เดี๋ยวจะเจอดี คุณสามีตัวเเสบ นิยาย บท 4

ฉันเหมือนกับคนที่หวาดผวา ซ่อนร่างกายไว้ในอ้อมอกของเซิ่งซื่อหาวอย่างรวดเร็ว นิ้วมือจับเสื้อบนหน้าอกของเซิ่งซื่อหาวแน่น เซิ่นซื่อหาวสูงหนึ่งร้อยแปดสิบห้า ฉันสูงหนึ่งร้อยหกสิบห้า ต่อหน้าเซิ่งซื่อหาวฉันตัวเล็กกระจุ๋มกระจิ๋ม ปิดกั้นฉันได้น่าจะไม่มีปัญหา

ฉันได้ยินเสียงลุกลี้ลุกลนของแม่สามี“พระเจ้า！ เดินเข้าห้องน้ำผิด”

หลังจากนั้นก็รีบหมุนตัววิ่งออกไป

ฉันตกใจกลัวจนเหงื่อแตก เสื้อผ้าบนร่างกายเปียกไปด้วยเหงื่อ ฉันได้ยินเสียงหัวเราะเยาะของเซิ่งซื่อหาวอยู่ข้างใบหูฉัน

“มีความกล้าแค่นี้ยังอยากจะแอบคบชู้?”

นึกถึงการกระทำที่ทำให้คนอับอายเมื่อกี้ของเขา ฉันโกรธจนกัดหน้าอกของเขา เพียงแต่ฉันไม่มีเรี่ยวแรง เพียงแค่กัดเบาๆ

ฉันได้ยินเสียงเซิ่งซื่อหาวร้องเสียงต่ำ หายใจถี่ขึ้นมา

เขาอุ้มฉันขึ้น หลังจากนั้นก็ตรงเข้าไปที่ห้องเก็บของในห้องน้ำ อุ้มฉันเดินทะลุเข้าไป หลังจากนั้นก็ล็อกประตู

“เซิ่งซื่อหาว ที่นี่ไม่ได้”ความตกใจเมื่อกี้ทำให้ใจของฉันยังไม่สงบ

“สู่เสี่ยวหลง นี้เธอเป็นฝ่ายยั่วฉัน”เซิ่งซื่อหาวหรี่ตามอง แอบซ่อนความอันตรายอยู่ในนั้น

“อย่า——”

“สู่เสี่ยวหลง นี้เป็นโอกาสครั้งสุดท้าย เธอแน่ใจว่าจะยอมทิ้ง?”เซิ่งซื่อหาวสายตามองมาที่ฉันด้วยความเย้าหยอก

โอกาสครั้งสุดท้าย ฉันรู้ความหมายของเซิ่งซื่อหาว ถ้าหากฉันไม่ทำตาม หลังจากนี้อาจจะเป็นการยากที่จะได้ขึ้นเตียงกับเขาอีก

คิดมาถึงความทรมานทั้งหมดนี้ที่ฉันได้รับ ยังมีการล่อลวงวันนั้นที่ละทิ้งศักดิ์ศรี สิ่งเหล่านี้ไม่ยอมให้ฉันถอย

คิดมาถึงตรงนี้ ฉันหลับตาลง เป็นฝ่ายปลดเสื้อผ้าบนร่างกายออก ถนนบางสายถูกกำหนดไว้แล้ว ต่อให้เต็มไปด้วยหนามก็จะเดินลงไปด้วยเท้าเปล่า

วินาทีนั้นที่ถูกสอดใส่เข้ามา เจ็บจนน้ำตาเกือบจะไหลออกมา

เพียงแต่นี้เป็นสิ่งที่ฉันเลือก ไม่ใช่เรื่องง่ายที่ฉันจะดึงเซิ่งซื่อหาวขึ้นมาบนเรือรบ จะปล่อยให้เขาจากไปง่ายดายได้ยังไง ต่อให้เจ็บปวด ฉันก็จะพยายามให้สุดกำลัง เพื่อประจบเอาใจเขา

หลังจากที่เซิ่งซื่อหาวเสร็จ เขาหยิบเงินจำนวนหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเงิน“เก็บไว้ ถือโอกาสไปซื้อยาคุมฉุกเฉินสักกล่อง”

ฉันไม่อยากได้เงิน แบบนี้เห็นชัดว่าเลวทรามต่ำช้าเกินไป

“เป็นแค่ค่าใช้จ่ายในการดำรงชีวิต ไม่ถือว่าเป็นค่าเลี้ยงดู”

เขายิ้มเบาๆ หลังจากนั้นก็ยัดเงินใส่เข้ามาในมือของฉัน

หลังจากนั้นก็ใส่กางเกง เดินตรงออกไป

ฉันเจ็บกล้ามเนื้อขาทั้งสองข้าง ฉันนั่งใส่กระโปรงบนโถชักโครก สายตาเลื่อนลอยเล็กน้อย

เป้าหมายของฉันถึงบรรลุเป้าหมายแล้ว แต่ตอนนี้ฉันไม่ได้ดีใจเหมือนที่คิดไว้ หลังจากผ่านอารมณ์อันเร่าร้อน กลับจะรู้สึกถึงความว่างเปล่าและความเหงาโดยไม่มีที่สิ้นสุด

เพียงแต่ความเศร้านี้ไม่ได้ปล่อยให้มันอยู่หลายนาที ฉันจัดการร่างกายให้สะอาด หลังจากนั้นก็ออกมาจากห้องน้ำ

ด้านนอกพ่อกับแม่สามีก็ทานข้าวกันอิ่มแล้ว ยังเหลือกับข้าวอีกมากมาย พวกเขาต้องการจะใส่ถุงกลับบ้านให้ได้ ฉันก็ไม่ขัดขวาง เรียกให้พนักงานใส่ถุงให้