เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 140

ตอนที่ 140 ตัดขาดสัมพันธ์แห่งทศวรรษกาล1

พูดเรื่องราวความจริงอย่างสงบ

นึกถึงตอนที่อยู่บาร์เซโลนา มีรูปปั้นหนึ่งนั้นกำลังนั่งย่อลงอยู่ และแสงเงาที่ถูกแสงแดดนั้นส่องลงมา สายตาของเขานั้นเต็มไปด้วยความอึดอัด

“เลิกรากัน ?” ซูยิ่งหวั่นก็มีสีหน้าที่จืดชืด “เห้อ ฉันนั้นไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ ตอนแรกนั้นฉันมีความร้อนใจแล้วไม่คิด ตอนนี้ฉันขอคำนั้นกลับคืนได้ไหม ? และเมื่อคืนนั้นฉันก็ไม่สบายใจ คุณก็ยังไม่คิดจะปล่อยฉันไปใช่ไหม แล้วยังกลับมาดูแลฉันใช่ไหม ? เอางี้แล้วกัน เรามาเริ่มกันใหม่เถอะ”

พอพูดถึงคืนนั้น เป่หมิงโม่ก็ได้มีสายตาที่ลุ่มลึกมองไป แล้วก็มองไปยังใบหน้าที่งดงามของซูยิ่งหวั่น

แล้วก็ใช้สายตาที่เล็ก ๆ แล้วมองมาว่า “ยิ่งหวั่น เรื่องของคืนนั้น ผมไม่อยากจะไปให้อะไรยุ่งยาก ในเมื่อคุณพูดขึ้นมา ผมก็อยากจะถามว่า กู้ฮอนนั้นรู้ได้อย่างไร ?”

คืนนั้นเขาดื่มเหล้าแล้วเมา แล้วก็ยังได้รับโทรศัพท์จากพ่อของซูยิ่งหวั่น แล้วก็รู้ว่าเธอนั้นร่างกายไม่ค่อยดี ดังนั้นก็เลยจะไปที่บ้านเธอไปเยี่ยมหา

อาจเป็นเพราะดื่มมากไป ก็เลยนอนที่บ้านเธอ

หลังจากนั้น กู้ฮอนก็บอกเหมือนกับว่าเขานั้นถอดเสื้อผ้านอนอยู่บนเตียงของซูยิ่งหวั่น เขาก็เพิ่มรู้ว่าเธอนั้นเข้าใจผิดเขาแล้ว

เพียงแต่เขานั้นไม่อยากจะอธิบายมากมาย ทำก็คือทำ ไม่ได้ทำก็คือไม่ได้ทำ กู้ฮอนเชื่อไม่เชื่อก็แล้วแต่เธอแล้วกัน

อาจจะเป็นเพราะความสัมพันธ์นับทศวรรษกับกู้ฮอน เขาก็เลยไม่ได้ไปเรียกร้องอะไรจากซูยิ่งหวั่นมากมาย แต่ไม่ได้หมายความว่าเขานั้นจะอดทนอีกต่อไป

ซูยิ่งหวั่นมีใบหน้าที่แข็งทื่อ มือก็กำแน่นอยู่เช่นนั้น เธอไม่คิดว่า เป่หมิงโม่จะรู้เรื่องนี้ ดูแล้วความสัมพันธ์ของเขาและกู้ฮอนนั้นไม่ธรรมดา

“โม่....ฉันไม่คิดว่าเลยจะต้องทำตัวอย่างไรกับคุณหญิงกู้ ฉันเพียงแต่ไม่อยากจะเสียคุณไป ฉันกับคุณอยู่กันสิบกว่าปีแล้ว ฉันนั้นนำเอาความผาสุกนิรันดร์ของฉันนั้นให้กับคุณไปหมดแล้ว สิบกว่าปีที่ผ่านมามันไม่ดีหรอกหรือ ? ฉันไม่เรียกร้องชื่อเสียง ใช่แล้ว อะไรก็ไม่ร้องขอ คุณให้ฉันกลับไปอยู่ข้าง ๆ คุณเถอะนะ และยิ่งไปกว่านั้นคือพ่อของฉันก็อยากจะให้คุณกับฉันอยู่ด้วยกัน โม่ ฉันขอร้องคุณแล้วล่ะ อย่าใจร้ายเช่นนี้เลย”

หากวันนั้น เธอนั้นไม่ได้เรียกร้องอะไร แล้วไม่ได้พูด “เลิกกัน” โม่ก็คงไม่เกิดอุบัติเหตุรถชน แล้วก็ไม่อาจจะมีเรื่องราวที่เกิดขึ้นตามมา

แต่ หากเธอนั้นรู้ตั้งแต่แรก ในเมื่ออยู่กับเขามาสิบกว่าปีแล้ว เขานั้นกลับเยือกเย็นเหมือนตอนแรก เธอนั้นก็คงไม่คิดมากมาย

ตอนนี้ เสียใจอย่างที่สุด คืนวันแห่งความทุกข์นั้นตามทรมานเธอ เจ็บจนไม่อยากใช้ชีวิต

เป่หมิงโม่ก็เงียบไปสักครู่หนึ่ง แล้วก็มีน้ำเสียงที่ไม่ดีขึ้นมา “ยิ่งหวั่น ผมคงไม่ควรจะทำให้คุณต้องเสียเวลาอีก ทุกอย่างจบหมดแล้ว ส่วนทางด้านพ่อของคุณนั้น ผมก็จะจัดการเอง”

ประโยคที่ไร้เยื่อใย ทำให้ซูยิ่งหวั่นนั้นไม่มีทางถอยอื่นใดเลย

เธอนั้นร้องห่มร้องไห้จนสุดหัวใจ “โม่ อย่าทำแบบนี้เลยได้ไหม ? ”

สิบปี เขาพูดจบก็คือจบ

แต่เธอนั้นไมได้เลย เขาเป็นผู้ชายที่เธอนั้นรอมาครึ่งชีวิต จะให้มาจบง่าย ๆ แบบนี้หรือ ?

กู้ฮอน หากไม่ใช่การปรากฏตัวของกู้ฮอนแล้ว เรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นหรือ ?

มือนั้นกำแน่นสุด ๆ และไม่ได้พูดอะไร