เชลยรักท่านประธาน นิยาย บท 9

พรึ่บ!

ร่างเธอถูกเหวี่ยงลงกับเตียงอย่างแรงราวกับเป็นเพียงสิ่งของ ทำท้องน้อยจุกแปร๊บจนหน้าเบ้ พยายามหยัดกายขึ้นเตรียมจะวิ่งหนี แต่ร่างหนาของประธานกลับก้าวขึ้นคร่อมเธอเสียก่อน บดเบียดกายร้อนผ่าวแนบชิดร่างเล็กแนบแน่น จนไม่เหลือพื้นที่ให้อากาศแทรกผ่าน

แพรวาหน้าซีด เริ่มรับรู้ถึงสิ่งที่กำลังจะเกิดต่อไป แม้จะออกแรงขัดขืนอีกครั้ง แต่ดูเหมือนว่ามันสายเกินไปแล้ว

เสื้อคลุมสีเบทถูกกระชากออกจากร่าง พยายามจะต่อต้านแล้วแต่ก็ไม่อาจสู้แรงร่างสูงได้

ภายในห้องมืดสนิท มีเพียงแสงไฟของอาคารภายนอกฉายเข้ามาผ่านกระจกเท่านั้น โอนิกซ์จัดการรูดเนกไทสีน้ำเงินเข้มที่ต้นคอตัวเองออก คนตัวเล็กพยายามใช้จังหวะนั้นพุ่งตัวหนี แต่ก็ถูกกระชากต้นแขนกลับมานอนดังเดิม

"อึก...ขอร้อง...อย่าทำอะไรวาเลย...ฮือ...วาบอกทุกอย่างไปหมดแล้ว"

เธอยกมือขึ้นพนมไหว้งกๆ ขอความเห็นใจครั้งสุดท้าย ใบหน้าสวยเปรอะเปื้อนด้วยคราบน้ำตา แต่คนใจร้ายก็ไม่สนใจ รวบข้อมือบางขึ้นเหนือหัว ก่อนจะใช้เนกไทในมือมัดมันเข้าด้วยกัน แล้วผูกปลายอีกด้านไว้กับหัวเตียง

ดวงตาสีเข้มใต้กรอบแว่นเย็นเฉียบไร้เมตตา ไล่มองเรือนร่างของเลขาสาวนิ่งๆ แม้เขาจะไม่ได้แสดงท่าทางหื่นกระหาย แต่แพรวากลับขนลุกวาบ พยายามถดกายหนี

ร่างกำยำโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ เอ่ยเสียงเรียบข้างใบหู

"โอกาสครั้งสุดท้าย ใครส่งเธอมา"

"มะ...ไม่มี...อึก...ไม่มีจริงๆ คุณต้องเชื่อวานะ"

"หึ!" เขาแค่นหัวเราะเบาๆ ในคอ ยอมรับในการแสดงแสนสมจริงของหญิงสาว แต่อย่างไรเขาก็ไม่เชื่อคำพูดเธอแม้แต่น้อย

"กรี๊ดดดดดดดด!"

เธอกรีดร้องสุดเสียง เมื่อกระโปรงยาวลายดอกไม้ถูกกระชากลงตามเรียวขา โอนิกซ์โยนแว่นตาตัวเองทิ้งข้างเตียง เผยดวงตาสีเข้มเป็นประกายวาวโรจน์ด้วยแรงโทสะ ใบหน้าหล่อร้ายดูเหี้ยมโหดขึ้นในสายตาหญิงสาว เธอยกขาเตรียมจะถีบ แต่อีกฝ่ายกลับรู้ทัน คว้าข้อเท้าเธอเอาไว้ พลางใช้ท่อนขากำยำกดแยกเรียวขาเธอให้อ้าออกกว้าง

แพรวาหน้าร้อนวูบ แม้ตัวเองจะตกอยู่ในสภาพเสียเปรียบแต่ก็ยังใจสู้ ขัดขืนดิ้นหนีสุดแรง

แคว่ก!

เสื้อผ้าฝ้ายแขนยาวถูกกระชากออกอย่างแรง เนื้อผ้าสากบาดผิวกาย สร้างความเจ็บแสบให้เธอไม่น้อย กระดุมเม็ดเล็กหลุดกระจาย กระเด็นไปคนละทิศละทาง

เธออยู่ในสภาพที่น่าสังเวชที่สุดในชีวิต

โอนิกซ์ไล่สายตาโลมเลียทั่วกายขาวผ่อง ใจแกร่งเต้นผิดจังหวะไปครู่ ไม่เคยคาดคิดว่าภายใต้เสื้อผ้าล้าสมัยจะมีเรือนร่างเย้ายวนซ่อนอยู่

จากที่ตั้งใจจะแค่ข่มขู่ ตอนนี้เขาอยาก 'เอา' จริงแล้ว

อยากจะรู้ว่าร่างกายเอ็กซ์ๆ นี่ ซ่อนอะไรเอาไว้อีก เขาจะพิสูจน์สำรวจมันทุกซอกทุกมุมเลย

กลิ่นกายสาวบวกกับผิวกายเนียนละเอียดกระตุ้นอารมณ์เขาได้เป็นอย่างดี ชายหนุ่มจัดการปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออก เหวี่ยงมันทิ้งไปอีกทาง กลางกายปวดหนึบตุนดันเป้ากางเกงขึ้นเป็นลำ

เรือนร่างกำยำเต็มไปด้วยมัดกล้าม แผงอกมีรอยสักรูปหัวกะโหลกขนาดใหญ่ ขัดกับภาพลักษณ์สุภาพบุรุษผู้เงียบขรึมสิ้นเชิง กล้ามหน้าท้องเรียงตัวกันเป็นลูก ไรขนสีเข้มใต้สะดือไล่ลามลงไปเรื่อยๆ ก่อนหายเข้าไปใต้ขอบกางเกง มือหนาจัดการปลดตะขอ รูดซิป เปิดเปลือยอวดส่วนที่หายไปโดยไม่ขัดเขิน

แพรวาพยายามทั้งดึงทั้งกระชากข้อมือให้หลุดจากพันธนาการอย่างลนลาน แต่มันก็ถูกมัดเอาไว้แน่นเกินไป ดวงตาคู่สวยมองเจ้านายด้วยความหวาดกลัว หนทางหนีรอดดูจะมืดมิดลงไปทุกที

เธอเบิกตากว้างเมื่อเหลือบเห็นอาวุธร้ายผงาดชี้หน้า ลำกายอวบใหญ่เท่าท่อนแขน ขดล้อมด้วยเส้นเลือดปูดโปนจนดูน่ากลัว หน้าเธอซีดลงแทบไร้สีเลือด ส่ายหัวเอาเป็นเอาตาย น้ำตาไหลพราก ร่างกายเธอไม่อาจรับความใหญ่โตขนาดนี้ได้แน่นอน

"อึก...อย่า...ไม่เอา! ขอร้อง"

โอนิกซ์ไม่สนใจ ดึงรูดแพนตี้สีขาวตัวเล็กลงตามเรียวขา มุมปากแสยะยิ้มร้ายพึงพอใจเมื่อเห็นส่วนสงวนเรียบเนียนไร้เส้นขนปกคลุม

ผู้หญิงคนนี้ช่างมีเรื่องให้แปลกใจได้ตลอด

เรียวขาถูกแยกออกกว้าง แพรวาหลับตาข่มความอาย ร่างกายร้อนรุ่มสลับเย็นเฉียบราวกับคนถูกพิษไข้ พยายามเกร็งขาต้านแต่ก็ไม่เป็นผล ไม่อาจสู้แรงอีกฝ่ายได้เลย

กุหลาบกลีบสวยแนบชิดปิดสนิทราวกับไม่เคยผ่านมือชายใดมาก่อน เขาเริ่มใจเต้นแปลกๆ ใช้ปลายนิ้วลากไล้สำรวจด้วยความสนใจ

"อย่า! ฮืออออ อย่าทำแบบนี้" เสียงหวานสะอื้นเอ่ยขอร้อง แทบจะหมดเรี่ยวแรงต่อต้านแล้ว

"ถ้าเธอยอมรับ ฉันจะปล่อยไป"

"วาพูดทุกอย่างแล้ว วาไม่รู้เรื่องเครื่องดักฟังในห้อง ไม่ได้ทำงานให้ใคร"

"...."

"ตลอดเกือบ 4 ปี วาพยายามทำงานเพื่อบริษัทเต็มที่...อึก อย่าทำแบบนี้"

ขนกายลุกเกลียวเมื่อนิ้วร้ายไม่ยอมหยุดเคลื่อนไหว ไล่สัมผัสทั่วกลีบดอกไม้งามไปตามรอยแยก ท้องน้อยร้อนวูบ รับรู้ได้ถึงน้ำหวานที่หลั่งไหลออกมาจากช่องรักโดยไม่ได้ตั้งใจ

โอนิกซ์ไม่ได้ตอบอะไรกลับมา มีเพียงเสียงแค่นหัวเราะเบาๆ ในลำคอเท่านั้น หญิงสาวกัดปากข่มความอาย นึกรังเกียจตัวเองที่ดันมีปฏิกิริยาตอบสนองสัมผัสเขา

"ฉันจะไม่หยุดจนกว่าเธอจะสารภาพ"

"อึก...อย่า...ไม่เอา!"

แพรวากรีดร้องเมื่อโอนิกซ์ขยับกายเข้าใกล้ เขากดแยกขาเธอแนบเตียง กดจ่อความแข็งขืนชิดร่องเล็ก ขยับส่วนปลายขึ้นลงช้าๆ ให้น้ำหวานอาบชโลมแก่นกายจนทั่ว

"กรี๊ดดดดดด ไอ้โรคจิต คอยดูถ้าฉันออกไปได้จะลากตำรวจมาจับแก!"

หมดแล้วซึ่งคำอ้อนวอน เขาไม่เห็นใจเธอแม้แต่น้อย ตอนนี้เธอสติแตกตะโกนร้องไห้ด่าทอ ใช้แรงเฮือกสุดท้ายดิ้นรนขัดขืน แต่ดูเหมือนว่าจะไปกระตุ้นอารมณ์ชายหนุ่มยิ่งขึ้น

จากที่คิดจะอ่อนโยนเมตตาเลขาสาวสักครั้ง เธอกลับทำความอดทนเขาขาดผึ่ง

โอนิกซ์กดกระแทกเอ็นร้อนเข้าร่องสาวปิดสนิทเต็มแรง

สวบ!

"กรี๊ดดดดด! แก อึก...ฉันขอให้แกตกนรก ไอ้สารเลว!"

ร่างใหญ่ไม่ได้สนใจคำพูดเธอแม้แต่น้อย ความคับแน่นตรงหน้านี่ต่างหาก คือสิ่งที่เขาสนใจ

สายตาคมหลุบมองเบื้องล่างที่เชื่อมประสาน ต้องขบกรามเข้าหากันจนแน่น สูดหายใจเข้าออกหนักหน่วง มันยังเข้าได้ไม่ถึงครึ่งด้วยซ้ำ กายสาวบีบรัดจนแทบขยับต่อไม่ไหว ปวดหนึบ เอวหนาพยายามขยับเข้าออกช้าๆ ดันมันลึกเข้าไปเรื่อยๆ

เสียงสะอื้นดังออกมาไม่ขาดสาย ร่างเล็กปวดร้าว รู้สึกตนเองฉีกขาด ความสาวที่รักษามาเนิ่นนานถูกทำลายลงโดยไม่เต็มใจ

โอนิกซ์พ่นลมหายใจ ใบหน้าเสียวสะท้าน เด้าเอวเบาๆ เรียกน้ำหล่อลื่นจากกายสาว หลังจากพยายามอยู่หลายนาทีก็สามารถแทรกความใหญ่โตเข้าจนสุดลำ

แพรวานอนตัวเกร็ง เจ็บปวดเกินกว่าจะบรรยายได้ หลับตาปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา หันหน้าหนีไม่อาจทนดูภาพเบื้องหน้าได้ มือเล็กจิกเนกไทแน่นจนห้อเลือด

ร่างเล็กโยกคลอนไปตามแรง เจ็บแสบทุกครั้งที่เขาขยับกายเข้ามา

"อ่าาาา"

ชายหนุ่มส่งเสียงคำรามอย่างสุดกลั้น เอื้อมมือหนามาบีบเคล้นก้อนเนื้อนุ่มระบายความกระสัน บราเซียสีขาวถูกถลกขึ้นเหนือหน้าอก ให้ชายหนุ่มได้สัมผัสมันเต็มไม้เต็มมือ

สายตาคมร้อนระอุ จ้องมองความใหญ่โตอย่างพึงพอใจ เนื้อสาวนุ่มหยุ่นมือ ส่วนปลายยอดแข็งเครียดเป็นไตเมื่อถูกสัมผัสเบาๆ เธอช่างมีร่างกายที่ยั่วอารมณ์ความต้องการเขาจริงๆ

สะโพกสอบเร่งจังหวะเป็นหนักหน่วงรุนแรงขึ้น ถอดถอนออกมาจนเกือบหลุด ก่อนจะกระแทกมันกลับเข้าไปจนสุด ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ปึก ปึก ปึก

ร่องสาวบวมช้ำ ปลิ้นเข้าปลิ้นออกตามแรงกระแทก เลือดบริสุทธิ์อาบชโลมทั่วลำกาย ภาพดังกล่าวกระตุ้นสัญชาตญาณดิบที่ถูกกักเก็บไว้จนแทบถึงขีดสุด