เดชราชาพิโรธ นิยาย บท 1

"พระเจ้าอวยพรตระกูลเย่ของเรา ให้มีรากฐานที่ยั่งยืน ลูกหลานเหนือใคร คนรุ่นหลังโดดเด่นดุจดั่งมังกรท่ามกลางหมู่คน"

คุณหญิงเฒ่าของตระกูลเย่ถือไม้เท้าหัวมังกร มองดูทายาทตระกูลเย่ด้วยใบหน้าโล่งใจ

วันนี้เป็นวันเกิดครบรอบ 60 ปีของหลิวเฟิ่งจื้อ ผู้นำตระกูลเย่ เนื่องจากชายชราของตระกูลเย่ป่วยหนัก คุณหญิงเฒ่าของตระกูลเย่ จึงควบคุมอำนาจใหญ่ได้และเป็นคนตัดสินใจทุกเรื่อง

คนที่มาฉลองวันเกิดในวันนี้ก็เป็นคนที่มีหน้ามีตาในหยินโจวเช่นกัน

ในเวลานี้ เสียงร้องอวยพรที่ยาวนานก็เริ่มขึ้น

"เย่ฉินหมิงจากตระกูลเย่ขอให้คุณหญิงเฒ่ามีความสุขดุจทะเลจีนตะวันออก อายุยืนยาวเหมือนภูเขาหนานซาน ขอมอบหยกทะเลเป็นของขวัญ!"

"หวางฝูซาน ประธานบริษัทเฉียนหยวนขออวยพรให้คุณหญิงเฒ่ามีอายุยืนยาว ขอมอบอัญมณีและหยกแกะสลักคู่เป็นของขวัญ!"

"ผู้จัดการทั่วไปของเฟิงไห่ กรุ๊ปขออวยพรกับคุณหญิงเฒ่าให้มีความสุข อายุยืนยาว และสุขภาพแข็งแรง พร้อมขอมอบโล่ประกาศเกียรติคุณทองคำเป็นของขวัญ!"

……

แขกที่มาล้วนมองดูของขวัญที่มีค่าและในใจรู้สึกอิจฉากันทั้งนั้น เกรงว่ามูลค่าของของขวัญรวมกันจะต้องมากกว่าห้าล้าน

อย่างไรก็ตาม เสียงต่อมาทำให้แขกตกตะลึงถึงกับพูดไม่ออก

"เซียวหยาง ลูกเขยของตระกูลเย่ ขออวยพรให้คุณหญิงเฒ่าอายุยืน และขอมอบหม้อทองสัมฤทธิ์เป็นของขวัญ!"

ทันทีที่คำพูดนี้ถูกเอ่ย แขกทุกคนก็มองหน้ากันแล้วระเบิดเสียงหัวเราะดูถูกเหยียดหยามออกมา

"เซียวหยางเป็นไอ้เด็กลูกครึ่งที่แต่งเข้าตระกูลเย่เมื่อสามปีก่อนใช่ไหม?"

"ใช่ ไม่รู้ว่าผู้เฒ่าเย่คิดอะไรอยู่ แม้ว่าพ่อของเย่หยุนซู เย่หยุนซูจะเป็นคนธรรมดาๆ ไปบ้าง แต่เย่หยุนซูก็เป็นคุณหนูของตระกูลเย่ เช่นกัน แต่เธอกลับดันได้หมั้นหมายกับคนที่ไร้ชื่อเสียงคนหนึ่ง"

"สามปีมานี้คุณหญิงเฒ่าไม่เคยปล่อยให้เขาก้าวเข้าไปในตระกูลเย่มาก่อน ซึ่งก็เพียงพอที่จะพิสูจน์ความไม่พอใจของเธอ มา วันนี้เป็นวันเกิดของคุณหญิงเฒ่า แต่เขากลับให้หม้อทองสัมฤทธิ์พังๆ ชิ้นหนึ่งกับเธอ แบบนี้ช่างเป็นเรื่องน่าเยาะเย้ยจริงๆ"

เย่หยุนซูเป็นผู้หญิงที่สวยมาก เธอมีรูปร่างสูงเพรียว คิ้วงามดำขลับ และมีใบหน้ารูปไข่งดงาม

แต่ในเวลานี้ใบหน้าของเธอกลับเต็มไปด้วยหมอกควัน

เธอดึงเซียวหยางที่อยู่ด้านข้างไปที่มุมมุมหนึ่ง

“หยุนซู เป็นอะไรไป?” เซียวหยางถามอย่างงุนงง

เย่หยุนซูพูดด้วยความขุ่นเคือง "ยังจะถามว่าทำไม ฉันให้เงินคุณ 50,000 ไปซื้อของขวัญไม่ใช่หรือไง?"

เซียวหยางชี้ไปที่หม้อทองสัมฤทธิ์บนโต๊ะสีแดงอย่างไร้เดียงสา "อ๋อ ก็นั่นไง"

“50,000 หยวน แต่คุณกลับซื้อเศษเหล็กชิ้นหนึ่งมา วันนี้เป็นวันเกิดของคุณย่า คุณทำแบบนี้ได้ยังไง?”

หลังจากพูดจบ เย่หยุนซูก็เต็มไปด้วยความคับข้องใจ เป็นเวลาสามปีแล้ว คนไร้ประโยชน์นี่วันๆ ไม่ทำอะไร เอาแต่อยู่บ้านและทำงานเป็นพ่อครัว อาหารที่ทำถือว่าไม่เลว แต่นั่นจะมีประโยชน์อะไร?

ผู้ชายที่แท้จริงคือผู้ชายที่ต้องการทำบางสิ่งที่สั่นสะเทือนโลกและประสบความสำเร็จในชื่อเสียงและความมั่งคั่ง

อย่างไรก็ตาม เซียวหยางกลับดูเฉยฉาตลอดเวลาซึ่งทำให้คนทั้งโมโหและเกลียดชัง

ยกตัวอย่างเหตุการณ์วันนี้ เงิน50,000 หยวน แม้จะไม่ถือว่ามาก แต่ก็เพียงพอที่จะซื้อของขวัญที่เหมาะสมมา แต่เขากลับซื้อเศษเหล็กชิ้นหนึ่งและโยนมันให้ในงานวันเกิดของคุณย่า

เป็นเรื่องจริงที่เซียวหยางไม่ควรได้ทำงานสำคัญอะไรแบบนี้ เขาเป็นโคลนตมที่ไม่มีวันผุดขึ้นมาได้จริงๆ

ถ้าไม่ใช่เพื่อชื่อเสียงของตระกูลเย่ เธอคงหย่าร้างกับคนขี้แพ้นี้ไปนานแล้ว

"หยุนซู แม้ว่าหม้อทองสัมฤทธิ์ใบนี้จะดูน่าเกลียด แต่มันเป็นชิ้นส่วนทองสัมฤทธิ์ที่ตกทอดมาจากราชวงศ์ฮั่น มีมูลค่าอย่างน้อย 50 ล้านหยวน"

“โอ๊ะ 50 ล้านเหรอ? คงไม่ได้ไปซื้อมันจากถนนเล่นของโบราณใช่ไหม” ในเวลานี้ เย่ฉินหมิงก็เข้ามาพร้อมรอยยิ้มขี้เล่น

เย่ฉินหมิงเป็นหลานชายคนโปรดของคุณหญิงเฒ่า หากไม่มีอะไรผิดพลาดเกิดขึ้น วันหน้าเย่ฉินหมิงก็จะเป็นผู้กุมอำนาจในอนาคต

ตัวเขาเองก็รู้เรื่องนี้ดี ดังนั้นเขาจึงมักจะเย่อหยิ่งดูถูกคนอื่น โดยเฉพาะครอบครัวของลุงรอง นั่นเพราะลุงรองไม่ได้เป็นที่รักใคร่ และออกไปเริ่มต้นธุรกิจของตัวเองตั้งนานแล้ว และได้รับอนุญาตให้เยี่ยมตระกูลเย่ในเทศกาลสำคัญเท่านั้น