ข้ากลับไปก่อนดีกว่านะ” เธอพูดพลางคิดจะลุกยืนขึ้น แต่พอบั้นท้ายเพิ่งพ้นตัก ก็ถูกกดลงไป

“นั่งดีๆ!”

ร่างกายเธอแข็งกระด้าง โดนกดลงกลับมานั่งบนตักเขา ไม่กล้าขยับตัววุ่นวาย

อิ่งอีเห็นเช่นนี้ ทำได้เพียงเดินถอนใจออกไปเบาๆ มาเฝ้ายังนอกประตูห้อง ไม่ต้องบอกก็รู้ ดูท่านายท่านจะก้าวจมโคลนลึกเสียจนกู่ไม่กลับแล้ว

“อิ่งอี? ทำไมข้าเห็นหญิงสาวสองนางนั้นร้องไห้กลับไปแล้วล่ะ? เกิดอะไรขึ้น? นายท่านไม่ให้พวกนางปรนนิบัติรึ?” ฮุยหลางเดินเข้ามา เห็นอิ่งอีเฝ้าอยู่หน้าประตู จึงเข้าไปด้วยความสงสัยอย่างอดไม่ได้

“เจ้ามาได้ยังไง?” อิ่งอีขวางอยู่ตรงทางเข้า ชำเลืองมองด้านในแวบหนึ่ง แล้วเดินหน้ารั้งคนเอาไว้ ไม่อยากให้เขาเห็นนายท่านกำลังกอดเด็กหนุ่มทายาอยู่ด้านใน!

“เกิดอะไรขึ้น? เจ้าขวางข้าทำไม?”

ฮุยหลางไม่รู้เรื่องรู้ราว เห็นประตูห้องไม่ได้ปิด จึงชะโงกหัวมองไปด้านใน กลับเห็นอิ่งอียังขวางอยู่เบื้องหน้า อดไม่ได้ที่จะโมโห ยื่นมือดึงคนออกไป “ทำอะไรเนี่ย?”

ทว่า เมื่อเห็นภาพด้านในนั้น ขาก็อ่อนระทวย แทบจะทรุดลงไปนั่ง

“ข้า ข้าตาฝาดไปกระมัง? นายท่านกอด กอดเจ้าเด็กนั่นอยู่รึ?” มือหนึ่งเขาดึงเสื้ออิ่งอี ตะลึงเสียจนดวงตาเบิกโพลง

อิ่งอีลากเขามายังมุมหนึ่งด้านนอก เพื่อไม่ให้นายท่านด้านในได้ยินคำพูดเข้า เอ่ยว่า “เจ้าเห็นแล้วก็ทำเป็นไม่เห็นเถอะ มาทางไหนกลับไปทางนั้น ตอนนี้นายท่านไม่ว่างพบเจ้าหรอก”

“ไม่ใช่ว่าพวกเขา…”

“อย่าถามข้าเลย ข้าไม่รู้อะไรทั้งนั้น” อิ่งอีพูดพลางเม้มริมฝีปาก กลับไปเฝ้าตรงประตูห้องทั้งสีหน้ามัวหมอง

ในห้อง เฟิ่งจิ่วมองฝีมือการพันแผลที่ดูไม่ได้ยิ่งนักบริเวณแขนเล็ก มุมปากกระตุกอย่างกลั้นไม่อยู่ หันหน้าไปเล็กน้อย เห็นนายท่านเหยียนที่ไม่สวมหน้ากากในระยะใกล้เช่นนี้ ยิ่งมองยิ่งรู้สึกว่าน่าจะเคยเห็นจริงๆ

“นายท่านเหยียน เราเคยพบกันมาก่อนหรือไม่?”

ได้ยินคำพูดนี้ นายท่านเหยียนถึงจะนึกขึ้นได้ว่าหลังอาบน้ำยังไม่ได้สวมหน้ากาก ดวงตาที่หรี่ลงฉายประกายน้อยๆ เขาชายตาขึ้นมอง มือที่กำลังโอบเอวนางก็ไม่คิดจะดึงกลับ แต่เบี่ยงเบนความสนใจไป ถามว่า “ของบนหน้าเจ้าคิดจะพอกไว้นานแค่ไหน?”

“หา?”

เฟิ่งจิ่วอึ้งไปสักพัก นึกถึงใบหน้าที่ฉาบยาทาสีเขียวปนดำไว้ ก็ฉีกยิ้มกว้าง “อีกสองสามวันก็คงได้แล้วล่ะ”

อีกไม่กี่วัน ใบหน้าอันงดงามของเธอจะคืนสภาพ คิดๆ แล้วก็ตื่นเต้น

มองดวงตานางโค้งยิ้มขึ้นมา กลิ่นหอมยาจางๆ บนตัวลอยมาแตะจมูก หญิงสาวอบอุ่นอ่อนโยนอยู่ในอ้อมกอด สายตาเขาค่อยๆ พร่ามัว เลือดลมในลำคอขึ้นลงมนุนตลบ เพียงรู้สึกว่าในร่างมีเปลวไฟลุกโชน

กับใครๆ ล้วนไม่เคยรู้สึก กับนางคนเดียว ถึงมีแรงกระตุ้นที่ไม่อาจเข้าใจ

ใจเต้นตึกตักคือความรู้สึกเช่นไร เขาอาจจะรู้แล้ว…

เห็นเขายังกอดเธอโดยไม่คิดจะปล่อยมือเลยจริงๆ สายตาเฟิ่งจิ่วจึงหันไปมอง มุมปากยกขึ้นยิ้มชั่วร้าย เอ่ยถามอย่างมีความหยอกล้อ “นายท่านเหยียน กอดข้าแล้วรู้สึกเช่นไรเล่า?”

“เวลาก็มืดค่ำแล้ว ข้าจะไม่รบกวนนายท่านเหยียนพักผ่อน”

พอพูดออกมา คนก็หายไปไร้ร่องรอย

“อิ่งอี”

ได้ยินนายท่านในห้องกำลังเรียกเขา อิ่งอีจึงเดินเข้ามาทั้งหนังศีรษะหนักอึ้ง “นาย นายท่าน”

“เจ้าบอกนาง ว่าข้าให้พาหญิงสาวสองคนนั้นเข้ามาปรนนิบัติรึ?” สายตาเหมือนยิ้มแต่ไม่ยิ้มจับจ้องบนร่างอิ่งอี มองเสียจนเขาไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาเลย

“ข้าน้อย ข้าน้อยพบภูตหมอที่ข้างๆ ศาลา เขาเอ่ยถาม ข้าน้อยจึง จึง…” หยาดเหงื่อเม็ดใหญ่เท่าลูกปัดไหลออกจากหน้าผาก คำพูดล้วนยากจะบอก

“เจ้าอาจจะอยากไปอยู่หอสายลมหนาวสักสองสามวันกระมัง?”

ได้ยินเช่นนี้ อิ่งอีสีหน้าขาวซีด คุกเข่าลงไปดังตุบ “ขออภัยนายท่าน ข้าน้อย ข้าน้อยจะไม่มีครั้งต่อไปแน่นอนขอรับ!”

“ออกไปซะ! หากมีครั้งหน้า ข้าจะไม่ปรานีเจ้า!” เขาโบกมือให้สัญญาณเขาถอยไป

หลังจากรอเขาถอยไป นึกถึงท่าทางผู้หญิงคนนั้นที่หลบเลี่ยงเขาราวกับงูพิษ ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วขึ้น ลูบๆ คางตัวเอง แอบคิดว่า ‘หรือว่าท่าทีข้ายังไม่เข้าตานาง?’

คงเป็นไปไม่ได้ เขามั่นใจในรูปลักษณ์ตัวเองยิ่งนัก แต่ว่า ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ทำไมสาวน้อยคนนั้นกลับไม่อ้าแขนรับไว้?

หรือว่า เขาต้องเรียนรู้จากผู้หญิงพวกนั้น แล้วลองใช้แผนหนุ่มรูปงาม?

………………………………