เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 100

ตอนที่ 100 สมุดบันทึกความชั่วร้าย1

"คงไม่แล้วหล่ะค่ะ ขอบคุณครูจางนะคะ"

"โถ่......น่าเสียดายจังเลยค่ะ......กู้หยางหยางเป็นนักเรียนที่เก่งจริงๆ......"

เฉิงเฉิงยืนอยู่เงียบๆ

เขาสังเกตการแสดงออกบนใบหน้าของแม่อย่างละเอียด

อย่างที่ครูจางพูด พ่อและแม่ทุกคนล้วนต้องการให้ลูกเป็นบุคคลที่ประสบความสำเร็จ และเขาเชื่อว่าแม่ของเขาก็เป็นเช่นนั้น

ถึงจะเป็นแบบนั้น แต่ทำไมแม่เขาถึงเลือกละทิ้งเรื่องประกวดท็อปเท็นโมเดลรุ่นเด็กหล่ะ?

ดูแล้ว มันต้องมีอะไ รแน่ๆ......

หลังจากแวะมาหาลูกชาย กู้ฮอนก็รู้สึกโล่งใจ

และรีบกลับไปที่บริษัทเป่หมิงทันที

ก่อนฟ้ามืดในวันนี้ ความปลอดภัยของแม่นั้น ยังคงอยู่ในกำมือของเป่หมิงโม่

ทันทีที่ก้าวออกจากลิฟต์ ใบหน้าของลินดาก็ปรากฏเข้ามาในดวงตาอย่างคาดไม่ถึง!

"กู้ฮอน!" ลินดาหน้าขึ้นสี แล้วโยนจดหมายลาออกไปที่กู้ฮอน "ฉันรู้ว่าคุณกำลังแกล้งกับฉัน!"

จากนั้น ก็เหยียบส้นสูงสองนิ้วนั้น แล้วจากไปอย่างโกรธเคือง!

จดหมายลาออกปลิวร่อนอยู่ในอากาศ และในที่สุดก็ตกไปอยู่ในมือของกู้ฮอน

เฮ้อ......

เธอถอนหายใจเบาๆ รู้อย่างนี้เมื่อวานเธอไม่น่าประกาศลาออกเลย วันนี้เลยกลายเป็นเรื่องตลกซะอย่างนั้น!

เธอกัดฟัน ก่อนยืดตัวตรง และทำท่าทางเหมือนนกกระจอกเทศแกล้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก่อนเดินไปที่ห้องทำงานของเป่หมิงโม่......

*

ในห้องทำงาน

"ให้ตายเถอะ! ขนาดพ่ออย่างฉันนายก็ไม่เชื่อเหรอ?" เสียงของเป่หมิงเจิ้งเทียนเอ่ยออกมาอย่างโกรธเคือง ใช้ไม้เท้าเคาะพื้นเสียงดัง

เป่หมิงโม่ยกคิ้วคมของเขา ทำเหมือนไม่ได้ใส่ใจอะไรกับเรื่องที่พ่อโกรธ ใบหน้าหล่อนั้นยังคงไม่แสดงออกอะไร

"ผมแค่ทำตามขั้นตอน คุณก็แค่เซ็นชื่อเท่านั้น"

เป่หมิงเจิ้งเทียนจ้องที่ข้อตกลงการโอนหุ้นที่อยู่ตรงหน้า ขมวดคิ้วแน่น

เหมือนกับชายสองขอให้เขาเซ็นชื่อในใบสัญญาที่ทำให้ประเทศเกิดโทษ ซึ่งทำให้เขารู้สึกยุ่งเหยิง "ถ้าอย่างนั้น ชายสอง รอจนกว่าชายใหญ่กลับประเทศมา ค่อยว่ากันละกัน......"

เป่หมิงโม่เลิกคิ้วอย่างไม่สบอารมณ์ "คุณเซ็นชื่อก่อนก็ได้! พอเขากลับมา ผมจะให้เขาเซ็นในส่วนของเขา"

ชายชรายังขมวดคิ้ว ยังคงไม่ลงปากกา

เห้อ เขาคงมองผิดไป ในตอนแรกคิดว่าจะชนะชายสองได้ แต่ผลสุดท้าย!

ขวากหนามของซูยิ่งวรรณถูกจำกัดแล้ว และหุ้นในส่วนของชายใหญ่ก็หายไปเช่นกัน

เป็นเพราะกู้ฮอน ที่แพ้ก็เป็นเพราะกู้ฮอน!

เมื่อมองไปที่ข้อตกลง ชายชรากัดฟัน ทำใจแข็งและลงลายมือเซ็นชื่ออย่างหนัก!

หลังจากนี้ เขาคงต้องใช้วิธีการอื่นเพื่อชดเชยให้กับชายใหญ่แล้วล่ะ

เมื่อกู้ฮอนได้ยินเสียงตอบรับก็เปิดเข้ามา......

เมื่อเธอเปิดประตูและเห็นคุณท่านเป่หมิงที่ใบหน้านั้นดูไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ ทำเอาเธอชะงัก

และเกิดความรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา

นับตั้งแต่เธอมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับเป่หมิงโม่ ก็รู้สึกสำนึกผิด เธอกัดริมฝีปากตัวเอง ก่อนเอ่ยทักทายชายชราด้วยความเคารพ "สวัสดีค่ะ คุณท่านเป่หมิง"

"ฮึ!" ชายชราพ้นลมทางจมูกอย่างไม่พอใจ โดยไม่แม้แต่มองเธอ

เป่หมิงโม่เงยหน้าขึ้นมอง แต่ไม่พูดอะไรกับชายชรา "ถ้าคุณไม่มีธุระอะไรแล้ว จะกลับเลยก็ได้นะครับ"

ดวงตาของเป่หมิงเจิ้งเทียนเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ!

ความโกรธโจมตีเข้ามา!

เมื่อผู้หญิงเข้ามา ชายสองก็กล้าไล่พ่ออย่างเขาออกไปอย่างนั้นเหรอ?

ชายชรากัดฟันกรอด และจ้องที่กู้ฮอนอย่างดุเดือด!

กู้ฮอนรู้สึกอึดอัดใจ ทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรให้ชายชราขุ่นเคือง

"กู้ฮอน เธอนำสมุดบันทึกทั้งหมดของเธอส่งมาให้หมด ตอนนี้ฉันขอปลดเธอ และวันพรุ่งนี้เธอก็ไม่ต้องมาเป็นเลขานุการของชายสองแล้ว!" เป่หมิงเจิ้งเทียนพูดเสียงดัง อย่างไรแล้วกู้ฮอนก็คือคนที่เขาพาเข้ามา

ในเมื่อชายสองกล้าไล่เขาออกไป เขาก็ไล่ผู้หญิงคนนี้ออกไปเหมือนกัน! ฮึ!

กู้ฮอนจ้องมองที่เป่หมิงโม่ด้วยความประหลาดใจ และพบว่าคิ้วนั้นขมวดแน่น แต่ไม่ได้พูดอะไร

มีร่องรอยของความอ้างว้างโดยไม่รู้สาเหตุอยู่ในหัวใจเธอ เธอคิดว่า......อย่างน้อยเขาก็อยากให้เธออยู่ต่อ......

เมื่อได้ฟังคำพูดของเป่หมิงเจิ้งเทียน เธอก็ไม่สามารถปฏิเสธได้เลย และเธอก็ไม่มีสิทธิ์ say-no