เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 142

ตอนที่142 คนเก่ากลายเป็นเพื่อนร่วมงาน1

“แม่ได้ไปต่างประเทศมาหลายวัน หยางหยางนั้นชอบโทรมาวุ่นวายกับหนูเหลือเกิน” เฉิงเฉิงก็ได้มีสีหน้าที่ค่อนข้างเป็นห่วง

“เป็นห่วงเขารึ ? ” กู้ฮอนนั้นได้มองเข้าใจลูกอย่างทะลุปรุโปร่ง ถึงแม้ปากเขาจะบอกว่าวุ่นวาย แต่มีสายตาที่ค่อนข้างเป็นห่วงหยางหยาง

เฉิงเฉิงนั้นกัดริมฝีปาก ท่าทางนี้เหมือนกับเป่หมิงโม่เป็นอย่างมาก

“ไม่รู้ว่าเขานั้นถูกพ่อนั้นขังไว้ที่ไหน เขาบอกว่าเป็นบ้านที่สวยงามมาก ๆ หลังจากนั้นถูกขังไว้ไม่ให้ออกมา” สายตาของเฉิงเฉิงนั้นมีความเศร้าเล็กน้อย “หนูนั้นเข้าใจความรู้ถึงที่ถูกขังเช่นนั้น ไม่มีอิสระ ไม่มีใครรัก เหมือนกับถูกคนทั้งโลกนั้นทิ้งไป ไม่มีความปลอดภัย หยางหยางไม่เคยมีความสุขแน่นอน”

กู้ฮอนนั้นก็รู้สึกเต็มไปด้วยความโศกเศร้า

แล้วก็เข้าไปกอดหยางหยาง “อืม แม่ก็เป็นห่วงเขา.....”

เหตุการณ์ที่บาร์เซโลนา เธอนั้นยังจำได้ไม่ลืมเลือน

เธอนั้นถูกเป่หมิงโม่นั้นเคยช่วยเหลือเธอ รู้สึกรัก ตื่นเต้นใจ และยังช่วยเธอเอาไว้ ความทรงจำในทุกวัน เหมือนกับทีวีกำลังฉายซ้ำ ๆ อยู๋เช่นนั้น

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เธอนั้นมีความรู้สึกแบบนั้นกับเขา แล้วค่อย ๆ เปลี่ยนไป

ถึงแม้กระทั่งสิ่งที่เต็มด้วยความรู้สึก ที่เจ็บปวดและมีความสุข

คุณแม่ ให้หนูกลับไปที่บ้านเป่หมิงเถอะ”ประโยคที่พูดออกมานั้นเต็มไปด้วยความลำบากใจ แล้วสายตาที่มองแม่อย่างไม่อยากไป

กู้ฮอนนั้นมือไม้สั่นไปหมด แล้วก็กอดลูกให้แน่นกว่าเดิม “ไม่ได้ ลูกของแม่ ลูกอยู่ที่นั่นมาห้าปีแล้ว ใช้ชีวิตไม่มีความสุข แม่จะให้เราไปลำบากที่นั่นได้อย่างไร แม่ไม่ยินยอมเด็ดขาด”

“แต่หยางหยางเขา......”

“แม่ก็ไม่อยากให้หยางหยางนั้นลำบาก โทษทีที่แม่ไม่ดูแลลูกให้ดี เป็นความผิดของแม่ทุกอย่าง” วินาทีนี้ เธอนั้นก็คิดว่าเธอนั้นไม่มีความสามารถที่มากพอในการต่อสู้กับเป่หมิงโม่

เฉิงเฉิงนั้นอยู่ในอ้อมกอดของแม่ แล้วก็ส่ายหัว ในใจก็ลำบากไปหมด “ไม่ใช่ความผิดของแม่อย่าไปโทษตัวเองเลย เรื่องราวแบบนี้ไม่มีใครอยากให้เกิดหรอก”

“เห้อออ แม่จะทำอย่างไร ? ควรทำอย่างไร ? “

และในตอนนี้ เธอนั้นก็เริ่มสับสน

การเผชิญกับเป่หมิงโม่ เธอไม่รู้ว่าจะเอาลูกคืนมายังไง ? แล้วเธอนั้นจะจัดการอย่างไร

วันต่อมา

เธอก็กำลังส่งเฉิงเฉิงขึ้นไปยังรถโรงเรียน

กู้ฮอนนั้นได้ถูกพ่อกู้เซิงเทียนโทรหาให้กลับมาบริษัทกู้ซื่อ

“ยี่เฟิง การกลับมาของคุณนี่ดีมากมาย ไม่เจอกันหลายปี ก็ยังคงเป็นคนที่สง่างามเหมือนเดิม ฮ่า ๆๆๆ”

“ทำงาน ?” กู้ฮอนตกใจ

กู้อันขีไม่มีความพอใจแล้วพูดว่า “ทำไม ไม่ต้อนรับยี่เฟิงมาทำงานที่นี่หรือ ? ยี่เฟิงเป็นคนที่พ่อนั้นเชิญมาเองเลยนะ”

ตอนวัยเด็กนั้น คนกลุ่มนี้นั้นก็เล่นและเติบโตมาด้วยกัน ตอนนี้ก็ได้นำสิ่งเหล่านั้นลืมไปหมดแล้ว ทุกคนนั้นก็แต่งตัวด้วยท่าทางที่สง่า และก็มาพบกันอีกครั้งหนึ่ง ซึ่งไม่ได้เหมือนกับตอนเด็กแล้ว แต่กลับกลายเป็นแต่ละคนที่สงบนิ่ง

กู้ฮอนนั้นที่รู้สึกกับยี่เฟิงในห้าปีที่ผ่านมานี้ ซึ่งบอกได้เลยว่าไม่รู้เรื่องอะไรสักอย่างเลย แต่กลับคิดถึงไม่เลยว่า ยี่เฟิงครั้งนี้จะหลายมาเป็นสถาปนิกก่อสร้างในบริษัท

“ยี่เฟิงคือเป็นสถาปนิกก่อสร้างหน้าใหม่ในยุโรปเลยนะ คุณพ่อ คุณมีคนช่วยคนใหม่แล้ว ครั้งนี้ โครงการ “หยิง” นั้นจะต้องเป็นของตระกูลกู้แน่นอน “ กู้อันขีนั้นยินดีต้อนรับยี่เฟิงอย่างยินดียิ่ง ถึงแม้จะมีซุนจุนฮาวที่อยู่ ณ ที่นั้น แต่เธอนั้นก็ไม่ได้สนใจแต่อย่างใด

“ใช้แล้ว” กู้เซิงเทียนนั้นยิ้มออกมา “ฮอน ประธานเป่หมิงตรงนั้นก็ต้องลงแรงหน่อยนะ ตอนนี้พ่อนั้นให้เรานั้นมีคนเก่งอยู่ข้างกาย อย่าพอถึงเวลาสำคัญแล้วพลาดล่ะ ยี่เฟิง โครงการ “หยิง” ก็ต้องพึ่งเราแล้วนะ”

“คุณลุง อย่าเกรงใจไปเลย ผมต้องขอบพระคุณที่ให้โอกาสกับผม” ยี่เฟิงพูดเสร็จก็เงียบไป เขานั้นก็ได้มองกู้ฮอนอยู่เช่นนั้น แล้วก็ยื่นมือออกมา “ฮอน หวังว่าจะได้รับความร่วมมืออย่างดี”

ท่าทางที่งดงาม ซึ่งเต็มไปด้วยลมหายใจของกู้ฮอน เธอหวังว่ามือที่ยี่เฟิงยื่นมานั้น จะไม่เหมือนกับเป่หมิงโม่ที่รุนแรง และน่ากลัวเช่นนั้น มือของยี่เฟิงนั้นเหมือนกับมือของวัยรุ่น สะอาดและงดงาม

เธอนั้นตกใจ แล้วก็ยื่นมือออกไปจับมือของยี่เฟิง ในใจนั้นเต็มไปด้วยความวุ่นวาย ยิ้มแล้วพูดว่า “ยินดีในความร่วมมือ”

หลังจากอาหารมื้อเที่ยงผ่านไป

กู้ฮอนนั้นก็ได้บนด้านของบริษัท