เดชราชาพิโรธ นิยาย บท 45

จูเจียนเฉียงตกตะลึงไปนานแล้ว ไม่กล้าขยับเขยื้อน

ในขณะนี้ เซียวหยางก้าวไปข้างหน้า มีเสียงเตะดังตูม ก็เตะสุนัขเบตัน มาสทิฟฟ์น้ำหนักร้อยโลกระเด็นออกไป

อู้วอ้ว……เจ้าสุนัขทิเบตันมาสทิฟฟ์ล้มลงกับพื้นและร้องโหยหวนอย่างน่าสังเวช

ซ่างเปียวตกตะลึงไปครู่หนึ่ง เจ้าหมอนี้กล้าเตะสุนัขที่ตัวเองรักมาก!

เขาไม่ได้โง่ ชั่วขณะเขารู้ทันทีว่าเซียวหยางมีความเก่งกาจ เตะเพียงครั้งเดียวก็สามารถเตะสุนัขพันธุ์ทิเบตันมาสทิฟฟ์กระเด็นออกไปซึ่งมันมีไม่กี่คนที่สามารถทำเช่นนี้ได้

แต่เขาเป็นหัวหน้าใหญ่แห่งเฉิงหนาน และการต่อต้านเขา คือการหาที่ตายชัดๆ

นอกจากนี้ เขามีลูกน้องที่อยู่เคียงข้างถึงสิบคน จะไปกลัวมันทำไม

ในขณะที่ซ่างเปียวกำลังจะสั่งลูกน้องเข้าโจมตีพร้อมกัน ก็ได้ยินเซียวหยางพูด

“คนไม่กี่คนมันไม่พอ ทางที่ดีบอกให้ลูกน้องของแกออกมาให้หมดดีกว่า!”

ซ่างเปียวมองไปที่เซียวหยางแล้วครุ่นคิด ไอ้หนุ่ม ช่างเป็นคนที่ทะนงตัวจริงๆ

ซ่างเปียวสะบัดแขน “แม่งแย่แล้ว เป็นผู้ชาย แกกำลังหาที่ตายเองอย่าโทษว่าฉันโหดเหี้ยมเกินไปล่ะ ลูกน้องทั้งหลาย ออกมาให้หมด!”

ในเวลาอันรวดเร็ว ก็มีคนสิบกว่าคนวิ่งออกมาจากโกดังและโรงงานที่อยู่ใกล้เคียง

ในมือของคนเหล่านี้ต่างมีอาวุธ ท่อเหล็กกัลวาไนซ์ ค้อนเหล็ก ไม้เบสบอล กลุ่มคนที่ดุดันเหล่านี้ต่างล้อมเซียวหยางกับจูเจียนเฉียงไว้

จูเจียนเฉียงกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก และมองไปที่เซียวหยางราวกับขอความช่วยเหลือ

แม่งเอ้ย เขาและเซียวหยางได้ฝึกฝนเพียงวันเดียว และต้องเผชิญกับการต่อสู้แบบนี้ เขายังไม่ได้เรียนรู้ศิลปะการต่อสู้เลยสักนิด

เซียวหยางยืนอย่างภาคภูมิใจ ดวงตาที่คมกริบกวาดไปทั่วใบหน้าของทุกคน

ในเวลานี้ ผู้ชายที่มีท่อเหล็ก คนแรกที่จะตีคือหัวของเซียวหยาง แต่ในขณะที่เขากำลังยกท่อเหล็กขึ้น เซียวหยางก็กระโดดเตะ

ชั่วขณะชายคนนั้นถูกเตะจนปลิวออกไป ต้องชนกับชายร่างใหญ่ถึงสองคนกถึงจะหยุดได้

ชั่วพริบตาท่อเหล็กก็ตกอยู่ในมือของเซียวหยาง เซียวหยางครุ่นคิดแวบหนึ่ง จากนั้นก็ยิ้มเย้ยหยัน แล้วพุ่งเข้าไปในฝูงชนเอง

ร่างกายของเซียวหยาง เหมือนงูว่ายน้ำ ว่ายอยู่ท่ามกลางฝูงชนอย่างอิสระ

จุดที่ท่อเหล็กผ่าน จะมีคนล้มลงกับพื้น กุมหัวแน่น เลือดไหลออกจากหัว

ผู้ชายที่ถือค้อนเหล็กเลือกท่อเหล็กแข็งที่เซียวหยางถือ ยกค้อนเหล็กสูงเพื่อเผชิญกับท่อเหล็กกัลวาไนซ์ที่ฟาดลงมา

เมื่อมีเสียงเตี๊ยง ค้อนเหล็กก็ตกลงพื้น ชายร่างใหญ่ก็ร้องลั่นอย่างน่าสมเพช ระหว่างนิ้วโป้งกับนิ้วชี้แตกเป็นเสี่ยงๆ และแขนก็สูญเสียความรู้สึกในการรับรู้

ทันใดนั้น ถูกท่อเหล็กของเซียวหยางฟาดจนล้ม

เซียวหยางรู้สึกโกรธ ท่อเหล็กในมือ ราวกับเคียวที่อันตรายถึงชีวิต บินขึ้นและลง กวาดล้างศัตรูนับพัน

เจ็ดคนติดต่อกัน ถูกท่อเหล็กเกี่ยวจนล้มลงและส่งเสียงร้องโหยหวน ต้นขา ซี่โครง และแขนของพวกเขาหักหมด

หลังจากจัดการไอ้พวกนี้แล้ว เซียวหยางก็โยนท่อเหล็กที่เปื้อนด้วยเลือดลงบนพื้น ตบมือ แล้วเดินไปหาซ่างเปียวและชายร่างใหญ่สองสามคนที่ปกป้องเขา

ซ่างเปียวรู้สึกมึนงง และเหงื่อก็ไหลออกมาตามแผ่นสันหลัง

เขาเป็นผู้มีพลังอำนาจอยู่ในเฉิงหนานมานานหลายปี ไม่เคยเจอนิสัยที่โหดเหี้ยมเช่นนี้?

ยอดฝีมือสิบคน ในเวลาไม่กี่วินาทีก็ถูกเขาจัดการจนล้มพับกับพื้น และทิเบตัน มาสทิฟฟ์ที่เขารัก ในขณะนี้ก็ล้มลงกับพื้น น้ำลายฟูมปาก จะเป็นหรือตายเป็นสิ่งที่คาดเดาไม่ได้

ผู้ชายคนนี้ โหดเหี้ยมเกินไป

เมื่อเห็นเซียวหยางเดินไปหาเขาด้วยเจตนาฆ่า ทันใดนั้นซ่างเปียวก็รู้สึกว่าขาของเขาอ่อนแรงเล็กน้อย ผลักผู้คนที่อยู่รอบตัวเขาออกไป และพูดอย่างเย็นชา

“พวกนายมัวนิ่งอึ้งอยู่ทำไมวะ แม่งเอ้ยออกไปสู้สิ ออกไป!”

เมื่อลูกน้องหลายคนเห็นดวงตาที่มีเจตนาฆ่าของเซียวหยาง จะมีความกล้าออกไปสู้ได้ไง สู้แล้วก็เหมือนหาที่ตาย ดังนั้นชั่วขณะพวกเขาจึงวิ่งหนีทันที

เซียวหยางไม่ปล่อยให้พวกเขามีโอกาสหลบหนี ชั่วพริบตาก็มาถึงด้านหน้า และด้วยเสียงหมัดที่ทุบลงไปไม่กี่หมัด ก็จัดการคนพวกนี้อย่างราบคาบ

เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง เขาก็อยู่ตรงหน้าซ่างเปียวแล้ว