เดี๋ยวจะเจอดี คุณสามีตัวเเสบ นิยาย บท 3

“ฉันเคยพูดแล้ว คนอย่างฉันเกลียดแผนการของคนอื่น”เขาพูดประโยคนี้ออกมาอย่างเย็นชา หลังจากนั้นก็สวมใส่เสื้อตัวนอก เดินตรงออกไปด้านนอกโดยไม่ได้หันหน้ากลับมามอง

ผู้ชายเมื่อสุขสมแล้วก็จำอะไรไม่ได้แล้ว คิดพลาง ฉันก็คว้าหมอนโยนไปที่ทิศทางของเซิ่งซื่อหาว

เซิ่งซื่อหาวก็ปิดประตูพอดี หมอนนั้นชนเข้ากับประตู หล่นลงบนพื้น

และฉันใช้วิถีทางเพื่อจะขึ้นเตียงกับเซิ่งซื่อหาว แต่ล้มเหลวไม่เป็นท่า

หลังจากที่ฉันอาบน้ำในห้องและเดินออกมา โทรศัพท์มือถือของฉันก็ไม่หยุดจะที่ดังขึ้นมา

ฉันรับสายโทรศัพท์ ก็ได้ยินเสียงของจังเฉิง“สู่เสี่ยวหลง ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน?”

“คุณสนใจว่าฉันอยู่ที่ไหน?ยังไงคุณก็ไม่กลับบ้านทั้งวันทั้งคืน”ฉันหัวเราะเยาะเย้ยตอบเขา

การทะเลาะกันด้วยวาจาแบบนี้ นับตั้งแต่ที่จังเฉิงมีชู้ ก็เกิดขึ้นมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน ก็เหมือนกับเพื่อระบายความกลัดกลุ้มที่อัดแน่นอยู่ในใจ ทำร้ายจิตใจคนยังไงก็ได้แบบนั้น

“สู่เสี่ยวหลง ฉันรู้ว่าฉันมีชู้ไม่ดีกับเธอ แต่หลินหลิงกำลังตั้งท้อง ฉันจำเป็นต้องรับผิดชอบ”ในสายโทรศัพท์รั่วไหล เสียงของจังเฉิงมีความเหนื่อยล้า

“งั้นคุณคิดจะรับผิดชอบยังไง?ต้องทิ้งฉันไปรับผิดชอบไหม？ยังมีอีก คุณรู้แค่หลินหลิงตั้งท้อง แต่คุณรู้ไหม เป็นเพราะว่านังเมียน้อยของคุณฉันจึงหลุดออกมา”

พูดมาถึงตรงนี้ หัวใจของฉันก็เจ็บปวด พูดว่าไม่รักจังเฉิงก็คือหลอกลวง พวกเรารักกันในช่วงเรียนมหาวิทยาลัยมาสี่ปีหลังจากเรียนจบก็แต่งงานกัน เวลาที่คบเป็นแฟนกัน เราเป็นคู่รักที่น่าอิจฉาของเพื่อนร่วมชั้นเรียน หลังจากที่แต่งงาน ก็เป็นคู่สามีภรรยาตัวอย่างในสายตาของพวกเขา ไม่รู้ว่าระหว่างทางมีอุบัติเหตุอะไรเกิดขึ้น คาดไม่ถึงว่าจะมาอยู่ในสถานภาพแบบนี้

ในสายโทรศัพท์นั้น จังเฉิงเงียบไม่พูดจาไปนานมาก จึงเริ่มพูดอย่างนุ่มนวล“เรื่องแบบนั้นพวกเราไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้น หลินหลิงก็ขอโทษเธอแล้ว และเธอวางใจได้ หลินหลิงพูดแล้วว่าจะไม่ทำลายชีวิตของครัวของเรา หลังจากที่คลอดลูก ฉันก็จะพากลับไปให้เธอเลี้ยง ถึงอย่างไรเธอก็ตั้งท้องยาก...”

“จังเฉิง คุณมันไอ้โง่”

ฉันโกรธจนโยนโทรศัพท์มือถือทิ้ง สุดท้ายจังเฉิงจะให้ฉันกลายเป็นคนโง่!คาดไม่ถึงว่าจะคิดเพ้อเจ้อให้ฉันเลี้ยงลูกนอกสมรสของเขา

………………

ฉันกลับบ้านด้วยความโกรธ เพิ่งจะถึงประตูหน้าหมู่บ้าน ก็มองเห็นรถของจังเฉิง หลินหลิงกำลังตั้งท้องนั่งอยู่ที่เบาะด้านหน้าข้างคนขับรถ

“พี่สู่ไปไหนมาคะ?เธอรู้ไหมจังเฉิงหาเธอทั้งคืน”หลินหลิงลงมาจากรถ สายตามีความเยาะเย้ย

ก็ไม่รู้ว่าผู้ชายตาบอดหรือเปล่า ทำชั่วอย่างออกหน้าโดยไม่หวั่นเกรงต่อสิ่งใดยังมองไม่เห็น ยังคิดว่านังเมียน้อยบริสุทธิ์กว่าดอกบัว!

“หลินหลิง ตอนนี้เธอยังกล้ามายืนลอยหน้าลอยตาต่อหน้าฉัน หรือว่าเธอไม่กลัวฉันผลักเธอ ให้ลูกที่อยู่ในท้องเธอหลุดออกมาเหรอ?ฉันจ้องมองไปที่ท้องของเธอด้วยความโหดเหี้ยม

หลินหลิงถูกสายตาฉันทำให้ตกใจกลัว จับท้องก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าวเตรียมปกป้อง

จังเฉิงจอดรถเสร็จ พอดิบพอดีที่เดินตรงเข้ามา

“เสี่ยวหลง มีเรื่องอะไรเธอก็มาลงกับฉัน อย่าคุกคามหลินหลิง”จังเฉิงปกป้องหลินหลิงไว้ด้านหลังแทบจะทันที หลังจากนั้นก็มองฉันด้วยสีหน้าระวังตัว

ฉันมองไปที่จังเฉิงด้วยสายตาที่เศร้ารันทด ในน้ำเสียงมีความผิดหวังและเหน็บแนม“จังเฉิง ฉันอยู่กับคุณมาเจ็ดปี คุณคิดกับฉันแบบนี้?”

จังเฉิงถูกกระตุ้นด้วยคำพูดของฉัน ตอบกลับอย่างเกรงใจ“ฉันแค่กลัวว่าเธอจะใจร้อนเกินไป ต้องรู้ว่าตอนนี้ในท้องหลินหลิงยังตั้งท้องลูก”

ลูก คำพูดนี้สัมผัสบาดแผลที่อ่อนไหวในใจของฉัน เจ็บปวดจนนองเลือด

และผิดหวังกับจังเฉิง ทำให้ฉันไม่อยากจะอยู่กับพวกเขาสักนาที ถามด้วยน้ำเสียงรำคาญ“ทำไม?คุณมาหาฉัน ก็เพื่อจะพูดคำพูดเหล่านี้เหรอ?”

“พ่อแม่ผมกำลังจะมา รถไฟตอนเช้าสิบโมงตรง เธออย่าลืมไปรับพวกเขาที่สถานีรถไฟ”

เป็นไปอย่างที่คิด ถ้าหากไม่มีเรื่องอะไรสำคัญ ตอนนี้เขาจะคิดถึงเธอขึ้นมาได้ยังไง

เดิมทีฉันอยากจะแก้แค้นเขา ให้เมียน้อยของเขาไปรับ เพียงแต่คิดไปคิดมา ถึงอย่างไรก็ยังไม่ใช่เวลาที่จะมาฉีกศักดิ์ศรี“พอแล้ว ฉันจำได้แล้ว”

เมื่อก่อนจังเฉิงทำงานยุ่ง ตามปกติเป็นฉันที่ไปรับ เพียงแต่เมื่อก่อนกับตอนนี้ความรู้สึกไม่เหมือนกัน

“งั้นก็ดี ฉันไปทำงานก่อน”

พูดพลาง จังเฉิงจูงหลินหลิงขึ้นรถ หลังจากนั้นก็ขับออกไป

ไปรับพ่อแม่จังเฉิงมาถึงบ้านก็สิบเอ็ดโมงแล้ว ฉันก็ขี้เกียจจะทำกับข้าว พาพวกเขาไปทานข้าวนอกบ้าน