ตอนที่ 134 วาดภาพริมชายหาด1
แต่เธอจะรู้ได้ไง จนกระทั่งตอนหลัง เมื่อเธอกลับมาที่บาร์เซโลนาเพียงลำพัง เมื่อเธอมาที่ถนนภายใต้ท้องฟ้ายามค่ำคืนเส้นนี้เพียงลำพัง เธอก็จะร้องไห้จนไม่สามารถร้องออกมาได้อีก… อย่างที่ซูชื่อเจินหรูพูด ต้องเจ็บก่อนถึงจะจำ เธอจะจดจำมันตลอดไป จะจดจำว่าเขาเคยทำร้ายเธอ จะจดจำปลายนิ้วที่นุ่มนวลของเขา จะจดจำลมหายใจของเขา จะจดจำเสียงกระซิบของเขาในขณะที่เขากำลังกอดพ่อของเธออยู่
…
มีคนพูดว่า สถานที่ที่เปรียบเหมือนสวรรค์บนดินของเหล่าบรรดาพวกผู้ชายนั้น ไม่ใช่ที่ไทยหรือที่คิวบา แต่เป็นที่… บาร์เซโลนา
เพราะว่าที่นี่มีชายหาดที่ชื่อว่า Gold Coast ซึ่งถือว่าเป็นจุดท่องเที่ยวที่สำคัญแห่งบาร์เซโลนาเลยก็ว่าได้
หาดทรายนุ่ม พระอาทิตย์สีเหลืองทอง น้ำทะเลสีน้ำเงินอมเขียว เกลียวคลื่นสีขาว และลมทะเลเย็นๆนั้น ทำให้คนที่มาเยือนรู้สึกผ่อนคลาย
และที่สำคัญที่สุดคือ ตามชายหาดเต็มไปด้วยสาวสเปนในชุดบิกินี่ที่มาจากคาตาโลเนีย สาวพวกนี้มีหน้าตาสะสวย และยิ่งบวกกับผมที่ยาวสลวยนั่น ยิ่งทำให้ดูเซ็กซี่เข้าไปใหญ่
ยิ่งไปกว่านั้น พวกเธอยังดูมีชีวิตชีวา และมีความสดใสอยู่ในตัวอีกด้วย
ผู้ชายจากทั่วทุกมุมโลกไม่อาจคลาดสายตาไปจากพวกเธอได้ เพราะพวกเธอนั้นน่าดึงดูดใจจริงๆ
พอกู้ฮอนเห็นพวกผู้หญิงพวกนั้นแล้ว เธอก็ก้มลงมามองหุ่นของเธออย่างหัวเสีย
พลางหันไปมองผู้ชายที่อยู่ข้างๆเธอด้วยความขมขื่นด้วย
ผู้ชายที่อยู่ข้างๆเธอนั้นอยู่ในชุดกางเกงว่ายน้ำตัวเดียว ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อ สีผิวของเขาเป็นสีน้ำผึ้ง พอยิ่งสะท้อนกับแสงแดดแล้วยิ่งดูเซ็กซี่เป็นบ้า
เขาเป็นคนรูปร่างสูง สูงกว่าพวกคนยุโรปบางคนซะด้วยซ้ำ
หน้าคมเข้มบวกกับผมสีดำนั่น เป็นส่วนผสมที่ลงตัวของพวกชาวเอเชียและยุโรป
รูปร่างและขนหน้าแข้งภายใต้กางเกงว่ายน้ำของเขานั้น ดึงดูดใจผู้หญิงหลายๆคนเป็นอย่างมาก…
“นี่… เป่หมิงโม่ นายต้องการจะสื่ออะไรถึงพาฉันมาที่นี่น่ะ”
เธอหัวเราะพลางมองไปที่พวกผู้หญิงพวกนั้น แล้วก็อดไม่ได้ที่จะต้องถอนหายใจ นี่มันหายนะของเธอชัดๆ!
เธอมองดูตัวเองในชุดว่ายน้ำวันพีชสลับกับมองเป่หมิงโม่ด้วยความเคือง
เธออายจนต้องกอดเอวบางๆของตัวเองเอาไว้
แม้ว่าหุ่นเธอจะสู้พวกผู้หญิงพวกนั้นไม่ได้ แต่เมื่อเทียบกับผู้หญิงชาวตะวันออกแล้ว เธอก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าใครเลย
เธอก็มีส่วนเว้าส่วนโค้งที่น่าดึงดูดเหมือนกัน!
บ้าจริงๆ ที่พอเธอมาอยู่ในฝั่งตะวันออก หุ่นของเธอกลับเหมือนเป็ดยังไงยังงั้น
เป่หมิงโม่ยังคงปิดปากเงียบสนิท ไม่พูดอะไร ยังคงทำตัวเย็นชาอย่างที่เขาชอบทำมาโดยตลอด
การที่เขาใส่แว่นกันแดดนั่นยิ่งทำให้เขายิ่งดูเท่เข้าไปอีก
บนไหล่ซ้ายของเขาแบกที่วาดรูปอิเล็กทรอนิกส์ไว้อยู่
ส่วนมือด้านขวาก็ถือร่มกับเก้าอี้ชายหาดเอาไว้
พอเขาเจอที่เหมาะๆที่ไม่มีคนพลุกพล่านมากนัก เขาก็จัดการกางร่ม
กู้ฮอนเดินใส่หมวกกันแดดตามเขาไป ผมหางม้าของเธอให้ความรู้สึกว่าเธอเหมือนเป็นเด็กเฟรชชี่ปีหนึ่งที่ดูใสซื่อยังไงยังงั้น
เธอยืนมองเป่หมิงโม่ที่กำลังเอนตัวลงนอนบนเก้าอี้ชายหาดที่เขาพึ่งจะกางเสร็จใต้ร่มนั่นตาโต
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เดิมพันรักยัยตัวแสบ