เดี๋ยวจะเจอดี คุณสามีตัวเเสบ นิยาย บท 2

“ทำไมเธอถึงอยู่ที่นี่ได้?”เซิ่งซื่อหาวหรี่ตามองอย่างเย็นชา สายตาคู่นั้น ก็เหมือนกับการตรวจสอบนักโทษ

เธอลุกลี้ลุกลนรีบดึงผ้าห่มผืนบางขึ้นมาคลุมบนร่างกาย บังคับให้สงบลง“ประธานเซิ่งหรือว่าเรื่องที่ทำคุณจะไม่ยอมรับ?”

เซิ่งซื่อหาวฟังฉันพูดจบ หัวเราะเยาะเย้ย ทันใดนั้นก็โน้มตัวลงใช้มือบีบคางของฉัน น้ำเสียงมืดครึ้มและเย็นชา“เป้าหมายของเธอ ฉันรู้ชัดเจน”

คำพูดนี้ทำให้ฉันร่างกายแข็งทื่อ หัวใจก็เต้นรัวขึ้นทันที ฉันปลอบใจตัวเอง เขาไม่มีทางรู้หรอก หลังจากนั้นก็ปรับสีหน้าของตัวเอง บังคับให้นิ่งสงบ“ประธานเซิ่งคุณพูดเรื่องน่าขันจริงๆ ฉันจะมีเป้าหมายอะไรได้ล่ะ?”

เซิ่งซื่อหาวชำเลืองมองฉันอย่างเย็นชา หลังจากนั้นก็ปล่อยคางฉัน ก้มตัวลงเก็บเสื้อสูทที่อยู่บนพื้น หยิบกระเป๋าเงินออกมาจากข้างใน หยิบเงินสดทั้งหมดออกมาอย่างว่องไว หลังจากนั้นก็ทิ้งลงบนเตียง

“นี่คือเงินที่ฉันให้เธอ เรื่องเมื่อคืนลบเลือนให้หมด”

สายตาเหยียดหยามของเขา เหมือนกับว่ามองฉันแล้วน่ารำคาญ ศักดิ์ศรีของฉันถูกจังเฉิงเหยียบย่ำครั้งหนึ่งแล้ว ยังถูกเซิ่งซื่อหาวเหยียบย่ำลงอีกครั้ง

การดูถูกและเยาะเย้ยแบบนั้น ก็สัมผัสถึงหัวใจที่บอบช้ำของฉันอีกครั้ง ฉันลุกขึ้นยืน ด้วยความโกรธ คว้าเงินโยนใส่หน้าของเซิ่งซื่อหาว “ฉันไม่ได้มาขายตัวแลกกับเงินเล็กน้อยแค่นี้”

วินาทีที่เงินโปรยลงบนหน้าของเซิ่งซื่อหาว สีหน้าของเขาก็มืดครึ้มรุนแรงขึ้น

สายตาโหดเหี้ยมจ้องมองมาที่ฉัน น้ำเสียงอันตราย“ตั้งแต่ฉันเข้ารับตำแหน่ง สถานการณ์ของลูกน้องฉันรู้ชัดเจนก่อนแล้ว เธอใช้ทุกวิถีทางที่จะนอนกับฉัน เพียงแค่อยากให้ฉันกลายเป็นเครื่องมือให้เธอแก้แค้นผู้ชายสารเลว มีเหตุผลอะไรที่เธอขุดหลุมเอาไว้ แล้วฉันจะต้องกระโดดลงไป”

ประโยคสุดท้าย ทำให้เธอตกใจ ใช่แล้ว!ฉันไม่มีความสุขกับชีวิตแต่งงาน หลังจากนั้นใช้ทุกวิถีทาง ทำให้เซิ่งซื่อหาวมาแก้แค้นผู้ชายสารเลว ท้ายสุด ความจริงก็ไม่ยินยอมให้ฉันขี้ขลาดและถอย เรื่องที่ฉันทำไม่ได้เห็นแก่ตัว เกรงว่าเป็นแบบนี้ ความจริงไม่ยินยอมให้ฉันขี้ขลาดและถอย

“และฉัน ผิวขาวและสวย ขายาว เอวเล็ก ก็เหมาะสมกับคุณ เรื่องสำคัญที่สุดก็คือ ไม่ตามติดหนึบคุณ ระหว่างพวกเราสองมีแค่เรื่องเซ็กซ์ ไม่มีเรื่องความรัก ข้อเสนอนี้ก็คุ้มค่า”

ดวงตาที่เย็นชาของเซิ่งซื่อหาวกวาดสายตามองบนร่างกายของฉัน ลูกกระเดือกขยับ

ฉันยิ้มเย็นในใจ ถ้าหากฉันถอดเสื้อผ้าหมดแล้วยืนอยู่ต่อหน้าแต่ผู้ชายล้วนไม่มีปฏิกิริยา งั้นฉันก็ยอมไปหาเต้าหู้มาฆ่าตัวตายดีกว่า

ความจริง ฉากนี้ในใจฉันฝึกมาแล้วหลายพันครั้ง ถึงแม้ว่าตอนแรกจะเหนือความคาดหมาย แต่ฉันเชื่อมั่น ผลสุดท้ายยังอยู่ในความเชื่อมั่นของฉัน

“ข้อเสนอของเธอก็ไม่เลว”

“งั้นประธานเซิ่งยินยอมแล้ว?”ฉันอดไม่ได้ที่จะยิ้ม