เชลยรักท่านประธาน นิยาย บท 10

วันต่อมา

หญิงสาวสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาในช่วงสายของวัน ทั้งร่างปวดร้าวไปหมดโดยเฉพาะช่วงล่าง เธอหน้าเบ้ย้อนถึงเหตุการณ์เมื่อวาน ก็ต้องหน้าร้อนผ่าว ไม่รู้ว่าเกิดจากความอายหรือโมโหมากกว่ากันที่ถูกประธานหนุ่มย่ำยีตลอดคืน เธอไม่แน่ใจว่าเขาจากไปตอนไหน แต่ช่วงฟ้าสางเขายังไม่หยุดด้วยซ้ำ!

สมเพชและหงุดหงิดตัวเองที่เผลอคล้อยตามไปกับสัมผัสเร่าร้อนนั้น สาบานว่าจะไม่ยอมให้เขาล่วงเกินเธออีกแล้ว

เรียวแขนเล็กเต็มไปด้วยรอยแดงจากการถูกมัดพยายามหยัดตัวขึ้นมา ร่างกายเธอบอบช้ำไม่ต่างจากถูกรุมโทรม เนื้อตัวเปล่าเปลือย มีเพียงผ้าห่มสีขาวห่อคลุมร่างเอาไว้ ความโกรธแล่นขึ้นมาเป็นริ้วๆ เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นรอยหยดเลือดบนผ้าปูเตียง

เธอเพิ่งมีโอกาสได้สำรวจห้องเป็นครั้งแรก มันดูเหมือนห้องพักในโรงแรมทั่วไป ขนาดไม่ใหญ่มาก มีเตียงขนาด 6 ฟุตวางอยู่กลางห้อง ด้านข้างเป็นตู้เสื้อผ้าติดกระจกเงา ปลายเตียงมีโทรทัศน์ขนาด 50 นิ้วติดผนัง ส่วนข้างๆ นั้นเป็นประตูที่เธอคิดว่าคงเป็นห้องน้ำ

ใบหน้าสวยเหยเกเมื่อลองขยับตัว ส่วนสงวนเจ็บแปร๊บขึ้นมาจนต้องชะงักค้าง เธอสูดหายใจเป่าปากกลั้นใจลุกต่อ แต่ความเจ็บปวดก็ตรงเข้าเล่นงานอีก ไม่กล้ามองสภาพเลยว่าส่วนอ่อนไหวเธอจะบอบช้ำแค่ไหน

ระยะทางจากเตียงไปยังประตูห้องน้ำอยู่ห่างเพียง 2 เมตร เธอกลับใช้เวลาเกือบ 5 นาที เหงื่อเย็นผุดขึ้นตามกรอบหน้าท้องน้อยจุกหน่วงเป็นระยะ แพรวาใช้แขนยันกับเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้าหินอ่อน น้ำตาไหลพรากเมื่อเห็นเงาสะท้อนของตัวเอง

ผิวกายขาวละเอียดแดงเป็นปื้น รอยสีกุหลาบเล็กๆ กระจายเต็มทั่วลำคอ เนินอก หน้าท้อง เรียกว่าได้ว่าไม่มีสักตารางนิ้วเดียวที่โอนิกซ์ไม่ได้สัมผัสมัน

เสียงสะอื้นดังอยู่เกือบ 10 นาที เมื่อสิ่งที่เธอหวงแหนถูกพรากไปโดยคนที่เธอไม่ต้องการ หลังมือปาดคราบน้ำตาออกลวกๆ ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคร่ำครวญ เธอควรจะรีบออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด

คิดได้ดังนั้นแพรวาก็กลั้นใจตรงไปอาบน้ำ ชำระสัมผัสหยาบโลนที่ชายหนุ่มทิ้งไว้ตามตัว ร่องสาวบวมแดงช้ำยังมีคราบน้ำคาวของอีกฝ่ายเปรอะเปื้อนทั่วเรียวขา เธอฟอกสบู่ขัดถูมันด้วยความรังเกียจแม้ในสมองยังจดจำได้แม่นถึงทุกสัมผัสก็ตาม

ใช้เวลาไม่นานแพรว่าก็ออกมาจากห้องน้ำ คว้าเสื้อผ้าที่หล่นกระจายเต็มพื้นขึ้นมาสวมใส่ดังเดิม แต่เสื้อสีขาวของเธอถูกชายหนุ่มกระชากขาดวิ่นจนไม่อาจสวมใส่ได้อีก เธอจึงหยิบเสื้อเชิ้ตขาวของคนใจร้ายมาใส่แทนอย่างไม่มีทางเลือก

ประตูห้องถูกแง้มออกช้าๆ แพรวากวาดสายตาไปทั่วเพนต์เฮ้าส์หรูอย่างระมัดระวัง เมื่อแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ที่นี่เธอก็ไม่รอช้าข่มความปวดร้าวก้าวลงบันได มุ่งตรงไปที่ประตูใหญ่ทันที

แอ๊ดดดด~

ใบหน้าสวยซีดเผือด หัวใจเต้นระรัวด้วยความตกใจ แทบหยุดขาตัวเองไม่ทันเมื่อประตูเป้าหมายถูกเปิดสวนมากะทันหัน ก่อนจะปรากฏใบหน้าที่คุ้นเคย

"คุณไทเป!"

เธอร้องเรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงดัง ดีใจที่ได้พบหน้าคนรู้จักบ้าง

มือขวาหนุ่มไล่มองการแต่งกายแปลกประหลาดของเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า อีกทั้งท่าทางลนลานยืนเก้ๆ กังๆ อยู่หน้าประตู เขาคงรู้ว่าเธอกำลังคิดหนี แต่ก็ไม่ได้ตำหนิใดๆ

"อันนี้เป็นเสื้อผ้า ของใช้จำเป็น แล้วก็ถุงยาครับ" น้ำเสียงราบเรียบไม่ยินดียินร้ายเอ่ยขึ้น พลางยืนถุงกระดาษหลายใบให้

"ไม่จำเป็นค่ะ วาจะกลับแล้ว"

"เกรงว่าคุณแพรวาจะต้องอยู่ที่นี่จนกว่านายจะอนุญาตนะครับ"

"ได้ยังไงกัน! แบบนี้มันเรียกกักขังหน่วงเหนี่ยว"

"..."

"อะ...ไอ้บ้านั่น...มัน!"

น้ำตาแห่งความเจ็บใจเอ่อรื้นรอบดวงตาเมื่อคิดถึงสิ่งที่โอนิกซ์กระทำกับเธอ เธอไม่มีทางยอมอยู่ใกล้เข้าอีกแน่ ตอนนี้อารมณ์เธอมันแปรปรวนสับสนไปหมด ทั้งหวาดกลัว โมโห เสียใจ ผิดหวัง และอีกสารพัด