เชลยรักท่านประธาน นิยาย บท 12

"ว่ามี เธอมีอะไรจะพูด"

โอนิกซ์ถามขึ้นพลางเลื่อนจานเปล่าออกห่าง สายตาคมจ้องมองนิ่งๆ แต่หญิงสาวกลับรู้สึกกดดันจนหายใจแทบไม่ออก

"ฉัน...ไม่อยากจะอยู่ที่นี่ ถ้ามีอะไรที่ยังสงสัยก็ถามมาได้เลย ฉันจะตอบทุกอย่างจนคุณพอใจ"

"..."

เธอใช้สายตาจริงใจมองกลับ เพื่อแสดงถึงความบริสุทธิ์ใจ ลุ้นระทึกให้เขายอมคล้อยตาม

"เอาสิ ฉันก็มีเรื่องสงสัยอยู่พอดี"

แพรวาค่อยหายใจโล่งขึ้นเล็กน้อยเมื่อเขายอมเปิดโอกาสให้เธอพูด พยักหน้ารับแข็งขัน

"ฉันลองสืบประวัติเธอมาแล้ว แต่ไม่มีข้อมูลช่วงวัยเด็กของเธอเท่าไหร่...ทำไม"

"..."

ร่างเล็กชะงักค้างไปครู่หนึ่ง กลีบปากบางเม้มเข้าหากันอย่างใช้ความคิด ไม่น่าเชื่อว่าเพียงวันเดียวเขาสามารถหาข้อมูลมาได้แล้ว

"คำถามแรกก็ตอบไม่ได้แล้วเหรอ" น้ำเสียงเย้ยหยันจากร่างสูงทำให้เธอหลุดออกจากห้วงความคิด ส่ายหน้าปฏิเสธ

"เปล่าค่ะ ฉันจะตอบ"

"..."

"ฉันเป็นเด็กกำพร้า ไม่เคยรู้จักพ่อแม่ที่แท้จริง ตอนที่พอจะรู้ความก็อาศัยอยู่ที่สถานสงเคราะห์แล้ว ทำให้ไม่มีข้อมูลตอนเกิด"

"แล้วยังไง ถูกรับเลี้ยง"

"ค่ะ โชคดีที่วันหนึ่งฉันก็ถูกรับเลี้ยงโดยครอบครัวแสนอบอุ่น ได้รับความรักความเมตตาและโอกาสในชีวิตอย่างที่ไม่เคยคาดคิด แม้มันจะอยู่ไม่นานก็ตาม"

"พ่อแม่บุญธรรมเธอเสียตั้งแต่อายุ 15 นี่ ตอนนั้นเธออยู่ยังไง"

"ฉันก็อาศัยอยู่ที่เดิมนั่นแหละค่ะ ยังดีที่พ่อแม่ทิ้งเงินประกันไว้ มันเลยไม่ใช่เรื่องยากเท่าไหร่ที่จะต้องอยู่คนเดียว"

"ทำไมไม่ไปอยู่กับญาติ หรือกลับไปอยู่สถานรับเลี้ยง"

"เฮ้อ~ สถานรับเลี้ยงมันไม่ใช่สถานที่ที่อบอุ่นเท่าไหร่หรอกค่ะ ไม่มีอิสระด้วย..."

"..."

"...แล้วที่ไม่ไปอยู่กับญาติคนอื่น ก็เพราะฉันเป็นแค่เด็กกำพร้า ไม่มีใครอยากจะมาลำบากดูแลเด็กที่ไม่ได้มีสายเลือดเกี่ยวพันกับตัวเองหรอก"

แววตาเธอหม่นแสงลงเมื่อย้อนคิดถึงช่วงวัยเด็ก ร่างสูงมองท่าทีเศร้าๆ ของเธอนิ่งๆ แต่ก็ไม่ได้แสดงความรู้สึกเห็นอกเห็นใจหรือคล้อยตาม

"แล้วตอนนี้ญาติพ่อแม่บุญธรรมเธอไปไหนหมดล่ะ"

"พ่อฉันเป็นลูกคนเดียว ตอนนี้คุณปู่คุณย่าเสียไปหมดแล้ว ส่วนทางฝั่งแม่ฉันไม่ทราบว่าคุณตาคุณยายยังอยู่ไหม ฉันเคยเจอแค่ไม่กี่ครั้ง ครั้งสุดท้ายก็หลายปีแล้วด้วย"

"..."

โอนิกซ์เงียบไปอีกครั้ง ครุ่นคิดหาช่องโหว่จับผิดคำพูดหญิงสาว แต่มันก็ยังไม่มีพิรุธใดๆ เผยให้เห็น แม้จะดูน่าสงสัยที่ญาติใกล้ชิดพร้อมใจกันเสียชีวิตหรือขาดการติดต่อไปหมด เขาเปลี่ยนท่ายกขาขึ้นไขว่ กอดอกแน่น ใช้สายตาเย็นเฉียบกดดันเธอเพิ่ม

"มีเรื่องที่ฉันสงสัย..."

"ค่ะ ถ้าฉันรู้ก็ยินดีตอบ"

"...ใครเป็นคนฝากเงินให้เธอ"

"ฝากเงิน? ให้ฉันเหรอ?" ใบหน้าสวยดูงุนงงเสียสมจริง จนโอนิกซ์อยากจะมอบโล่การแสดงยอดเยี่ยมให้ ก่อนจะอธิบายเพิ่มเติม

"มีคนไปเปิดบัญชีเป็นชื่อเธอ ตั้งแต่ตอนที่เธอยังอยู่สถานรับเลี้ยง และก็ทำการโอนเงินมาให้เธอทุกเดือน แถมยังเปลี่ยนชื่อบัญชีให้หลังจากเธอถูกรับเลี้ยงอีก จนเธออายุ 17 ถึงหยุดไป จะอธิบายเรื่องนี้ยังไง"

"ฉันไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน" แพรวารีบส่ายหน้าปฏิเสธ "สาบานเลย ฉันมีบัญชีเดียวและไม่เคยไปถอนเงินจากบัญชีอื่นแน่นอน คุณน่าจะตรวจสอบมาแล้ว"

ใช่เขาตรวจสอบมาแล้วถึงสงสัยว่าทำไมเธอไม่เคยแตะเงินก้อนนั้น

"มันไม่ใช่เงินน้อยๆนะ แต่ละเดือนถูกโอนมา 5 หมื่นบาท สม่ำเสมอจนเธออายุ 17 นั่นแหละ จะบอกว่ามีคนหวังดีงั้นเหรอ" เขาแค่นหัวเราะ

"นี่ถ้าฉันรู้ ก็คงไม่ต้องขายบ้านพ่อแม่แล้วย้ายไปอยู่คอนโดหรอก เงินประกันที่ได้มามันก็ไม่ได้มากมายมหาศาลถึงขนาดใช้ได้ตลอดชีวิต ฉันต้องทำงานพาร์ทไทม์ตั้งแต่มหาลัยด้วยซ้ำเพื่อหาเงินจ่ายค่ากินอยู่"

น้ำเสียงหวานฉุนเฉียวขึ้น โอนิกซ์เหมือนปักใจเชื่อไปแล้วว่าเธอเป็นคนร้าย ทำให้ไม่ว่าจะอธิบายอะไรเขาก็จ้องจับผิดคำพูดเธอเสมอ

"หรือจะเป็นพ่อแม่ที่แท้จริงของเธอ" เขาวิเคราะห์เพิ่ม

"ไม่หรอกค่ะ"

เธอตอบกลับอย่างมั่นใจ ทำให้ร่างสูงแปลกใจ

"ทำไมล่ะ?"

"ถ้าคุณบอกว่ามีคนฝากเงินให้ฉันทุกเดือน เดือนละ 5 หมื่น สู้พวกเขากลับมารับฉันไปดูแลเองไม่ดีกว่าเหรอ เดือนๆ หนึ่ง เด็กคนเดียวใช้ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก"

"..."